ตอนที่ 1267 เจ้ากลับมาแล้ว (1)
จวินเสี่ยนกับจวินชิงสบตากัน และเห็นความตกใจในแววตาของอีกฝ่าย แคว้นจิ้วที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นถูกทำลายในเวลาสั้นๆแค่นี้จริงหรือ? เหลือเชื่อเกินไปแล้ว
ยิ่งกว่านั้น จวินอู๋เสียก็ไม่ได้ใช้ทหารเลยสักคน นางทำได้อย่างสมบูรณ์หมดจด ทำให้มันยิ่งน่าตกใจมากขึ้นไปอีก
[แคว้นจิ้วที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสอง……]
[หายไปง่ายๆแบบนี้เลย?]
“ข้าจะทิ้งราชโองการนี้ไว้ให้ท่านปู่เอาไปมอบให้โม่เฉียนหยวนนะ จะจัดการกับทรัพย์สินแคว้นจิ้วยังไง พวกท่านสองคนคุยกันเองได้เลย” จวินอู๋เสียไม่รู้เรื่องพวกนี้ และนางก็ไม่อยากจะถาม
จวินเสี่ยนกับจวินชิงต้องใช้เวลาสักพักในการทำความเข้าใจกับข่าวที่เพิ่งได้ฟังนี้ ตรงข้ามกับท่าทางเฉยเมยของจวินอู๋เสีย ชายทั้งสองไม่สามารถสงบสติได้เลยจริงๆ
พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าจวินอู๋เสียทำเรื่องพวกนี้ได้ยังไง
ทั้งสองคิดว่าพวกเขาชินกับความสามารถที่ร้ายกาจเกินคนของจวินอู๋เสียแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้นับวันความสามารถของนางยิ่งต้านสวรรค์มากขึ้นทุกที
“เอาล่ะ ข้าจะเอาราชโองการนี้ไปถวายฝ่าบาท” จวินเสี่ยนพูดพร้อมพยักหน้า การครอบครองดินแดนแคว้นจิ้วไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เห็นภายนอก การกำหนดเขตแดนของแคว้นเพื่อรวมเข้ากับแคว้นฉีไม่ได้มีปัญหามากนัก แต่สิ่งที่ยากก็คือการโน้มน้าวให้คนที่เคยเป็นประชาชนของแคว้นจิ้วยอมรับ คาดว่าจะต้องใช้พยายามอย่างมากเลยทีเดียว
ไม่นานจวินเสี่ยนก็ออกไปที่วังหลวง หลังจากที่จวินชิงจัดการเรื่องที่พักของเฉียวฉู่กับเพื่อนคนอื่นๆแล้ว จวินอู๋เสียก็เดินไปที่ห้องของจักรพรรดิน้อย
จักรพรรดิน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าเขาหลับอยู่ เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นาน จวินอู๋เสียก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลก
นางเห็นแสงสีขาวจางๆกระจายออกมาจากหน้าอกของจักรพรรดิน้อย และค่อยๆห่อหุ้มร่างกายของเขาทั้งตัว!
จวินอู๋เสียก้าวเข้าไปทันที และเปิดเสื้อของจักรพรรดิน้อยออกดู นางเห็นหยกกล่อมวิญญาณที่จวินชิงวางไว้บนร่างของจักรพรรดิน้อยเกิดการเปลี่ยนแปลงแปลกๆขึ้น!
หยกชิ้นนั้นเปล่งประกายแสงอันอบอุ่นผ่านเสื้อผ้าของจักรพรรดิน้อยออกมา หยกทั้งชิ้นติดแน่นอยู่ที่หน้าอกและค่อยๆจมลงไปในเนื้อของจักรพรรดิน้อย!
จวินอู๋เสียตกใจมาก นางกำลังจะยื่นมือออกไปแตะมัน
แต่วินาทีนั้นเอง ก็มีมืออันอบอุ่นจับมือนางเอาไว้และดึงมือเล็กๆนั้นกลับมา
“อย่าแตะ เขาไม่เป็นไรหรอก” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ร่างของจวินอู๋เสียแข็งทื่อ นางรู้สึกว่าหลังของนางแนบเข้ากับหน้าอกที่กว้างและอบอุ่น!
“ไม่มีข้าอยู่ด้วย ดูเหมือนว่าเจ้าจะชอบเก็บพวกตัวเล็กๆแปลกๆกลับมาอยู่เรื่อยเลยนะ” เสียงที่รื่นเริงดังขึ้นในหูของจวินอู๋เสียอีกครั้ง
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร และไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกแปลกๆกระจายไปทั่วร่างของนาง
มือเล็กๆของนางถูกรวบเอาไว้ในมือใหญ่ที่อบอุ่นและถูกนวดเบาๆ เสียงที่เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดสูงนั้นยังคงดังขึ้นในหูนาง
“คนที่โดนโลหิตแดงแล้วไม่ตาย ในโลกนี้หายากนะ ถ้าไม่ใช่เพราะภูติประจำตัวสละวิญญาณของมันเองเพื่อปกป้องร่างนี้ไม่ให้ถูกโลหิตแดงกัดกร่อนแล้วล่ะก็ เกรงว่าเขาก็คงตายไปแล้ว แต่ถึงภูตินั่นกับเจ้าจะรักษาร่างเขาเอาไว้ได้ แต่ก็ไม่สามารถปกป้องวิญญาณของเขาได้ วิญญาณของเขาไม่ได้ถูกเอาไป แต่ก็ถูกทำลายไปแล้ว สถานการณ์ของเขาแตกต่างจากพ่อของเจ้า มีทางเดียวคือปล่อยให้หยกกล่อมวิญญาณรวมเข้ากับร่างของเขาเท่านั้น เพื่อแทนที่แกนกลางของวิญญาณเขา แล้วมันจะค่อยๆรวมตัวขึ้นอีกครั้ง แบบนั้นเขาถึงมีโอกาสฟื้นตัวกลับเป็นเหมือนคนปกติได้ หยกกล่อมวิญญาณจะไม่ทำร้ายเขา เจ้าไม่ต้องกังวล” เสียงนั่นดังเข้ามาในหูของจวินอู๋เสีย ระหว่างนั้นก็มีลมหายใจอุ่นๆของคนที่อยู่ด้านหลังเป่ารดที่คอของจวินอู๋เสีย
……………………………………………..
จากผู้แต่ง : เรื่องราวในอาณาจักรล่างเหลือที่สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด เราจะสรุปส่วนนั้นในเร็วๆนี้ มันตันนิดหน่อย หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ จะพยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุด