ตอนที่ 1268 เจ้ากลับมาแล้ว (2)
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองคางที่ดูงดงามนั้น มีประกายบางอย่างวาววับขึ้นในดวงตาของนาง
จวินอู๋เหยาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนาง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก เขาก้มหน้าลงมองจวินอู๋เสียที่กำลังมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างของนาง เขารู้สึกว่านางดูน่ารักเป็นพิเศษ จึงอดจูบเบาๆที่ปลายจมูกของนางไม่ได้
จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อย นางก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
จวินอู๋เหยาที่อยู่ข้างหลังส่งเสียงหัวเราะเบาๆล้อนาง
“หยกกล่อมวิญญาณสามารถรักษาเขาได้จริงหรือ?” จวินอู๋เสียถาม นางรู้สึกถึงความร้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้บนใบหน้าของตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนั้นทำให้นางไม่สบายใจเล็กน้อย นางต้องเปลี่ยนเรื่องและเบนความสนใจกลับไปที่ร่างของจักรพรรดิน้อย
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่พยายามเบี่ยงเบนความสนใจแล้วก็ขำ แต่เขาก็ไม่ได้รีบ จึงแค่กอดจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างใจเย็นและพูดว่า “ได้ซิ แต่มันจะใช้เวลานานมาก โลหิตแดงเป็นของที่ดัดแปลงจากสิ่งที่เรียกว่ามารแดงในอาณาจักรกลาง แต่มีปัญหาใหญ่มากเกี่ยวกับมัน ทั้งโลหิตแดงและมารแดงตั้งอยู่บนพื้นฐานแนวคิดที่คล้ายกันมาก แต่โลหิตแดงขาดองค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งในนั้น ทำให้มันเป็นของที่ด้อยกว่า”
สายตาของจวินอู๋เหยามองไปที่จักรพรรดิน้อยที่นอนอยู่บนเตียง
“มารแดง? มันคืออะไร?” จวินอู๋เสียถามอย่างสงสัย
จวินอู๋เหยาตอบพร้อมกับหัวเราะ “มันคือของจากราชอาณาจักรแห่งความมืด นานมาแล้ว จักรพรรดิแห่งความมืดใช้มารแดงสร้างกลุ่มผู้ติดตามที่ทรงพลัง ไม่รู้ว่ากลุ่มอำนาจอื่นในอาณาจักรกลางรู้เรื่องนั้นได้ยังไง พวกนั้นอยากเลียนแบบ แต่แทนที่จะวาดได้เสือกลับกลายเป็นได้สุนัขแทน โลหิตแดงนั้นเป็นของที่ไม่สมบูรณ์ แม้ว่าจะสามารถสร้างนักสู้ที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้ แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน พลังที่ต้องจ่ายด้วยวิญญาณและพลังชีวิตของคนไม่มีประโยชน์อะไรมากนักหรอก”
[ด้วยอายุขัยแค่ 3 วัน ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน พวกเขาจะประสบความสำเร็จอะไรได้?]
[ใน 3 วัน พวกเขาก็จะกลายเป็นกองกระดูกอยู่ใต้พื้นดินแล้วไม่ใช่หรือ?]
“หยกกล่อมวิญญาณเป็นสมบัติล้ำค่าของร่างวิญญาณ แม้ว่าจะมีแค่ครึ่งเดียว แต่ก็ยังสามารถใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
จวินอู๋เสียฟังเงียบๆ ในที่สุดนางก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้นิดหน่อย
นางอาจเหนื่อยจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะจวินอู๋เหยาทำให้นางรู้สึกปลอดภัย จวินอู๋เสียจึงผลอยหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียที่หลับไปขึ้นมา และไปส่งนางที่ห้อง จากนั้นเขาก็ย้อนกลับมาปรากฏตัวในห้องของจักรพรรดิน้อยอีกครั้ง
“นายท่านเจว๋” เย่เหม่ยคอยจับตาดูอยู่ที่ข้างเตียงของจักรพรรดิน้อย แต่ในแววตาที่มองจักรพรรดิน้อยคู่นั้นไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย
“ข้าน้อยควรฆ่าเขาไหมขอรับ?” เสียงของเย่เหม่ยเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง
พวกที่โดนโลหิตแดงทั้งหมดคือการหยามหน้าจวินอู๋เหยา จะให้มีเหลืออยู่ในโลกนี้ไม่ได้เด็ดขาด
จวินอู๋เหยาเดินไปที่เตียงของจักรพรรดิน้อย และมองดูชิ้นส่วนหยกกล่อมวิญญาณบนหน้าอกของจักรพรรดิน้อยที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นของเหลวหลอมรวมเข้ากับร่างกายของจักรพรรดิน้อย แล้วพูดว่า “พวกคนในอาณาจักรกลางพยายามกันหนักมากจริงๆที่จะลอกเลียนแบบความรุ่งโรจน์ของราชอาณาจักรแห่งความมืด แต่ก็ยังล้มเหลว เย่เหม่ย เจ้ารู้ไหมว่าเด็กน้อยที่อยู่บนเตียงนี้แตกต่างจากทุกคนยังไง?”
เย่เหม่ยส่ายหน้า
“ไม่รู้ขอรับ”
จวินอู๋เหยาหรี่ตา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
“โลหิตแดงลอกเลียนทุกอย่างของมารแดงได้สำเร็จแล้ว แต่มีแค่อย่างเดียวที่มันไม่มีวันเลียนแบบได้ และไม่สามารถแทนที่ได้อย่างแน่นอน รู้ไหมว่ามันคืออะไร?”
“ข้าน้อยไม่รู้ขอรับ” เย่เหม่ยตอบ
จวินอู๋เหยาค่อยๆยกมือขึ้นอย่างช้าๆ เขาใช้ปลายเล็บของนิ้วกลางแทงเข้าที่นิ้วหัวแม่มือของเขา