ตอนที่ 1272 จิน (3)
“……….” เฉียวฉู่ทำตาโต
[เชี่ยไรเนี่ย!?]
[คนกินภูติประจำตัว!!]
เขามองไปที่จวินอู๋เสียโดยไม่ได้ตั้งใจ ราวกับว่าคนเดียวที่มีความสามารถพอจะทำแบบนั้นได้ก็มีแค่……
จวินอู๋เสียจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา เฉียวฉู่สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที
“มันต่างเสี่ยวเสียเอ๋อร์ เสี่ยวเสียเอ๋อร์ดูดกลืนภูติประจำตัวเพื่อทะลวงขั้นพลังวิญญาณ แต่กรณีของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ มันคือการซ่อมแซมวิญญาณของเขา” จวินอู๋เหยาพูด
“ที่จริง อะไรที่มีแก่นวิญญาณ เขากินได้ทั้งนั้นแหละ”
จวินอู๋เหยาพูดยังไม่ทันขาดคำ จักรพรรดิน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ดูเหมือนจะค้นพบบางสิ่ง เขากระโดดลงจากเก้าอี้และเดินไปหาหรงรั่ว จากนั้นก็เอียงคอมองใบหน้าของหรงรั่วอย่างอยากรู้อยากเห็น
หรงรั่วยิ้มหวานให้เด็กน้อย
“จินพี่ชาย” จักรพรรดิน้อยพูดพร้อมกับกระโดดดึ๋งๆอย่างตื่นเต้น
หรงรั่วยิ้มไม่ออกอีกต่อไป……
คนอื่นๆในห้องก็พากันตัวแข็งด้วยความตกใจ
เขาคิดอยู่แค่เรื่อง ‘จิน’ อย่างเดียว และตอนนี้เขาก็อยากกินคนขึ้นมา!!?
เฟยเหยียนพุ่งเข้าไปยืนข้างหน้าหรงรั่วทันที เอาตัวเองกั้นกลางระหว่างจักรพรรดิน้อยและหรงรั่ว
“คนนี้กินไม่ได้!” เฟยเหยียนตะโกนออกมาด้วยความร้อนใจ
จักรพรรดิน้อยทำคอตกมองเฟยเหยียนอย่างขลาดกลัว มือเล็กๆกุมอยู่ที่หน้าอก ไหล่สั่น ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ ดูน่าสงสารมาก
เฟยเหยียนที่กระโดดออกมาปกป้อง ‘ว่าที่ภรรยาในอนาคต’ ของเขา เห็นจักรพรรดิน้อยใกล้จะปล่อยโฮ ความร้อนใจกระวนกระวายของเขาก็สลายกลายเป็นควัน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เหมือนว่าเขากำลังรังแกสัตว์ตัวเล็กๆ
“เฮ้……ไม่ต้องร้องไห้น่า” เฟยเหยียนเริ่มปลอบ
ถ้าเขาไม่ได้พูดก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่พอเขาพูดว่า ‘ร้องไห้’ เท่านั้นล่ะ น้ำตาที่ปริ่มๆอยู่ในดวงตาของจักรพรรดิน้อยก็ไหลลงมาทันที สีหน้าขลาดกลัวกับการร้องไห้แบบไม่มีเสียง ยิ่งทำให้ดูเหมือนเด็กน้อยน่าสงสารที่ถูกรังแก
เฟยเหยียนรู้สึกจนปัญญา [เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ]
เจ้าเด็กนี่อยากจะกิน ‘ว่าที่ภรรยา’ ของเขา เขาก็แค่พูดปฏิเสธไปประโยคเดียวเอง ทำไมถึงร้องไห้แล้วล่ะ……
ตั้งแต่เขาเข้าไปเจอฉากร้อนแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ เฟยเหยียนก็แปะป้าย ‘ว่าที่ภรรยา’ เอาไว้บนหัวหรงรั่ว แม้ว่ามันจะไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากวันอื่นๆมากนัก แต่ถ้าสังเกตดีๆแล้วล่ะก็ จะรู้สึกได้ว่าเฟยเหยียนเอาใจใส่และอ่อนโยนต่อหรงรั่วเป็นพิเศษ
แต่เพื่อนๆทั้งกลุ่มก็เลือกที่จะมองข้าม มีเพียงหรงรั่วเท่านั้นที่ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้
นางอยากพูดคุยกับเฟยเหยียนเป็นการส่วนตัว แต่เฟยเหยียนที่ปกติเป็นคนปากจัด เมื่ออยู่กับหรงรั่วตามลำพัง ถ้าไม่หน้าแดงวิ่งหนีไป ก็จะไม่มีสติจนไม่ได้ฟังที่หรงรั่วพูดเลย
หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง หรงรั่วก็ล้มเลิกความคิดที่จะพยายามอธิบายให้เฟยเหยียนฟัง และปล่อยให้เขารู้สึกภาคภูมิใจกับตัวเอง
เฟยเหยียนรู้สึกถึงสายตากล่าวหาจากเด็กน้อย เขาพูดอะไรไม่ออก เขาแค่ปกป้องภรรยาในอนาคตของเขาก็ผิดด้วยเหรอ?!
เจ้าเด็กนี่สามารถเคี้ยวหินหยกแข็งๆได้ แล้วเนื้อเนียนนุ่มของว่าที่ภรรยาเขาจะไปต้านทานฟันอันแหลมคมของจักรพรรดิน้อยได้ยังไง?
พอโดนจ้องมากๆเข้า เฟยเหยียนก็ไม่มีทางเลือก เขาเอาหยกชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งมายัดใส่มือของจักรพรรดิน้อย
“กิน กิน กิน ห้ามกินพี่ชาย กินไอ้นี่!”
เฉียวฉู่ตาไว เห็นหยกชิ้นนั้นก็พูดว่า “นั่นไม่ใช่อันที่เจ้าเพิ่งซื้อมาจะเอาไปให้……”
เฉียวฉู่ยังพูดไม่ทันจบ สายตาคมกริบของเฟยเหยียนก็ทำให้เขาหุบปากทันที
จักรพรรดิน้อยถือจี้หยกมองเฟยเหยียนอย่างลังเล และกระพริบตาปริบๆใส่เขา “ห้ามจินพี่ชาย จินจี้หยก……”
เฟยเหยียนแทบจะหลั่งน้ำตา เขาพยักหน้าขณะที่ในใจเลือดไหลซิบๆ
“ใช่!”
พอมีของ ‘จิน’ จักรพรรดิน้อยก็ยิ้มกว้างทันที มือกุมจี้หยกที่เฟยเหยียนใช้เงินจำนวนมากซื้อมา แล้วไปซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งพลางเคี้ยวกร้วมๆอย่างมีความสุข……