บทที่ 77 หัวใจที่เมตตาของดาร์ก เดม่อน
“เดี๋ยวก่อน!”
สีหน้าของเวอร์เธอร์เปลี่ยนไป เขาดึงโรเบิร์ตไปที่มุม ๆ หนึ่งอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองคนหยิบการ์ดคัดสรรออกมาตรวจสอบกฎดังกล่าวอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเวอร์เธอร์ก็กระซิบ “เราจะทำยังไงดีโรเบิร์ต? มีกฎนี้อยู่จริง ๆ ด้วย แบบนี้ไม่ใช่ว่า…สถาบันสนับสนุนการเล่นพนันจริง ๆ เหรอ?”
โรเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้ แต่ได้ยินข่าวลือมาบ้าง”
เวอร์เธอร์ถาม “ข่าวลืออะไร?”
โรเบิร์ตพยายามลดเสียงลงให้เบาที่สุด “สถาบันของเราดูเหมือนจะเป็นเจ้ามือพนันรายใหญ่ที่สุดที่อยู่เบื้องหลังการประลอง…”
เวอร์เธอร์รีบหยุดเพื่อนสนิททันที “อย่าพูดไร้สาระน่า ถ้าศาสตราจารย์ได้ยินเข้า เราจะ… เฮ้อ เราควรไปท้าต่อไหมเนี่ย? จะว่าไป นายคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? …ว่าตราบใดที่เราแสดงความแข็งแกร่งออกมา เราจะสามารถเพิ่มความชื่นชอบของเขาได้”
โรเบิร์ตตอบอย่างหนักแน่น “แน่อยู่แล้ว! ดาร์กเป็นบุตรชายคนเดียวของดัชเชส แถมเขายังเป็นขุนนางด้วย ดังนั้น การที่เขาจะหยิ่งไปบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติ เขาอาจดูเข้าถึงได้ง่ายเวลาคุยกับเรา แต่ที่จริงแล้ว…”
เวอร์เธอร์สงสัย “ที่จริงแล้วอะไร?”
โรเบิร์ตตอบ “นี่คือเรื่องที่ฉันได้ยินมาจากเพื่อนของพ่อนะ คนประเภทนี้จริง ๆ แล้วเป็นคนปากว่าตาขยิบ เหตุผลที่พวกเขาดูใจดีก็เพราะพวกเขาไม่ใส่ใจคนอื่นเหมือนแมวเหมือนหมา โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงไม่สนแม้กระทั่งจะโกรธเราด้วยซ้ำ”
เวอร์เธอร์ประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”
โรเบิร์ตยืนยัน “ไม่งั้นนายจะอธิบายเรื่องที่ว่ายังไงเล่า ผ่านมาหลายวันแล้ว ค่าความชื่นชอบของเขาที่มีต่อนายไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลง แต่กลับอยู่นิ่ง ๆ ที่สี่สิบห้าหน่วยเท่านั้น?”
เวอร์เธอร์เห็นด้วย “นี่มันก็…มีเหตุผล!”
โรเบิร์ตเสริมต่อ “เพราะงั้นนะ ไม่ว่านายจะชนะหรือแพ้ ตราบใดที่นายแสดงความแข็งแกร่งออกมาได้ มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน หากนายต้องการปลดล็อกความชื่นชอบแปดสิบหน่วย นายก็ต้องจ่ายมัน”
เวอร์เธอร์ถามทันทีว่า “แล้วคะแนนของเราล่ะ”
โรเบิร์ตหน้าเศร้าทันที “โทษที ฉันมีแค่หกสิบแปดคะแนน”
เวอร์เธอร์ “…”
…
ดาร์กเอนตัวพิงกำแพงขณะรอสองคนนั้น เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ประลองกับเวอร์เธอร์แล้ว
ท้ายที่สุด เขาก็ต้องการทดสอบความสามารถของ [ชัคคารุ]
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตเดินกลับมา ทั้งคู่ก็ดูเขินอายเป็นอย่างมาก
บุตรแห่งวีรบุรุษพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็พูดว่า “ขอยืมหนึ่งคะแนนหน่อยได้ไหม?”
…
ขอยืมหนึ่งคะแนน?
ดาร์กมึนงง “พวกนายมีแค่เก้าสิบเก้าคะแนนงั้นเหรอ?”
“อ่า แฮะ ๆ…” เวอร์เธอร์เกาหัวอย่างเขินอาย “เราเพิ่งซื้อวัตถุดิบไปน่ะ”
เดี๋ยวก่อนนะ พวกนายไม่ได้ไปซื้อวัตถุดิบของตัวเองที่ร้านสิบคะแนนหรอกเหรอ?
แต่ก็อย่างที่คนเขาว่า ‘ความจริงบางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาก็ได้’*[1]
ดาร์กไม่ได้โง่
เขาตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่ใช่คนที่ใครคนอื่นมาขอยืมคะแนนแล้วจะปฏิเสธหรอกนะ”
แต่ทันทีที่ดาร์กพูดแบบนี้ สีหน้าของเวอร์เธอร์ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวก่อนนะ” เขาดึงโรเบิร์ตและวิ่งกลับไปที่มุมห้อง…อีกครั้ง
…
เวอร์เธอร์กระซิบ “โรเบิร์ต นายว่าถ้าตอนนั้นพวกเรามาขอยืมคะแนนดาร์ก เรื่องมันจะง่ายมากขึ้นเลยใช่ไหม?”
โรเบิร์ตก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว “ใช่เลย!”
เวอร์เธอร์เสริม “ยกตัวอย่างเช่น ถ้าฉันมีคะแนนติดตัวสิบคะแนน แล้วมีคนต้องการยืมห้าคะแนนจากฉัน ปกติฉันจะไม่เต็มใจให้แน่นอน แต่ถ้าฉันมีหนึ่งพันคะแนนล่ะ”
โรเบิร์ตค้าน “ใจเย็นก่อน ตอนนั้นเราไม่ได้สนิทกับเขานะ!”
เวอร์เธอร์รีบตอบโต้ “ไม่ใช่อย่างนั้น ก็เหมือนกับการเปรียบเทียบที่นายบอก มันก็เหมือนกับเราเห็นหมาแมว เราก็ให้อาหารพวกมันโดยไม่หวังผลตอบแทนอยู่แล้ว”
โรเบิร์ตรีบห้ามความคิดเวอร์เธอร์ “เวอร์เธอร์ ได้โปรดอย่ารู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยขนาดนั้น โอเคไหม?”
เวอร์เธอร์ “…”
โรเบิร์ตเสริม “อันที่จริง ถ้าเราไปยืมคะแนนจากดาร์ก ไม่แน่เราอาจจะสูญเสียมากกว่านี้ก็ได้ หยุดคิดเรื่องนี้กันเถอะ”
เวอร์เธอร์ตอบ “อืม!”
…
หลังจากนั้นไม่นาน
เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็กลับมาหาดาร์กอีกครั้ง
แต่เดิมดาร์กอยากจะบอกว่าการยืมคะแนนจากคนอื่น เพื่อมาต่อสู้กับคนคนนั้นจะฟังดูงี่เง่าเล็กน้อย ทำไมไม่กลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ล่ะ แล้วก็อย่าลืมสิว่าการเรียนก็สามารถเพิ่มคะแนนได้!
แต่เวอร์เธอร์กลับแสดงสีหน้าราวกับจะบอกว่า ‘ฉันพร้อมแล้ว เข้ามาเลย!’
ดาร์กรู้สึกหมดหนทาง และยอมให้หนึ่งคะแนนแก่เขา
ขอยืมเงิน…เพื่อจะคืนเงินนั้นกลับมาอีกที ช่างแปลกคนเสียจริง
ดาร์กเอ่ยปากถาม “แล้วเราจะไปประลองกันที่ไหนกันดี? ห้องโถงประลองไหม?”
เวอร์เธอร์โบกมืออย่างรวดเร็ว “ที่นั่นมีคนเยอะเกินไป หาสักมุมของปราสาทเป็นไง?”
ดาร์กพยักหน้า “ก็ได้”
ดังนั้นทั้งสามจึงตรงไปที่มุม ๆ หนึ่งของปราสาทในชั้นหนึ่ง
ปราสาทแบบนี้ย่อมมีหลายมุมที่ไม่มีใครสนใจ
โรเบิร์ตกล่าวว่า “ฉันจะเป็นผู้ตัดสินเอง วิธีการประลองเอาเป็นโหมดขั้นสูงและใช้สปิริตได้ตัวเดียวเท่านั้น หากสปิริตของฝ่ายไหนหมดสภาพก่อนจะถือว่าฝ่ายนั้นแพ้ เดิมพันคือหนึ่งร้อยคะแนนโดยมีการ์ดคัดสรรเป็นพยาน มีฝ่ายใดจะคัดค้านหรือไม่?”
“ไม่มีคำคัดค้าน”
“ไม่มีคำคัดค้าน”
สัญญาพลันปรากฏขึ้น
การ์ดคัดสรรของทั้งสามบันทึกการท้าทายนี้เอาไว้
ดาร์กหวังที่จะทดสอบสกิลของ [ชัคคารุ] ดังนั้นเขาจึงเอามันออกมา
และแน่นอนว่าเวอร์เธอร์ก็ดึง [โทรลล์] ออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ
แม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจเรื่องแพ้ชนะในตอนที่คุยกับโรเบิร์ต แต่เอาเข้าจริงแล้ว เวอร์เธอร์คิดแบบนั้นเสียที่ไหน?
นี่เป็นการประลองเลยนะ ดังนั้นเขาต้องชนะ!
ทั้งสองขยับห่างจากกันประมาณห้าเมตร แต่ละคนถือการ์ดวิญญาณไว้ในมือ
โรเบิร์ตตะโกนเสียงดัง “3 2 1 เริ่มได้!”
ช่วงเวลาแห่งการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นทันที!
สีหน้าของดาร์กและเวอร์เธอร์เปลี่ยนไปแทบจะพร้อมกัน
“ในนามของดาร์ก เดม่อน [ชัคคารุ] จงออกมา!”
ดาร์กโบกมือไปมาอย่างราบรื่น เสร็จสิ้นการอัญเชิญแบบปกติในเวลาเพียงหกวินาที
ชัคคารุ ผู้ซึ่งไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ตั้งแต่กำเนิด กลายสภาพเป็นตัวเป็นตนเมื่อร่อนลงสู่พื้น มันเป็นวิญญาณดวงเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีพลังอะไรเลย
“โฮก!”
วินาทีต่อมา
โทรลล์ที่ถูกอัญเชิญโดยเวอร์เธอร์ก็ตกลงบนพื้น และคำรามใส่ชัคคารุ!
กลิ่นเหม็นพวยพุ่งออกมาจากปากของมัน ทำให้พื้นที่ตรงนั้นบิดเบี้ยวราวกับระลอกคลื่นซัดกระแทกออกมา
แม้ว่าโทรลล์จะสูงเกือบสี่เมตรและเป็นสปิริตระดับสามดาว แต่ค่าพลังของมันในทุกด้านนั้น มีการกระจายกันอย่างเท่าเทียมกันซึ่งนับว่าทรงพลังพอตัว
[ชื่อการ์ด: โทรลล์]
[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]
[ระดับ: ✪✪✪]
[เผ่าพันธุ์: อมนุษย์]
[คุณสมบัติ: ปกติ]
[พลังเวทมนตร์: 1200 หน่วย]
[พลังโจมตี: 1500 หน่วย]
[พลังป้องกัน: 1400 หน่วย]
[ท่าไม้ตาย: ดาบสองคม]
พลังโจมตีของมันเป็นค่าสูงสุดของการ์ดระดับสามดาวแบบปกติ ส่วนค่าพลังเวทมนตร์และพลังป้องกันก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน ถือเป็นสปิริตทั่วไปที่ได้รับการศึกษาอย่างละเอียดถี่ถ้วนโดยจอมเวทแล้ว
‘ธรรมดา’ ไม่ได้หมายความว่าอ่อนแอ ตรงกันข้าม มันมีความหมายเดียวกับคำว่าแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะทรงพลังมากพอและยังใช้งานง่าย มันจึงปรากฏตัวบ่อยครั้งในการแข่งขันการประลอง
และในฐานะที่เป็นการ์ดธรรมดา โทรลล์จึงแทบไม่มีจุดอ่อนเลย
มันเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมสำหรับการขยายจำนวนการ์ดในเด็ค
และท่าไม้ตาย [ดาบสองคม] สามารถสร้างความเสียหายอย่างหนักแก่ศัตรู ด้วยการลดพลังเวทมนตร์สูงสุดของมันลงครึ่งหนึ่ง!
เมื่อได้เห็นโทรลล์แสดงพลังที่เหนือชั้นออกมา ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็อดตื่นเต้นไม่ได้
“ไปเลย โทรลล์!”
ภายใต้คำสั่งของเวอร์เธอร์ โทรลล์ขยับต้นขาหนา ๆ ของมันทันที และก้าวเข้าไปหาชัคคารุที่มีขนาดตัวเท่ามด หลังจากผ่านไปเพียงสองหรือสามก้าว มันก็มาอยู่ตรงหน้าชัคคารุแล้ว
จากนั้นโทรลล์ก็ยกฝ่าเท้าขึ้นสูงและเหยียบเจ้าตัวน้อยทันที!
ตู้ม!
ฝุ่นคละคลุ้งปกคลุมไปทั่วบริเวณ
“ฉันชนะแล้วใช่ไหม?”
*[1] 人艰不拆 คำแสลงจีน มีความหมายเชิงว่า คนอื่นเขาลำบากมามากพอแล้ว ความจริงบางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ มักใช้ในบทสนทนาตอบโต้เมื่อผู้อื่นพูดความจริงอันน่าสะเทือนใจออกมา