ตอนที่ 1269 เจ้ากลับมาแล้ว (3)
เลือดสีแดงใสหยดหนึ่งซึมออกมาที่ปลายนิ้วของจวินอู๋เหยา
“นายท่านเจว๋!” เย่เหม่ยตะโกนเรียกด้วยความตกใจ
จวินอู๋เหยาปล่อยให้เลือดหยดลงบนริมฝีปากของจักรพรรดิน้อย หยดเลือดสีแดงใสไหลช้าๆลงไปในปากของเขา
“สิ่งที่ขาดไปก็แค่เลือดของข้าเท่านั้น” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แววตาเยาะเย้ย
ในโลกนี้ นอกจากเขา ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถสร้างมารแดงที่แท้จริงได้
“นายท่านเจว๋ ทำไมท่าน……” เย่เหม่ยอุทานขณะที่มองจวินอู๋เหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ [นายท่านของเขาเอาเลือดของตัวเองให้เจ้าเด็กน้อยจากอาณาจักรล่างจริงๆ……เป็นไปได้ยังไง!?]
“ก็มันทำให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์มีความสุข” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหันหลังจากไปอย่างไม่แยแส เขาไม่สนหรอกว่าจักรพรรดิน้อยจะอยู่หรือตาย และไม่สนใจสวัสดิภาพของจักรพรรดิน้อยด้วย เขารู้แค่ว่าจวินอู๋เสียสนใจ เขาถึงได้ทำลงไป ไม่งั้นล่ะก็ ความเป็นความตายของอาณาล่างก็ไม่สำคัญอะไรกับเขาเลยสักนิด
เย่เหม่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองดูจักรพรรดิน้อยที่นอนอยู่บนเตียง แต่ครั้งนี้เจตนาฆ่าของเขาได้ลดลงไปอย่างมาก
เลือดของจักรพรรดิแห่งความมืดเป็นสิ่งที่ผู้คนนับไม่ถ้วนได้แต่ฝันถึง ผู้คนจำนวนมากในอาณาจักรกลางใช้ความพยายามอย่างมหาศาลเพียงเพื่อจะได้เลือดของจักรพรรดิแห่งความมืดสักหนึ่งหยด แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จเลยสักคน แต่เจ้าเด็กน้อยจากอาณาจักรล่างนี่ ช่างโชคดีซะเหลือเกิน……
เย่เหม่ยไม่มองจักรพรรดิน้อยอีก เขาตามจวินอู๋เหยาออกไปข้างนอกทันที
เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้น จวินอู๋เหยาก็นั่งอยู่ข้างเตียงของนางแล้วและกำลังมองนางยิ้มๆ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาทันทีที่ตื่นขึ้นมา จวินอู๋เสียก็ใจเต้นผิดจังหวะทันที
ท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิตมักจะนอนกับจวินอู๋เสียตลอด แต่วันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกมันพากันไปขดตัวเป็นลูกบอลซุกอยู่ที่มุมห้อง เมื่อพวกมันเห็นว่าจวินอู๋เสียตื่นแล้ว ดวงตาของเจ้าสัตว์โง่ทั้งสองตัวก็เต็มไปด้วยความร้อนใจกระวนกระวายทันที ดูเหมือนพวกมันได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก และต้องการให้นายหญิงช่วยปกป้องพวกมัน
แต่……
จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตเห็นสายตาวิงวอนของพวกมัน
“ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว?” จวินอู๋เสียถามเบาๆ พลางมองไปที่จวินอู๋เหยา
“ไม่นาน” จวินอู๋เหยาตอบยิ้มๆ
จวินอู๋เสียลุกขึ้น เจ้าแมวดำตัวเล็กที่อยู่ข้างๆก็แกว่งหางของมันอย่างเกียจคร้านและอ้าปากหาวซะกว้าง จากนั้นก็กระโจนลงไปบนพื้น
เมื่อเห็นเจ้าโง่สองตัวกอดกันอยู่ด้านหนึ่งโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ทำสีหน้าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
หลังจากจวินอู๋เสียตื่นนอน จวินอู๋เหยาก็จัดการให้นางกินอะไรซะก่อนที่จะไปตรวจอาการของจักรพรรดิน้อย
นางเพิ่งเดินเข้าไปในห้องของจักรพรรดิน้อย ก็ต้องตกตะลึงยืนค้างอยู่กับที่ทันที จักรพรรดิน้อยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมาตลอดโดยไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักครั้งได้ตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียถึงกับพูดอะไรไม่ออกก็คือ……
นางเห็นจักรพรรดิน้อยกำลังเคี้ยวผ้าห่มตัวเองอยู่……
ผ้าห่มปักลายถูกจักรพรรดิฉีกจนขาดวิ่น กองฝ้ายกระจายเต็มเตียง แต่จักรพรรดิน้อยก็ยังเคี้ยวผ้าห่มต่อไปอย่างไร้เดียงสา ถึงขนาดจะยัดก้อนฝ้ายที่หล่นลงมาเข้าปากด้วย!
จวินอู๋เสียยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางเดินเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากมือของจักรพรรดิน้อยทันที
จักรพรรดิน้อยดูจะตกใจอยู่พักหนึ่ง แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าเสียใจ เขาเงยหน้ามองจวินอู๋เสียและพูดอย่างขลาดกลัวว่า “จินป้าอ่ม……”
“……….” จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิน้อยพูดหลังจากโดนโลหิตแดงเข้าไป แต่คำที่เขาพูดไม่ได้ทำให้นางมีความสุขเลย
[อะไรคือ ‘จินป้าอ่ม’!?]
[เขาหิวมากแค่ไหนเนี่ย!]
“ให้คนเตรียมอาหารเข้ามา” จวินอู๋เสียนวดขมับ แล้วพูดกับเย่เหม่ยที่อยู่ข้างๆ