ตอนที่ 1265 ครอบครัว (1)
จวินชิงอาจจะดูเป็นหนุ่มหล่อที่อบอุ่นอ่อนโยน แต่เวลาที่เขาฝึกทหารนั้น เขาไม่ใจดีเลยสักนิด ตอนแรกผู้เยาว์พวกนี้ก็คิดว่าท่านอ๋องน้อยจะเป็นคนอ่อนโยน แต่พอถูกจวินชิงฝึกอยู่แค่ครึ่งวัน พวกเขาก็พากันเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อจวินชิงไปโดยสิ้นเชิง!
ช่างสมกับเป็นคนตระกูลจวินอย่างแท้จริง ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูอ่อนโยนนั้น นิสัยภายในทั้งโหดทั้งแข็งแกร่ง!
ผู้เยาว์ที่ขี้ขลาดบางคนถึงกับร้องไห้เมื่อโดนจวินชิงจ้อง
สายตาดุดันคู่นั้นที่ได้เห็นการฆ่าอย่างโหดเหี้ยมมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ใช่สิ่งที่ผู้เยาว์อ่อนหัดไร้ประสบการณ์จะทนได้
“ข้าว่าเมื่อกี้เหมือนจะเห็นท่านอ๋องน้อย……ยิ้ม ใช่ไหม? หรือข้าตาฝาด?” ผู้เยาว์คนหนึ่งที่เหงื่อออกจนชุ่มเกาหัวตัวเอง ตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพรุ่ยหลินมา พวกเขาไม่เคยเห็นจวินชิงยิ้มให้พวกเขาเลยสักครั้ง
รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหน้าตายเป็นสิ่งที่หาดูได้ยากอย่างที่สุดจริงๆ
“ที่จริงแล้ว……ข้าว่าท่านอ๋องน้อยของเราดูดีขึ้นเวลายิ้มนะ” ผู้เยาว์อีกคนกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างขมขื่น
ทหารของกองทัพรุ่ยหลินยืนอยู่ด้านข้าง พยายามฝืนทำหน้านิ่งเอาไว้ขณะที่มองไปยังกลุ่มทหารใหม่
แต่พวกเขาต่างหัวเราะอยู่ในใจ
รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหาดูยากงั้นหรือ?
พอออกจากค่ายใหญ่ของกองทัพรุ่ยหลินและกลับไปที่จวนหลินอ๋อง ท่านอ๋องน้อยยิ้มตลอดเวลาเลย! เจ้าพวกโง่เอ๊ย
“หยุดพูดมากแล้วไปฝึกได้แล้ว! กล้าพูดจาเหลวไหล ระวังท่านอ๋องน้อยจะสั่งโบยตอนท่านกลับมา” ทหารรุ่ยหลินทำหน้าเข้มกล่าวเตือนเบาๆ
พวกผู้เยาว์ที่เพิ่งจะได้พักก็ตื่นตัวขึ้นทันที พวกเขากระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและฝึกต่อไป
จวินชิงและหลงฉีรีบควบม้ากลับไปยังเมืองหลวงของแคว้นฉี เมื่อวิ่งมาถึงหน้าประตูจวนหลินอ๋อง ทั้งสองก็พลิกตัวลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
ในห้องโถงใหญ่ของจวนหลินอ๋อง จวินชิงได้เห็นร่างที่คุ้นเคย รอยยิ้มจากในใจของเขาก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขาทันที
“เสี่ยวเสียกลับมาแล้ว”
จวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในห้องโถง เมื่อเห็นจวินชิงเข้ามา นางก็ลุกขึ้นยืนทันที
จวินชิงก้าวเข้าไปกอดหลานสาวของเขาแน่น
“ดีจริงที่เจ้ากลับมา ตอนเจ้าไม่อยู่ ปู่เจ้าคิดถึงเจ้ามากเลยนะ” จวินชิงพูดด้วยรอยยิ้ม ทั้งเขาและจวินเสี่ยนเป็นผู้ชายแข็งๆที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วน ตระกูลจวินทั้ง 3 รุ่นมีผู้หญิงแค่คนเดียว และนางก็เป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในตระกูล แม้ว่าชายทั้งสองจะรู้ว่าจวินอู๋เสียมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ แต่การแยกจากกันนานๆนั้น ทำให้พวกเขาคิดถึงนางไม่น้อย
ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดออกมา แต่พวกเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี
จวินเสี่ยนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หลักในห้องโถงกระแอมออกมา พลางมองลูกชายคนเล็กที่ชักจะพูดมากเกินไป และพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดยังกับตัวเองไม่ได้คิดถึงหลานงั้นแหละ อยากให้ข้าบอกไหมล่ะว่าใครที่วิ่งไปทำความสะอาดลานบ้านของเสี่ยวเสียทุกวันน่ะ ถึงขั้นแย่งคนรับใช้ทำเลยด้วย”
พอจวินเสี่ยนพูดแบบนี้ จวินชิงก็ยิ้มออกมาอย่างเขินๆ
ตอนที่จวินอู๋เสียจะกลับมาครั้งที่แล้ว แคว้นฉีเจอกับภัยพิบัติ แม้ว่าพวกเขาจะอยากใช้เวลากับจวินอู๋เสีย แต่พวกเขาก็ไม่มีเวลามากนัก หลังจากเรื่องต่างๆสงบลง พวกเขาก็ไม่สามารถระงับความคิดถึงในหัวใจของพวกเขาเอาไว้ได้
จวินอู๋เสียมองดูพ่อลูกสกุลจวินขายกันเองขณะที่พยายามแย่งกันพูดคำสุดท้าย มุมปากของนางก็โค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่ว่าข้างนอกจะมีพายุแรงสักแค่ไหน เมื่อนางกลับบ้าน นางก็จะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของครอบครัว
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆยืนมองอยู่ด้านข้าง ทั้งแววตาและหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉา ครอบครัวของพวกเขาถูกกำจัดไปหมดแล้ว พวกเขาไม่มีโอกาสรู้สึกถึงความรักความอบอุ่นของครอบครัวอีกแล้ว
“โตแล้วยังจะเล่นไร้สาระอยู่อีก รีบไปนั่งเร็ว จะได้คุยกัน” จวินเสี่ยนพูด