ตอนที่ 1266 ครอบครัว (2)
จวินชิงนั่งลงพร้อมหัวเราะ หลังจากที่นั่งลงแล้วเขาถึงได้สังเกตเห็นร่างเล็กๆที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆจวินอู๋เสีย
เด็กน้อยคนนั้นยังเด็กอยู่มาก แค่ 8-9 ขวบเท่านั้น ใบหน้าเล็กๆขาวสะอาดน่ามอง แต่ผมสีแดงและตาสีแดงทำให้รู้สึกแปลกและผิดปกติ
“นี่คือ……” จวินชิงเงยหน้ามองจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตอบว่า “เขาคือเสี่ยวเจว๋ จักรพรรดิของแคว้นเฉียว”
ใบหน้าของจวินชิงเผยให้เห็นร่องรอยของความประหลาดใจ เขาเคยได้ยินเรื่องของแคว้นเฉียวและรู้ว่าจักรพรรดิองค์ใหม่ของแคว้นเฉียวยังเด็กมาก แต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นแบบนี้ ยิ่งกว่านั้น……จวินอู๋เสียพาจักรพรรดิของแคว้นอื่นมาด้วยทำไมเนี่ย?
และขนาดพวกเขาพูดกันมากแบบนี้ จักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวก็ยังนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังหายใจอยู่ล่ะก็ เขาก็คงเหมือนรูปปั้นมากกว่า
“เฮ้อ เด็กน้อยที่น่าสงสารอีกคน” จวินเสี่ยนถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จวินชิงจะมาถึง จวินอู๋เสียได้เล่าให้เขาฟังแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับจักรพรรดิน้อย
แม้ว่าจะต่างแคว้นกัน แต่เด็กเล็กเช่นนี้ถูกทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม มันก็ทำให้สะเทือนใจได้จริงๆ
จวินชิงยังสับสนอยู่เล็กน้อย เฟยเหยียนจึงสรุปให้เขาฟังคร่าวๆถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในแคว้นจิ้ว
หลังจากจวินชิงได้ฟัง เขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้
“จักรพรรดิแคว้นจิ้วสติฟั่นเฟือนไปแล้วรึไง? สมควรตาย!” ตอนที่เกิดสงครามระหว่างสองแคว้น ไม่ว่ามันจะรุนแรงและขมขื่นน่ากลัวเพียงใด ก็ยังอธิบายได้ว่าทำเพื่อผลประโยชน์ของแคว้น แต่การใช้อำนาจที่เหนือกว่าข่มขู่บีบบังคับผู้อ่อนแอ จนถึงขั้นทำร้ายเด็กเล็กๆแบบนี้ ถ้าไม่พูดว่าเขาโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ จวินชิงก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีคำไหนที่เหมาะสมกว่านี้
“ตอนนี้โลหิตแดงในร่างของเสี่ยวเจว๋ถูกชำระไปส่วนใหญ่แล้ว แต่วิญญาณที่ถูกสังเวยไป ไม่มีทางจะทำอะไรกับมันได้ ข้าเลยพาเขากลับมา เพราะคิดว่าจะให้ท่านอาเอาหยกวิญญาณอีกครึ่งให้เสี่ยวเจว๋ชั่วคราว เผื่อว่ามันจะช่วยอะไรเขาได้” จวินอู๋เสียพูด
จวินชิงเอาหยกกล่อมวิญญาณอีกครึ่งชิ้นออกมาทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก
“เดิมทีสิ่งนี้เจ้าเป็นคนตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้ ถ้าเจ้าคิดว่ามันจะช่วยอะไรได้ ก็ใช้เถอะ เสี่ยวเจว๋เองก็น่าสงสาร” จวินชิงถอนหายใจ
จากสิ่งที่เกิดขึ้นคราวที่แล้ว ทำให้จวินอู๋เสียไม่กล้าแตะต้องหยกกล่อมวิญญาณ นางขอให้จวินชิงเอาหยกวิญญาณไปวางไว้บนร่างเล็กๆของจักรพรรดิน้อย
หยกกล่อมวิญญาณเพิ่งถูกวางลงบนตัวเขา จักรพรรดิน้อยที่มองเหม่ออยู่ก็หลับตาลงทันที ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอราวกับกำลังหลับ จวินอู๋เสียไม่ได้ลงมือทำอะไรในทันที แต่สั่งให้คนพาจักรพรรดิน้อยเข้าไปพักผ่อนข้างใน
เมื่อเห็นจักรพรรดิน้อยถูกอุ้มออกไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว จวินเสี่ยนก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เขายังเด็กมาก การที่ต้องเห็นเด็กเล็กๆทนทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ มันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้มากที่สุด
หลังจากจักรพรรดิน้อยถูกอุ้มไปแล้ว จวินอู๋เสียก็ดึงเอาราชโองการฉบับหนึ่งออกมาวางลงตรงหน้าจวินเสี่ยน
“นี่คือ?” จวินเสี่ยนเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาและเปิดออกอ่าน แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันที!
ในพระราชโองการฉบับนั้นกล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า แคว้นจิ้วยินดีมอบดินแดนแคว้นจิ้วครึ่งหนึ่งให้กับแคว้นฉีเป็นค่าชดเชยสำหรับสงครามที่พวกเขาก่อขึ้น
การที่ผู้แพ้ต้องชดเชยให้กับผู้ชนะนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่ไม่เคยมีใครชดเชยด้วยจำนวนที่น่าตกใจแบบนี้มาก่อน
ด้วยดินแดนอันกว้างใหญ่ของแคว้นจิ้ว แค่ดินแดนที่ระบุเป็นค่าชดเชยก็ใหญ่กว่าแคว้นฉีหลายเท่าแล้ว!
“ราชโองการนี้มันอะไรกัน?” จวินเสี่ยนถามอย่างสับสน
จวินอู๋เสียตอบเสียงเบา “ดินแดนทั้งหมดของแคว้นจิ้วถูกมอบเป็นค่าชดเชยให้แคว้นฉีกับแคว้นเฉียวแล้ว ตั้งแต่นี้ไปไม่มีแคว้นจิ้วอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว”