บทที่ 258
หลังผ่านไปสองวัน ล่างเขาคงต้ง ลู่ฝานสะพายกระบี่หนักไม่คม เงยหน้ามองทิวเขาคงต้ง แล้วถอนหายใจยาว
“รู้แบบนี้ ฉันไม่ใช่แรงหมดตัวหรอก”
ลู่ฝานบ่นพึมพำ จากนั้นส่ายหน้าเบาๆ
นึกถึงสามกระบวนท่าที่เขานัดกับศิษย์พี่ใหญ่ เมื่อสองวันก่อน ลู่ฝานยิ้มแหยๆ ออกมา
กระบวนท่าที่สามของเขา ทำให้ศิษย์พี่ใหญ่ถอยหลังไปก้าวเดียวเท่านั้น จากนั้นศิษย์พี่ใหญ่ทำเป็นแกล้งตาย นอนลงไปบนพื้น
อีกทั้งยังนอนโอดครวญบนพื้นว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายเก่งเกินไปแล้ว ฉันว่าสู้รอบที่เหลือ นายไปเองเถอะ”
จากนั้นศิษย์พี่ทุกคนส่งซิกให้เขา เขาจึงมาเขาคงต้งเพียงคนเดียว
พวกศิษย์พี่หานเฟิงอ้างว่าต้องดูแลศิษย์พี่ใหญ่ เลยไม่มากันทั้งหมด
อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง เอาเหรียญทองที่ได้จากคณะนานา ให้ลู่ฝานทั้งหมด
“พวกเขาโล่งใจกันจริงๆ!”
ลู่ฝานยิ้มอย่างเหนื่อยใจ
ลู่ฝานเงยหน้ามองเขาคงต้งอันยิ่งใหญ่ ถูกปกคลุมอยู่ในเมฆหมอก มาพร้อมกับแสงอาทิตย์สีทองบนฟ้า
เทียบกับคณะนานา คณะศิงขรดูมีออร่าของเซียนมากกว่า ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่ยอดเขาก็งดงามมากแล้ว
ยอดเขาสูงเสียดฟ้า สะพานเซียนข้ามรุ้ง ภูเขาตระหง่านงดงาม แสงจันทร์สาดส่องระยิบระยับ สายลมฤดูใบไม้ผลิอบอุ่น สายน้ำใสไหลริน นกกระเรียนเหลียวมองมฆลอยขึ้นข้างถ้ำ หมอกหลากสีเหนือยอดเขา….ทั้งเขาคงต้งมีวิวทิวทัศน์นับไม่ถ้วน บันไดหินทอดยาวไปถึงคณะศิงขรที่อยู่ข้างบนสุด
ลู่ฝานเดินไป 2-3 ชั่วยามเต็มๆ กว่าจะถึงหน้าประตูคณะศิงขร
หุ่นคุ้มครองซ้ายขวา ด้านล่างมีค่ายกลปราณบู๊
ศิลาบู๊แต่ละก้อนแฝงไปด้วยพลังปราณ วางเรียงอยู่หน้าประตูคณะ ศิษย์คณะศิงขรที่กำลังจะลงเขา เห็นลู่ฝานมาถึง ต่างมีแววตาสงสัย
“ดูจากการแต่งตัวของนักเรียนคนนี้ นายไม่ใช่นักเรียนคณะศิงขรใช่ไหม มาที่นี่ทำไม”
นักเรียนคณะศิงขรคนหนึ่งเดินเข้ามาถามลู่ฝาน
ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา คณะศิงขรใหญ่มาก แค่ประตูบานนี้ก็กินพื้นที่หลายลี้แล้ว ถ้าเขาไปคงหลงทางเลยมั้ง
นักเรียนเห็นลู่ฝานไม่พูด จึงขมวดคิ้วพูดว่า “นักเรียนคนนี้ คณะศิงขรไม่ใช่ที่ที่นักเรียนคณะอื่นบุกมาเข้ามาได้นะ นายมาที่นี่เพราะอะไร”
ลู่ฝานมองเขาอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “ฉันมาท้าประลอง”
นักเรียนพูดอย่างตกใจ “ท้าประลองเหรอ นายจะท้าประลองใคร”
ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า “ไม่ได้ท้าประลองคนอื่นหรอก มาท้าประลองคณะศิงขรน่ะ”
“ท้าประลองคณะศิงขร นายบ้าไปแล้ว……”
เมื่อนักเรียนได้ยิน อยากจะหัวเราะเยาะลู่ฝาน แต่เห็นลู่ฝานเอาเหรียญทองขนาดใหญ่ ออกมาจากเข็มขัด แล้วโยนลงบนพื้น
ลู่ฝานพูดเสียงก้องเหมือนฟ้าร้อง
“ลู่ฝานคณะหนึ่งเดียว มาขอท้าประลอง!”
เสียงดังก้องไปทั่วคณะศิงขร
นักเรียนที่ยืนหน้าลู่ฝานช็อกอยู่นาน จากนั้นวิ่งกุลีกุจอออกไป วิ่งพลางพูดว่า “คณะหนึ่งเดียวมาท้าประลอง คณะหนึ่งเดียวมาต่อสู้จัดอันดับของสถาบันแล้ว”
เพียงพริบตา ลู่ฝานเห็นความโกลาหลไปทั่วคณะศิงขร
นักเรียนนับไม่ถ้วนวิ่งออกมาข้างนอก ไม่นานนักเรียนมากมายล้อมลู่ฝานเอาไว้
ตอนนี้ในหัวของลู่ฝานมีเสียงดังขึ้นมา
“เจ้านายมาที่ไหนเนี่ย ทำไมฉันรู้สึกถึงออร่าค่ายกล ฮ่าๆ ของดีเยอะแยะเลย”
นี่เป็นเสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกร ไอ้นี่พอเงียบก็เงียบไป 2-3 วัน คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเสนอหน้าออกมา
ลู่ฝานตอบกลับไปในสมอง “ฉันไม่มีเวลาเอาของให้แกหรอกนะ”
บทที่ 257
บทที่ 259