บทที่ 78 ดาร์ก เดม่อนเล่นกับโชคชะตา
เวอร์เธอร์มองภาพตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เขาไม่คิดว่าเต่าแดงตัวน้อยจะยืนหยัดต่อสู้กับโทรลล์ได้
แต่หลังจากสามวินาทีนั้นเอง
โทรลล์ก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
ภายใต้สายตาของทั้งสาม จู่ ๆ มันก็ยกเท้าขึ้นมาจับไว้ และเริ่มกระโดดกระโหย่งกระเหย่งราวกับเป็นกระต่าย
→ ดูจากเหงื่อเย็นเยียบที่ไหลออกมาและเสียงกรีดร้องบาดหู โทรลล์ดูเจ็บปวดมากจริง ๆ!
→ แถมยังมีจุดกลม ๆ สีแดงเลือดตรงกลางฝ่าเท้าขวาด้วย!
แต่ชัคคารุผู้ซึ่งถูกโทรลล์เหยียบเข้าไป กลับมุดออกมาจากเปลือกราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“โฮก!”
หลังจากทำตัวอับอายขี้ขายหน้าแล้ว ดวงตาของโทรลล์ก็ค่อย ๆ เอ่อล้นไปด้วยสีแดงราวกับโลหิต เส้นเลือดสีน้ำเงินซึ่งหนาและยาวพลันปูดขึ้นที่ดวงตาทั้งสองข้าง และสายตาของมันที่จ้องมองไปยังชัคคารุก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
โดยไม่รอคำสั่งของเวอร์เธอร์ โทรลล์ยกแขนที่ยาวมากของมันขึ้นและกำหมัดใหญ่สองข้างอย่างดุดัน จากนั้นก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ แล้วง้างหมัดกระแทกลงมาเต็มสูบ
ตู้ม!
ชัคคารุกระเด้งกระดอนขึ้นลงเหมือนลูกยางบอลทันที
ตอนที่การโจมตีมาถึง มันหดตัวเข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็ว ทำให้แทบไม่มีรอยขีดข่วนบนกระดองเต่าสีแดงเลย
สองเพื่อนซี้ไม่เคยเห็นความรุนแรงระดับนี้มาก่อน
โรเบิร์ตตกตะลึงจนลืมหน้าที่ผู้ตัดสินไปอย่างสิ้นเชิง
เวอร์เธอร์ยังดีกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังตกใจเกินกว่าจะพูด
เขารู้แค่ว่านี่คือโทรลล์ของเขา!
โทรลล์ที่ทรงพลัง เชื่อถือได้ และอยู่ยงคงกระพัน!
ปัง! ปัง! ปัง!
โทรลล์ไม่หยุดมือ มันทุบชัคคารุซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
มีเพียงดาร์กที่อยู่ข้างหน้าเท่านั้น ที่เห็นว่าใต้ล่างฝ่ามือของมันแดงเถือกและบวมอย่างผิดปกติแล้ว
แต่ไม่เหมือนกับตอนที่ส่งเสียงกรีดร้อง โทรลล์ในตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งแล้ว?
เห็นได้ชัดว่ามันสูญเสียความรู้สึกเจ็บปวดไป ถึงได้โจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้
ใช่แล้ว
ในสายตาของเวอร์เธอร์ โทรลล์นั้นกล้าหาญและไร้เทียมทาน แต่ในสายตาของดาร์ก มันช่างโง่เขลามาก
เห็นได้ชัดว่าชัคคารุนั้นตัวเล็กและมีน้ำหนักเบามาก อีกอย่าง พลังโจมตีของมันคือศูนย์ แค่หยิบขึ้นมาแล้วขว้างทิ้งไปจะไม่ง่ายกว่าเหรอ?
ทำไมถึงต้องทุบเอา?
แต่ท้ายที่สุดแล้ว โทรลล์ก็ขึ้นชื่อเรื่องความโง่เขลา ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่เข้าใจกันได้
ดาร์กมองศึกตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง
เขาเรียนรู้จากตำราเรียนว่า พลังโจมตีและพลังป้องกันที่แสดงบนการ์ดวิญญาณสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้ แต่มันก็เป็นเพียงข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น
สปิริตแต่ละประเภทมีพลังโจมตีและพลังป้องกันที่แตกต่างกันตามสถานการณ์ของตัวมันเอง
เช่นเดียวกับชัคคารุ มันมีเพียงกระดองแข็งซึ่งค่าพลังป้องกันสูงสุดถึงสองพันสองร้อยหน่วย แต่ร่างกายภายในของมันกลับค่อนข้างบอบบาง
และต่อให้เป็นกระดอง ก็ไม่ใช่ทุกส่วนที่จะมีพลังป้องกันสองพันสองร้อยหน่วยได้
จอมเวทผู้ทรงพลังทุกคนล้วนเข้าใจสปิริตของตัวเองเป็นอย่างดี และนั่นทำให้พวกเขาสามารถดึงจุดที่แข็งแกร่งออกมาใช้ในการต่อสู้ได้ดี
มาตอนนี้ ภายใต้การทุบของโทรลล์ พลังป้องกันของชัคคารุก็ค่อย ๆ เผยออกมาทีละนิด
และหลังจากการทุบตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งนาที
ชัคคารุก็ยังคงปลอดภัย
แต่แทนที่จะท้อแท้ โทรลล์กลับโกรธมากขึ้น
“พอแล้ว โทรลล์! ใช้มือของนายจับมันไว้!”
เวอร์เธอร์ซึ่งจมอยู่ในความปีติยินดี ในที่สุดก็สงบลงหลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม
เด็กชายรีบออกคำสั่งที่ดีที่สุดที่เขานึกออกมาได้
เมื่อได้ยินคำสั่ง โทรลล์ก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลาครึ่งวินาที จากนั้นมันก็กางฝ่ามือที่บวมแดงออก แล้วตบลงไป!
“แบ่งพลัง”
ในที่สุดเสียงของดาร์กก็ดังขึ้น
ชัคคารุน้อยซึ่งถูกทุบตีอยู่ฝ่ายเดียวมานานกว่าหนึ่งนาที พลันเลิกดวงตาอันเรียวรีของมันขึ้น
ตอนที่ฝ่ามือของโทรลล์เกือบจะถึงตัวของเจ้าเต่าน้อย ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายก็ถูกแบ่งออกเท่า ๆ กัน
หลังจากนั้น ชัคคารุก็ยกขาขึ้นและป้องกันการตบของโทรลล์ได้สำเร็จ!
ฉากนี้ทำเอารอบข้างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
โทรลล์หอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าของมันเริ่มน่าเกลียด
“โทรลล์ ดาบสอง—”
เมื่อเห็นว่าโทรลล์ไม่สามารถทำอะไรกับชัคคารุได้จริง ๆ เวอร์เธอร์จึงสั่งให้มันใช้ท่าไม้ตาย [ดาบสองคม] ทันที
แต่คราวนี้ โทรลล์หันกลับมาจ้องมองเจ้านายอย่างดุเดือดด้วยดวงตาสีแดงเลือดทันที และกลิ่นอายที่ดุร้ายของมันก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป
เวอร์เธอร์รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งหัวใจ และคำสั่งเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยฝ่ายตรงข้าม
ดาร์กถามขึ้นอย่างแผ่วเบา “กาวด์ โทรลล์ของนายมีสกิลอย่างคลุ้มคลั่งไหม?”
“คลุ้มคลั่งเหรอ? ไม่มีหรอก มันเป็นแค่การ์ดสีฟ้า—”
เวอร์เธอร์ยกมือขึ้น แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
การ์ดวิญญาณ [โทรลล์] ซึ่งเดิมเปล่งแสงสีน้ำเงิน ตอนนี้กลับถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีม่วง!
และในบรรดาข้อมูลที่เขาได้รับหลังจากใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป ก็ทำให้เห็นมันว่ามีสกิล ‘คลุ้มคลั่ง’!
“ไม่นะ!”
หัวใจของเวอร์เธอร์เดินช้าลงไปครึ่งจังหวะ
จากนั้น…โทรลล์พลันเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งอย่างสมบูรณ์!
“โฮก–!!!”
มันกางแขนออกด้วยใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว และปากก็อ้าออกกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคม
แต่แล้วจู่ ๆ มันก็หันไปมองโรเบิร์ตที่ยืนอยู่ข้างสนาม
บางทีอาจเป็นธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง แต่ชอบรังแกผู้อ่อนแอ
แม้แต่โทรลล์ที่ตกอยู่ในสถานะ [คลุ้มคลั่ง] อย่างสมบูรณ์ก็ยังมองออกว่าโรเบิร์ตเป็นผู้อ่อนแอที่สุดในที่นี้
โรเบิร์ตอาจไม่คิดว่า ตนที่ยืนอยู่ข้างสนามในฐานะผู้ตัดสินจะกลายเป็นเป้าหมายของมัน
เด็กชายแสดงสีหน้าหวาดกลัวและล้วงเอา [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ออกมาจากซองการ์ดในที่สุด ทว่าริมฝีปากของเขายังคงสั่น ทำให้ไม่สามารถใช้คาถาอัญเชิญแบบปกติได้
และโทรลล์ก็ไม่ยอมให้เวลาโรเบิร์ตเพิ่ม
เงาดำขนาดใหญ่พลันเข้ามาบดบังวิสัยทัศน์ของโรเบิร์ต รูม่านตาของเด็กชายขยายออกอย่างรวดเร็ว เขามัวแต่ตกตะลึงกับกลิ่นอายอันดุร้ายของโทรลล์หลังจากที่มันตกอยู่ในสถานะคลุ้มคลั่ง และลืมแม้กระทั่งว่าต้องหนีไปเสียด้วยซ้ำ
“วะ… เวอร์เธอร์…”
เขาถอยกรูดไปชิดกำแพง เกือบจะร้องไห้ออกมา
“ไม่ต้องกลัว โรเบิร์ต ฉันจะเก็บมันกลับไปเดี๋ยวนี้!”
เวอร์เธอร์รีบโบกการ์ดวิญญาณ [โทรลล์] พยายามดึงโทรลล์กลับเข้าไปในการ์ด
แต่คำสั่งของเขาไม่ได้รับการตอบสนอง
โทรลล์เอื้อมมือออกไปและคว้าโรเบิร์ตเอาไว้ในมือ
แต่เมื่อกำลังจะขว้างโรเบิร์ตออกไป มันกลับหยุดนิ่งเสียดื้อ ๆ
ชัคคารุน้อยใช้ขาเล็ก ๆ ยกเท้าของโทรลเหมือนยกรถขึ้นด้วยแม่แรง
ร่างของโทรลล์เริ่มไม่สมดุล มันเอนตัวไปข้างหน้า ก่อนหัวของมันจะพุ่งชนเข้ากับกำแพง
โรเบิร์ตพบว่านิ้วที่จับเขาหลวมลงแล้ว จึงดิ้นหลุดออกอย่างรวดเร็ว
ดาร์กมองดูโทรลล์ด้วยความสนใจ และพลันฉุกคิดว่านี่อาจเป็นฉากที่ทำให้ตัวเอกทั้งสามคนกลายเป็นเพื่อนกันในตอนแรกของ <ภาพยนตร์แนวโรงเรียนเวทมนตร์>
และตัวเขาเองก็เข้ามาแทนที่บทบาทของเอ็มม่าในกรณีนี้
แต่ดาร์กส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นโลกปกติ และมันไม่น่าจะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สคริปต์’ อยู่ โชคชะตาควรถูกขีดเขียนด้วยน้ำมือของพวกเขาเอง
เหตุการณ์นี้อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเสียมากกว่า
ด้วยสกิล ‘ลูกหลอก’ ชัคคารุตัวน้อยจึงได้กลายเป็นชัคคารุตัวใหญ่ที่มีพลังโจมตีสองพันสองร้อยหน่วยทันที จากนั้นมันก็จับเท้าของโทรลล์ไว้