เธอไม่เคยเห็นเส้นหมี่หัวเราะต่อหน้าเธอมาก่อนเลย
ครั้งนี้จู่ๆก็ได้มาเห็น และทันใดนั้นเองความรู้สึกขนลุกก็เกิดขึ้นมาในทันที เวลาไม่กี่วินาทีเพียงสั้นๆ เธอที่ไม่เคยเห็นเส้นหมี่อยู่ในสายตา ก็เผชิญหน้ากับการประชิดตัวนี้
รับรู้ถึงความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
“เธอว่าอะไรนะ? เธอพูดอีกทีซิ?”
“ฉันบอกว่า นอกเสียจากวันนี้คุณจะข้ามศพของฉันออกไป!”
แล้วในที่สุดเส้นหมี่ก็เหวี่ยงเก้าอี้ตัวนั้นมา เสียงดังปึง ผู้หญิงที่ไม่ได้มีการป้องกันก็ถูกเหวี่ยงมาตรงหน้า เก้าอี้พังลงในทันที!
“อ๊า–”
“อย่าร้องสิ! ร้องขึ้นมาแล้วฟังดูแย่มากเลยนะ คุณเป็นถึงคุณหนูตระกูลหิรัญชาเชียวนะ ถ้าหากรู้ว่าคุณถูกอดีตน้องสะใภ้ตีเข้า เรื่องนี้แพร่ออกไปก็คงจะฟังดูไม่ดีเลยนะ”
เส้นหมี่รีบเข้ามาปิดปากของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วในตอนที่เธออ้าปากอยู่
จากนั้นเส้นหมี่ก็หยิบเข็มออกมาแล้วทิ่มลงตรงหลังคอของเธออย่างรวดเร็ว!
“หัวหน้า? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?หัวหน้า?”
เธอเอาผู้หญิงคนนี้วางลงพอดี พยาบาลที่อยู่ด้านนอกก็พาคนมาด้วยเช่นกัน ได้ยินทางด้านในไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว จึงร้องขึ้นมาจากทางด้านนอกทันที
เส้นหมี่ได้ยินแล้ว ก็ไม่ได้ลนลานเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอดึงเข็มนั้นออกมาก่อน จากนั้นก็ลากตัวผู้หญิงคนนั้นมานอนบนเตียงคนไข้ในห้องตรวจ แล้วใช้เท้าเตะเอาเก้าอี้ที่ถูกเขวี้ยงจนพังไว้ใต้เตียง แล้วเธอก็เดินมาเปิดประตู
“หัวหน้า? คุณ…..”
“ไม่เป็นไร เมื่อก่อนเธอเป็นคนไข้ของฉัน สมองมีปัญหานิดหน่อย เมื่อกี้ฉันทำให้เธอสงบลงมาแล้ว พวกเธอติดต่อกับทางแผนกจิตเวช ดูว่ามีห้องหรือเปล่า?”
เส้นหมี่เอ่ยพูดขึ้นมานิ่งๆ
ทันใดนั้นเองหมอที่ถูกเรียกให้มาช่วยได้ยินแล้ว ดวงตาก็แทบจะถลนออกมา
“พระเจ้า หัวหน้า คุณเก่งเกินไปแล้ว ไม่คิดว่าคนไข้ทางจิตคุณก็จะรับมือได้ด้วย”
“นั่นน่ะสิ ฉันก็ว่าเมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้ ดูอย่างไรก็ดูไม่ปกติ? พวกคุณรู้ไหมคะ? เธอยังจะลงไม้ลงมือกับหัวหน้าด้วยนะ”
พยาบาลเองก็คล้อยตามทุกคนทันที
และไม่นานทุกคนก็ไปแจ้งที่แผนกจิตเวช เข้ามาหามตัวคนไป แล้วพักหนึ่ง ในห้องตรวจโรคของเส้นหมี่ก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
ว่าตามจริงแล้วนี่ยังนับว่าเบาแล้ว
นึกถึงตอนนั้น ตอนที่เส้นหมี่อยู่ที่เมืองเคลียร์ ทุกคนที่มารังแกพวกเธอแม่ลูก ล้วนแต่มีจุดจบที่ไม่ดีนัก ไม่ตายก็เจ็บ
ดังนั้นพูดได้ว่า อย่าได้เอาลูกมากระตุ้นคนที่เป็นแม่
วันนี้เส้นหมี่มาทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติ เกี่ยวกับเรื่องของแสงดาว เธอไม่แม้แต่จะพูดถึงเลยเสียด้วยซ้ำ
——
ตึกหิรัญชากรุ๊ป
วันนี้ตอนกลางวันแสนรักได้รับสมุดบันทึกที่เคมีได้มาจากในมือของหมอนุชนาถคนนั้น
“ท่านประธาน พวกนี้ใช่หมดเลยครับ หมอนุชนาถบอกว่า ตอนนั้นที่ช่วยคุณเส้นหมี่ให้รอดจากความตายเป็นความคิดของเธอเองครับ เธอหวังว่าท่านประธานจะไม่ทำให้คุณเส้นหมี่ต้องลำบากใจ ถ้าหากโมโหอะไรก็สามารถไปหาเธอได้”
ในขณะเดียวกันเคมีเอาสิ่งของเหล่านั้นมาด้วย และยังช่วยหมอคนนั้นเอาคำพูดนี้มาบอกต่ออีกด้วย
สามารถพูดแบบนี้ได้ นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขานั้นถูกต้องแล้ว ผู้หญิงคนนั้น กับหมอคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
แสนรักหยิบเอาสมุดบันทึกเหล่านี้ขึ้นมา แล้วเริ่มดูทีละเล่ม
ล้วนแต่เป็นการบันทึกการเรียนทางการแพทย์ทั้งสิ้น ทั้งหมดมีเจ็ดถึงแปดเล่ม แต่เนื้อหาด้านในกลับสามารถเห็นได้ว่าดูมั่วๆอยู่เล็กน้อย ไม่เหมือนกับที่เธอเรียนเรื่องการเงินแบบนั้น ที่เหมือนกับทำให้เสร็จสิ้นตั้งแต่ต้นจนจบได้เลย
เรื่องพวกนี้เธอเรียนรู้แล้วดูเหมือนกับจะมีความลำบากอยู่บ้าง
“อ่อใช่แล้วครับ คุณหมอท่านนั้นยังบอกอีกด้วย ความจริงแล้วคุณเส้นหมี่ไม่ได้ถนัดเรื่องนี้ ตอนนั้นเธอให้คุณหมอสอนเธอนั้น หลายๆอย่างที่สอนไปแล้วเธอก็ยังไม่เป็น โดยเฉพาะทางด้านจิตวิทยา”
“จิตวิทยา?”
แสนรักที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกำลังพลิกอ่านสมุดโน้ตอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมาทันที
เคมีพยักหน้าลง : “ใช่ครับ จิตวิทยา หมอบอกว่าเธอดื้อมาก อยากจะเรียนรู้เรื่องนี้ตลอด แต่เธอไม่ใช่องค์ประกอบทางด้านนี้อยู่แล้ว หมอสอนไปหลายอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้เลยครับ”
เคมีชี้ไปที่สมุดบันทึกกองนั้น เป็นการบ่งบอกว่าสองสามเล่มที่อยู่ทางด้านล่างนั่นเอง
แสนรัก : “……..”
ทันใดนั้นเอง เขาไม่ค่อยอยากจะเปิดสมุดพวกนี้แล้ว เนื่องจากว่าเขาเห็นเล่มที่อยู่ในมือเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นเล่มตอนที่เธออยู่มัธยมปลาย ลายมือในนั้น เหมือนกับที่เขาเห็นบนโต๊ะหนังสือเมื่อคืนนี้มาก
จดหมายกองนั้น เป็นจำนวนสิบปี
ตั้งแต่ที่เขาถูกขังอยู่ในบ้านหกปี แล้วหลังจากที่ไปต่างประเทศอีก ทุกๆเดือนส่งไปที่คุณลุงโดยไม่ระบุชื่อ นับแล้วก็คือตอนประถาม มัธยมต้น จนถึงมัธยมปลาย…..
ดังนั้น ความคิดเหลวไหลนั้นของเขาถูกต้องแล้ว
เขาไม่เคยหนีพ้นจากกำมือของเธอได้เลยจริงๆ!
เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง
เช้าตรู่ในฤดูหนาว ด้านนอกถึงแม้ว่าจะมืดครึ้ม แต่แสงจากชั้นบนสุดนั้นก็ดีมาก แต่ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงนั้น สายตาที่มีทั้งแสงและความมืดสลับกันนั้น มีความมืดที่น่ากลัวมากกระจายออกมา!
เหมือนกับพายุฝนมาเยือน
ในออฟฟิศมีบรรยากาศที่หายใจไม่ออก เขาจ้องมองไปที่จุดจุดหนึ่ง เย็นชา โมโห เกลียดชัง….รวมทั้งความอยากฆ่าที่พุ่งออกมาในตอนท้ายด้วย!
ปรากฏขึ้นมาในร่างกายของเขาเวลานี้
เขาเป็นอะไร?
ทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนไปเสียจนน่าตกใจแบบนี้?
เคมีรู้สึกตกใจ ไม่กล้าส่งเสียงออมาเลย ทำได้เพียงแต่ยืนมองตัวสั่นอยู่ตรงนั้น