ตอนที่ 23
หอตำรา
สุดท้ายไป๋จูเหวินก็เจอที่แห่งหนึ่งในป่าที่เงียบสงบพอจะให้มันได้อยู่คนเดียว แม้จะไม่สวยงามเท่าใต้ต้นเหมยประทับชาด แต่ก็เป็นริมน้ำที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ข้างๆ น้ำในลำธารใสมากเพราะยังไม่โดนกลีบดอกเหมยร่วงใส่ กิ่งของต้นไม้ที่โตอยู่ข้างๆยื่นออกไปกลางลำธารพอให้เป็นที่นั่งเล่นได้สบาย ทำให้ไป๋จูเหวินนึกถึงเหนือสระชีพจรวารีที่มันมักจะนั่งเล่นยามอยู่กับน้ามังกรเสมอ เพียงแค่ต้นไม้เป็นต้นไม้ธรรมดาและน้ำก็เป็นเพียงน้ำธรรมดาเท่านั้น
พรึบ.. ไป๋จูเหวินนำตำราโลหิตปะทุออกมาอ่านอีกครั้ง พลางเริ่มฝึกอย่างตั้งใจ แต่จนกระทั่งพระจันทร์ขึ้นมาลอยเหนือหัวของมัน ไป๋จูเหวินก็ยังไม่สามารถดึงเอาพลังวิญญาณเข้ามาในจุดตันเถียนได้เลย
แม้จะยังทำไม่สำเร็จ แต่ไป๋จูเหวินก็พอจะทราบแล้วว่าทำไมมันถึงดึงพลังวิญญาณเข้ามาไม่ได้ สาเหตุหลักๆคือร่างของมันยังมีพลังอสูรอยู่ภายใน พลังทั้งสองต่อต้านกันเองทำให้ช่วงเวลาที่ดึงเอาพลังวิญญาณเข้ามาพลังอสูรจะต่อต้านและดันมันออก ทำให้ปัญหาตอนนี้คือ พลังอสูรในร่างของมันแข็งแกร่งกว่าพลังวิญญาณจนเกินไปนั่นเอง
วูบ… ไป๋จูเหวินเลื่อนฝ่ามือออกมาข้างหน้า พริบตานั้นน้ำในสระเบื้องล่างก็ลอยขึ้นมาภายในมือของมันอย่างว่าง่าย พลังอสูรของไป๋จูเหวินอยู่ในระดับเงินขั้น 5 อีกครึ่งระดับก็จะเลื่อนเป็นระดับทองอยู่แล้ว ทำให้การควบคุมธาตุจากภายนอกกระทำได้อย่างง่ายดายมาก
วูบ.. บอลน้ำในมือของมันหมุนวนอย่างรวดเร็วด้วยพลังอสูรที่ไป๋จูเหวินปล่อยออกมา กระสุนน้ำนี้เป็นสิ่งที่น้าจิ้งจอกเป็นผู้สอน การหมุนมันอย่างรุนแรงก่อนจะทำการโจมตีนั้นทำให้ผลที่ได้รุนแรงกว่าการปล่อยกระสุนน้ำออกไปเฉยๆมาก แต่นั่นก็ทำให้เสียพลังอสูรมากขึ้นด้วย
แน่นอนว่าไป๋จูเหวินไม่ได้คิดจะโจมตีใครเพราะตรงที่มันอยู่ก็มีเพียงตัวมันเท่านั้น ไม่มีแม้แต่สัตว์ป่าด้วยซ้ำ แต่การที่มันเรียกบอลน้ำออกมาหมุนเล่นในครั้งนี้กระทำเพื่อผลาญพลังอสูรอย่างเปล่าประโยชน์เท่านั้น ในเมื่อพลังอสูรของมันแข็งแกร่งกว่าพลังวิญญาณมาก จนพลังวิญญาณในร่างสู้พลังอสูรไม่ไหว มันก็มีอีกทางเลือกหนึ่งคือทำให้พลังอสูรในร่างอ่อนแรงลงนั่นเอง แต่ไม่ทราบว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ แก่นอสูรของมารดามันมีความสามารถฟื้นฟูพลังอสูรที่ไวมาก ทำให้พลังอสูรในร่างลดและฟื้นฟูอย่างรวดเร็วในอัตราพอๆกัน
ซ่า!! หลังจากหมุนกระสุนน้ำมาได้พักใหญ่ ในที่สุดพลังอสูรของไป๋จูเหวินก็ลดลงในปริมาณที่น่าพอใจ มันสลายการควบคุมกระสุนน้ำจนกระสุนน้ำแตกกระจายกลับลงไปในลำธาร มันไม่รอให้พลังอสูรฟื้นคืนแต่อย่างไรมันรีบชักจูงพลังวิญญาณเข้ามาในตันเถียนทันที
กึก… ร่างของไป๋จูเหวินเกร็งทันทีเมื่อพลังอสูรเริ่มตีกันในจุดตันเถียนของตน แม้พลังอสูรจะน้อยกว่าเพราะไป๋จูเหวินพึ่งใช้มันจนหมด แต่อัตราการฟื้นฟูก็รวดเร็วมากทำให้ในเวลาไม่นานพลังอสูรก็ดันเอาพลังวิญญาณออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับยังพอมีพลังวิญญาณหลงเหลืออยู่ในร่างของเขาบ้าง ทำให้ไป๋จูเหวินพอใจเป็นอย่างมาก เขาเงยหน้ามองพระจันทร์ที่ล่วงเลยกลางหัวไปนานแล้วพลางถอนหายใจออกมา แม้จะยังไม่ถึงระดับ ก่อกำเนิด ขั้นที่ 1 แต่ในร่างของไป๋จูเหวินก็พอจะมีเศษเสี้ยวพลังวิญญาณอยู่บ้าง แต่ด้วยเวลาที่ล่วงเลยมานานแล้ว ทำให้ไป๋จูเหวินตัดสินใจเดินทางกลับห้องพักของตนเอง หากมันหายไปต้าชิงและต้าเฉินคงเป็นห่วงแน่นอน….
แต่พอกลับมา ไป๋จูเหวินกลับคิดว่าตัวมันกังวลเกินไป ต้าชิงและต้าเฉินต่างยังไม่มีใครนอนเลยแม้แต่คนเดียว พวกมันฝึกฝนเคล็ดโลหิตปะทุทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน และจากที่ไป๋จูเหวินใช้ดวงตาสีม่วงเพ่งมองผ่านกำแพงห้อง พลังของต้าชิงและต้าเฉินก็ก้าวหน้าเข้าสู่ระดับ ก่อกำเนิด ขั้นที่ 4 ไปแล้ว สร้างความพึงพอใจให้แก่ไป๋จูเหวินอย่างมาก
แต่เดิมต้าชิงและต้าเฉินขาดปัจจัยในการพัฒนาพลังฝีมือไป 2 อย่าง นั่นคือร่างกายที่ไม่เหมาะจะพัฒนาพลังวิญญาณ แต่เมื่อไป๋จูเหวินปรุงยาให้ เส้นชีพจรวิญญาณในร่างก็ถูกปลดออกทำให้สามารถฝึกฝนได้ง่ายดายยิ่งขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถพัฒนาไปต่อได้อีกเพราะพวกมันไม่รู้เคล็ดการฝึกฝน แต่เมื่อวานมันทั้งคู่ได้รับเคล็ดโลหิตปะทุมาไว้ในมือ ทันทีที่เริ่มฝึกด้วยเส้นชีพจรที่ขยายกว้างกว่าเดิมทำให้การฝึกของพวกมันรวดเร็วกว่าคนธรรมดามาก ไม่นานพวกมันต้องก้าวข้ามระดับก่อกำเนิดไปได้แน่ๆ
“ศิษย์น้อง อาจารย์ลี่ให้ข้ามาตามพวกเจ้า”รอจนรุ่งเช้า ศิษพี่สี่หรือจิงหลิงก็เป็นผู้มาตามทั้งสาม ทำให้ต้าชิงและต้าเฉินต้องหยุดฝึกฝนอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกที่สามารถฝึกฝนได้ดั่งใจนั้นสร้างความตื่นเต้นให้พวกมันทั้งสองมาก หากศิษย์พี่จิงหลิงเพียงตามพวกมันไปทานอาหาร พวกมันคงปฏิเสธไปแล้ว แต่ศิษย์พี่มาตามพวกมันไปเลือกวิชายุทธตามที่อาจารย์ลี่บอกไว้เมื่อวาน ทำให้พวกมันไม่มีทางเลือกต้องออกมาแต่โดยดี เพราะไม่ว่าจะอย่างไรการฝึกฝนวิชาต่อสู้ย่อมสำคัญกว่าการฝึกฝนพลังวิญญาณในสำนักธาณโลหิตแห่งนี้
“พวกเจ้า…ก้าวหน้าไปได้ไวทีเดียว”หลังจากออกมา จิงหลิงก็อดชื่นชมไม่ได้ ไป๋จูเหวินเริ่มมีพลังวิญญาณภายในร่างแล้ว แม้จะยังไม่มากก็ตาม สำหรับคนที่พึ่งเคยฝึกฝนพลังวิญญาณสิ่งที่ยากที่สุดคือการสัมผัสพลังวิญญาณในร่างของตน การที่ไป๋จูเหวินเริ่มมีพลังวิญญาณแล้วทำให้เธอมั่นใจว่าเขาต้องฝึกฝนต่อไปได้ไม่ยาก ส่วนต้าชิงและต้าเฉินนั้นสามารถข้ามระดับขั้น 3 มาเป็นขั้น 4 ได้ก็น่าชื่นชมเช่นกัน
“ตามมาเถอะ อาจารย์ลี่รออยู่”จิงหลิงว่าพลางเดินนำทั้งสามคนไปอย่างช้าๆ ระหว่างทางไป๋จูเหวินได้พบพี่ใหญ่เฟิงชิวโดยบังเอิญ เขาขยิบตาให้ไป๋จูเหวินเล็กน้อยพลางยิ้มอย่างทะเล้น ท่าทางจะพยายามเตือนให้เขาจำสัญญาเมื่อคืนเอาไว้
ห้องเก็บตำราของสำนักธารโลหิตอยู่ที่ทางเหนือของสระโลหิต ที่นี่ตั้งอยู่ก่อนถึงเรือนเจ้าสำนักไม่มาก ทำให้ไม่ค่อยมีศิษย์คนไหนเดินทางมานัก หากไม่ใช่คนที่ต้องการมาร่ำเรียนวิชาเพิ่มก็มีแต่อาจารย์เท่านั้นที่เข้ามา
“ทางนี้”อาจารย์ลี่พูดพลางโบกมือให้ทั้งสี่ที่พึ่งมาถึง แม้จะเป็นยามเช้าแต่ใบหน้าของอาจารย์ลี่ก็หมองคล้ำเช่นเดิม
“ที่นี่คือหอตำราของสำนักธารโลหิต พวกเจ้ามาลงชื่อที่นี่”อาจารย์ลี่พูดจบก็พาไป๋จูเหวินและต้าชิงต้าเฉินมาที่หน้าหอตำรา ที่นี่มีห้องเล็กๆห้องหนึ่งสร้างเอาไว้ที่ทางเข้าราวกับเป็นด่านตรวจคนเข้าเมือง ภายในห้องมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเฝ้าอยู่พร้อมจ้องมองมายังพวกไป๋จูเหวินที่พึ่งมาใหม่
“ศิษย์ใหม่หรือ”ชายวัยกลางคนถามพลางส่งพลังวิญญาณออกมา พลังวิญญาณที่ปล่อยออกมาเข้มข้นอย่างมาก บางทีอาจจะมากกว่าอาจารย์ลี่เสียอีก
“ข้าพาพวกเขามาลงทะเบียน ท่านรองเจ้าสำนักโปรดมอบแผ่นไม้ให้พวกเราด้วย”อาจารย์ลี่กล่าวพลางเดินมาบังพลังแรงกดดันให้ทั้งสาม
“เขียนชื่อพวกเจ้าลงบนแผ่นไม้นี่ซะ”หอตำราแห่งนี้ไม่ได้ลงทะเบียนยุ่งยากอะไรนัก เพียงเขียนชื่อลงบนแผ่นไม้ที่แกะสลักตราของสำนักเอาไว้เท่านั้น ในการเข้าหอตำราแต่ละครั้ง ต้องนำแผ่นไม้มาให้ท่านรองเจ้าสำนักเก็บเอาไว้และรับกลับเมื่อออกไป กฎของหอตำราแห่งนี้มีเพียงข้อเดียวคือห้ามนำตำราเล่มใดก็ตามออกไปโดยเด็ดขาด หากต้องการศึกษาที่ห้องพัก ศิษย์สำนักสามารถคัดลอกใส่กระดาษที่มีจำหน่ายในหอตำราเพื่อคัดลอกไปฝึกฝนได้
“คนละ 3 เหรียญทอง”ขณะเขียนชื่อลงบนป้าย อยู่ๆท่านรองเจ้าสำนักก็บอกราคาของป้ายไม้พวกนี้ออกมา
“3 เหรียญทอง..”ต้าชิงชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินของมันเองออกมา ภายในมีเหรียญเงินจำนวนหนึ่งให้มันใช้สอยได้ในโลกภายนอก แต่ 3 เหรียญทองนั้นออกจะเยอะเกินไป
“ไม่ต้องห่วง เจ้าสามารถผ่อนจ่ายได้”รองเจ้าสำนักว่าพลางยักไหล่ สำนักของมันเปิดให้สมัครฟรี และพักฟรีเท่านี้ก็ช่วยเหลือศิษย์มากแล้ว แถมเคล็ดวิชาฝึกฝนพลังวิญญาณพวกมันก็ให้ฝึกกันอย่างอิสระไม่หวงแหนเลยแม้แต่น้อย แต่วิชาต่อสู้นำสักของพวกมันนับว่าโดดเด่นที่สุดในเขตนี้เลยก็ว่าได้ หากจะเรียนก็ต้องจ่ายค่าเรียนนิดหน่อยเพื่อบำรุงรักษาสำนักสิ จริงหรือไม่
“นี่ขอรับ”ไป๋จูเหวินเห็นต้าชิงและต้าเฉินไม่หยิบเงินออกมา มันจึงวางก้อนทองที่มันเคยจะจ่ายให้เสี่ยวเอ้อในเมืองก่อนหน้านี้ลงบนโต๊ะของรองเจ้าสำนัก ทำเอารองเจ้าสำนักนิ่งไปทันที คราวก่อนมันพยายามใช้ทองก้อนเช่นนี้จ่ายค่าโรงแรม แต่เสี่ยวเอ้อกลับไม่รับจนต้องให้พี่ต้าชิงจ่ายค่าโรงแรมให้แทน
“ดะ ดีมาก”รองเจ้าสำนักว่าพลางเก็บก้อนทองมาหาตนอย่างรวดเร็ว ถึงจะเก็บเงินแต่ศิษย์ส่วนใหญ่ของสำนักธารโลหิตค่อนข้างจะจนกันไม่น้อย แถมอยู่ในสำนักยังไม่ค่อยมีวิธีหาเงินศิษย์ที่ยังไม่ได้ออกไปดูโลกภายนอกจึงยังค้างค่าเข้าหอตำราเสียส่วนใหญ่ แม้แต่บางคนที่ออกไปชมโลกภายนอกแล้วก็ยังไม่ได้จ่ายค่าเข้าหอตำราก็มี ทำเอาสำนักแทบจะติดตัวแดงอยู่รอมร่อ สำนักของมันเป็นสำนักเล็กจึงไม่ได้เงินสนับสนุนจากเจ้าครองเขต ทำให้สำนักของมันยืนด้วยลำแข้งของตนเองจริงๆ
“ข้าจะนำมันไปขายแล้วจะให้จิงลี่นำเงินทอนไปให้เจ้า”รองเจ้าสำนักว่าพลางมองก้อนทองในมือ มันไม่สามารถตัดสินราคาก้อนทองได้อย่างแม่นยำ มันจึงต้องนำไปขายให้ช่างหลอมทองในเมืองเสียก่อน
“ถ้าเช่นนั้นหักค่าเข้าสำหรับพี่ต้าชิงและต้าเฉินในทีเดียวเลยได้หรือไม่ขอรับ”ไป๋จูเหวินถาม
“แน่นอนว่าย่อมได้”รองเจ้าสำนักว่าพลางเก็บก้อนทองลงใต้โต๊ะ นานๆจะมีศิษย์ใหม่เข้ามา แถมพวกมันยังชำระค่าเข้าหอตำราตั้งแต่แรกอีก สร้างความพึงพอใจให้แก่รองเจ้าสำนักผู้ตรวจสอบบัญชีของสำนักอยู่เสมอไม่น้อย
“ระ เราเข้าไปกันเถอะ”อาจารย์ลี่ว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ มันพอจะรู้อยู่หรอกว่าสำนักของพวกมันไม่ได้มีเงินมากมาย แต่ท่านรองเจ้าสำนักทำไมต้องทำตาเป็นประกายหลังจากไป๋จูเหวินวางทองก้อนไว้บนโต๊ะกัน ไม่ใช่ว่าท่านคิดจะหากำไรจากลูกศิษย์หรอกนะ….