ตอนที่ 1270 จิน (1)
จักรพรรดิน้อยนั่งเศร้าอยู่บนเตียง ดวงตาสีแดงมองไปทางซ้ายและขวาราวกับกำลังหาอะไรอยู่
จวินอู๋เสียมองดูจักรพรรดิน้อยที่แสดงสีหน้าแล้ว นางทั้งดีใจและหดหู่ในเวลาเดียวกัน
จักรพรรดิน้อยดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ดวงตาของเขาไม่ไร้ความรู้สึกเหมือนน้ำนิ่งอีกต่อไปแล้ว แต่สถานที่ที่เขาจ้องมองนั้นค่อนข้างแปลก ถ้าไม่ใช่โต๊ะเก้าอี้ ก็เป็นเครื่องประดับตกแต่งในห้อง จวินอู๋เสียอดรู้สึกไม่ได้ว่าถ้านางไม่ได้ยืนอยู่ที่นั่นแล้วล่ะก็ จักรพรรดิน้อยคงกระโจนเข้าใส่พวกมันและกินสิ่งที่กินไม่ได้พวกนั้นไปแล้ว
“เสี่ยวเจว๋” จวินอู๋เสียเรียก
จักรพรรดิน้อยไม่ได้ตอบสนองมากนัก แต่คนที่ยืนมองจวินอู๋เสียอยู่ด้านข้างเลิกคิ้วขึ้นทันที
[เสี่ยวเจว๋……เจว๋……]
“จำอะไรได้บ้างไหม?” จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของจวินอู๋เหยา แต่กลับสังเกตใบหน้าของจักรพรรดิน้อยอย่างใกล้ชิด
จักรพรรดิน้อยกระพริบตาและหดหัวมองจวินอู๋เสีย
“จิน……”
“……….” จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก
โชคดีที่ไม่นานคนรับใช้ในจวนก็เอาอาหารหลายอย่างมาให้ จวินอู๋เสียพยายามพาจักรพรรดิน้อยมาที่โต๊ะ และจักรพรรดิน้อยก็ไม่ได้ต่อต้าน ยอมให้พามานั่งที่โต๊ะแต่โดยดี
“ถ้าหิวก็กินนี่” จวินอู๋เสียพูดพลางมองจักรพรรดิน้อย
จักรพรรดิน้อยเงยหน้ามองจวินอู๋เสีย แล้วหันไปมองจวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปกิน
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” จวินอู๋เสียถามพลางขมวดคิ้ว เป็นเรื่องดีที่จักรพรรดิน้อยได้สติคืนมาแล้ว แต่นางก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
จวินอู๋เหยาพูดว่า “หยกกล่อมวิญญาณสามารถกลายเป็นแกนกลางของวิญญาณได้ แต่ก็แค่ทำให้วิญญาณถูกสร้างขึ้นใหม่เท่านั้น ตอนนี้วิญญาณของเขาเป็นของใหม่เหมือนทารกแรกเกิด ความทรงจำในอดีตทั้งหมดจึงไม่มีอยู่อีกแล้ว”
จักรพรรดิน้อยยังเป็นจักรพรรดิน้อย แต่ไม่มีความทรงจำในอดีต เขากลายเป็นเหมือนเด็กแรกเกิด
ค้นหาสิ่งต่างๆรอบตัวที่อาจจะเติมเต็มวิญญาณที่บกพร่องของเขาได้
จวินอู๋เสียกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง นางก็พบว่าจักรพรรดิน้อยไม่เพียงแต่กินอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยงเท่านั้น เขายังยัดถ้วยหยกสีขาวที่ใช้ใส่น้ำเข้าปากอีกด้วย จวินอู๋เสียรีบเข้าไปจะเอาถ้วยออก นางก็ได้ยินเสียงกรอบดังขึ้น ถ้วยหยกขาวแข็งๆถูกฟันของจักรพรรดิน้อยเคี้ยวแตกไปแล้ว……
ถ้วยหยกขาวถูกฝังด้วยทองคำและมีความทนทานสูง อย่าพูดถึงฟันของเด็ก 8-9 ขวบเลย ขนาดฟันของผู้ใหญ่ที่โตเต็มที่แล้ว จะกัดให้แตกก็ต้องใช้แรงเยอะมากเลยทีเดียว
แต่ถ้วยในปากของจักรพรรดิน้อยนั้นแตกง่ายยังกับเต้าหู้ขาว ถูกเคี้ยวจนกลายเป็นฝุ่นอย่างรวดเร็ว
จวินอู๋เสียได้ยินเสียงแตกดังชัดเจนขณะที่จักรพรรดิน้อยเคี้ยวถ้วยหยกขาวนั้นและกลืนมันลงท้องไป……
หลังจากกินเสร็จ สายตาของเขาก็หันไปจ้องหยูอี้หยกที่วางอยู่บนชั้นไม้แดง
“จินหยูอี้……” จักรพรรดิน้อยหันหน้ากลับมามองจวินอู๋เสียอย่างอ้อนวอน
จวินอู๋เสียไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายความรู้สึกสับสนและตกใจในตอนนี้ยังไงดี
[เด็กคนนี้……]
[กินหยกจริงๆ!]
จวินอู๋เหยายืนชื่นชมสีหน้าตกตะลึงของจวินอู๋เสียด้วยดวงตาเป็นประกายสนุกสนาน
“ถึงหยกกล่อมวิญญาณจะถูกใช้กับร่างวิญญาณ แต่มันก็ยังต้องดูดซับพลังงานด้วย หยกพวกนี้ต้องมีสิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับมันอยู่แล้ว ความต้องการของหยกกล่อมวิญญาณจะแสดงออกมาที่จักรพรรดิน้อย เพื่อให้หยกกล่อมวิญญาณซ่อมแซมวิญญาณของเขา จึงจำเป็นต้องเติมพลังงานอย่างต่อเนื่อง” จวินอู๋เหยาอธิบาย