บทที่ 86 ดาร์ก เดม่อนชอบปลาหมึก
“หาว~” หลังจากข้ามสะพานแต่งตัวมา เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตก็เดินเข้ามาในถนนนักเดินทาง
เมื่อคืนทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด จริง ๆ อาจเรียกว่าเกือบถึงเช้า และแทบจะไม่ได้นอน ก่อนที่พวกเขาจะตื่นมาตอนเก้าโมง
ทั้งคู่ไม่ได้ไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหาร แต่ตรงมาที่ถนนนักเดินทางเลย
ในช่วงสี่วันหลังจากวันจันทร์ ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตได้พยายามตั้งใจฟังในชั้นเรียนอย่างเต็มที่ และในที่สุดทั้งคู่ก็มีคะแนนเพียงพอที่จะซื้อชุดสำหรับงานเลี้ยงสุดสัปดาห์นี้
อันที่จริง เวอร์เธอร์มีชุด <ไอ้มดแดง> อยู่แล้ว
แต่ชุด <ไอ้มดแดง> นั้นดูหยาบและต่ำเกินไป มันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองถูกรุ่นพี่ลีออนหลอกให้ซื้อ
ประการที่สอง เขาเคยสวมชุด <ไอ้มดแดง> ระหว่างการเผชิญหน้ากับสุภาพบุรุษผู้ผิดปกติคนนั้นแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเปิดเผยตัวตน เขาต้องซื้อตัวอื่นมาใส่แทน
“ฉันได้ยินข่าวลือมาว่า เจ้าหญิงทั้งสามจะเข้างานร่วมเต้นรำแบบไม่เปิดเผยตัวตน ใครก็ตามที่พระองค์ถูกตาต้องใจ พวกเขาจะได้เต้นรำกับเจ้าหญิงพระองค์นั้นเมื่อเสียงระฆังดังขึ้นในเวลาสิบสองนาฬิกา”
โรเบิร์ตทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ
เปลือกตาของเวอร์เธอร์หลุบต่ำมองลงพื้น “ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก”
โรเบิร์ตพลันเปลี่ยนเรื่อง “นายรู้จักการล่าผีในวันฮัลโลวีนไหม?”
นัยน์ตาของเวอร์เธอร์เป็นประกายขึ้นมา “แน่นอน ฉันรู้ นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะได้รับคะแนนมากมาย! ด้วยวิธีนี้ มันจะทำให้ฉันจะมีทุกอย่าง!”
โรเบิร์ตยิ้มมีเลศนัย “ถ้าอย่างนั้นนายคงไม่รู้หรอกว่าปีที่แล้ว นักเรียนปีสามคนไหนที่เป็นแชมป์”
เวอร์เธอร์ทำหน้างง “ทำไมถึงเป็นปีสามล่ะ… เดี๋ยวนะ หรือนายจะบอกว่าแชมป์ปีสามของปีที่แล้ว คือรุ่นพี่แพนดอร่างั้นเหรอ?”
โรเบิร์ตพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ใช่แล้ว ชื่อของเธอปรากฏอยู่ในห้องแสดงรางวัลของสถาบัน! นายคิดว่าไง พอจะมีแรงจูงใจแล้วหรือยัง?”
เวอร์เธอร์ยืนนิ่งในทันที “โรเบิร์ต”
โรเบิร์ต “หืม ว่าไง?”
เวอร์เธอร์ “แชมป์ปีหนึ่งของปีนี้ต้องเป็นของเรา!”
จากนั้น เด็กชายผู้กระตือรือร้นก็เข้าไปในร้านชุดเวลเวท ซึ่งเป็นร้านที่มีชื่อเสียงเพื่อทำให้ตัวเองดูสง่างามมากขึ้น
และในไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็วิ่งหนีออกจากร้าน
“มันแพงเกินไป”
“ถ้าเราใช้คะแนนทั้งหมดที่เพิ่งได้มา แล้วเราจะใช้อะไรซื้อวัตถุดิบเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง”
“หรือบางทีเราควรจะซื้อมันในอาทิตย์หน้า?”
“อืม เป็นความคิดที่ดี”
“เวอร์เธอร์ ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อย”
“งั้นไปหาอะไรกินกัน”
…
ดังนั้นเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตจึงเดินไปตามถนนที่มีร้านอาหาร ด้วยใบหน้าที่หดหู่
โดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองเดินผ่านร้านอาหารดนตรีวอลซ์ และเห็นคนทั้งสามคนผ่านชั้นกระจก ซ้ำยังเห็นไปถึงไอศกรีมระดับไฮเอนด์ตรงหน้าของไดแอนนาและโรส
โครก~!
เวอร์เธอร์กลืนน้ำลายแล้วกระซิบ “โรเบิร์ต การซื้อไอศกรีมช็อกโกแลตสตรอว์เบอร์รีสามชั้นต้องใช้กี่คะแนนเหรอ”
โรเบิร์ตตอบ “ดูเหมือนว่าจะสิบเก้าคะแนน…”
เวอร์เธอร์ “สองคาบเรียน!”
โรเบิร์ต “อึก”
เวอร์เธอร์ “เดี๋ยวก่อน เราจะซื้อมันได้แน่นอนหลังวันฮัลโลวีน”
โรเบิร์ต “อันที่จริง ตอนนี้เราก็จ่ายไหว”
เวอร์เธอร์ห้าม “อย่าสิ้นเปลือง เราต้องใช้มันซื้อวัตถุดิบ”
โรเบิร์ตเสนอ “อันที่จริง ฉันคิดว่าเรามีทางออก”
เวอร์เธอร์ทำหน้าสงสัย “หืม?”
…
สก็อตต์ซึ่งพิงต้นเมเปิ้ลและแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เหลือบมองพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
ในสองคนนี้ คนหนึ่งเป็นบุตรแห่งวีรบุรุษ และอีกคน…เป็นคนที่เขาเคยมัดไว้มาก่อน
“ปรากฏว่าเขาเป็นผู้ติดตามของบุตรแห่งวีรบุรุษหรอกเหรอ ฉันก็ดันไปคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีอะไรเหมือนกับตัวเอง คืนนั้นเลยยอมเบามือด้วยหน่อย ถ้ารู้แบบนี้แล้วล่ะก็…”
…
ดาร์กละเมียดละไมกับไอศกรีมทีละคำ
วันนี้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย แม้ว่ามันจะออกจากแผนที่วาดไว้ไปบ้าง แต่ในที่สุดเขาก็ได้อะไรกลับมา
ไดแอนนาและโรสหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานขณะกินไอศกรีม และยังมีครีมเปรอะเปื้อนอยู่ตรงมุมปากของพวกเธอ
เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตผลักประตูเข้ามา ก่อนจะสั่งไอศกรีมมูลค่าสิบเก้าคะแนนหนึ่งแก้วและช้อนสองช้อนจากเคาน์เตอร์
ดาร์กประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นทั้งสองปรากฏตัว แต่ก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายมากนัก
“ดาร์ก เรามาสร้างทีมสำหรับงานวันฮัลโลวีนกันเถอะ!”
ไดแอนนาและโรสยังคงพูดคุยเกี่ยวกับกิจกรรมสวมหน้ากาก
ดาร์กสับสน “เราสร้างทีมในกิจกรรมนั้นได้เหรอ”
“แน่นอนสิ!” ไดแอนนาแลบลิ้นสีชมพูของเธอออกมา ก่อนจะเลียครีมสีขาวที่มุมปากแล้วกระซิบว่า “ฉันได้ยินมาว่ารุ่นพี่มักทำแบบนี้กัน การรวมทีมสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการจับ ‘ผี’ ได้ และตอนที่จะสรุปผลสุดท้าย เราก็สามารถรวมคะแนนไว้ที่คนเดียวเพื่อชิงตำแหน่งแชมป์ประจำปีได้!”
ดาร์กผงะ “นี่ไม่ใช่การโกงเหรอ?”
ไดแอนนาสับสน “แต่ทุกคนทำแบบนี้นะ!”
ดาร์กยิ้มอย่างอ่อนโยน “แล้วรู้ไหมว่ามีผู้ชนะด้วยวิธีนี้กี่คน?”
ไดแอนนากดด้ามช้อนเข้ากับลักยิ้ม ครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบว่า “ดูเหมือนจะไม่มี”
ดาร์ก “เห็นไหมล่ะ?”
เขาก้มหน้าลงกินไอศกรีมหนึ่งคำ แล้วจึงพูดต่อ “กิจกรรมนี้จริง ๆ แล้วถือได้ว่าเป็นการทดสอบอย่างหนึ่ง มันมีไว้เพื่อทดสอบผลการเรียนสองเดือนแรกของสถาบัน ถ้าฉันรวมทีมกับเธอ ผลการทดสอบของเธอจะลดลงอย่างมาก”
ไดแอนนาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “ตกลง ฉันจะฟังนาย!”
…
เวลาประมาณสิบโมงครึ่ง
ดาร์กบอกลาเด็กหญิงทั้งสองโดยที่มีไดแอนนายืนจ้องมองมาอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินผ่านสองเพื่อนซี้และออกจากร้านอาหารไป
เขาสนใจกิจกรรมล่าผีในวันฮัลโลวีนเป็นอย่างมาก แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เพื่อคะแนน ส่วนแชมป์ปีนี้ใครอยากได้ก็เอาไป
แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที
เขาเดินออกจากถนนย่านของกิน และเลี้ยวไปทางถนนสายเก่าที่มีผู้คนอยู่บางตา
ถนนนักเดินทางไม่ได้รับความนิยมในทุกพื้นที่ และมักจะมีร้านค้าที่ไม่เป็นที่นิยมซึ่งไม่มีใครสนใจอยู่เสมอ
ร้านค้าเป็นเรื่องธุรกิจ หากไม่มีคนมาเยือน มันก็คงต้องปิดตัวลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ดาร์กเคยมาที่นี่ตอนที่เขายังไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจเข้ามา
ทุกคนต้องมีครั้งแรกเสมอ
เมื่อหันหลังให้กับร้านของเก่าที่ว่างเปล่าแล้ว ดาร์กก็หยุดเดิน เขาหันตัวกลับมาจ้องเส้นทางที่เพิ่งผ่านมา และนับเลขอยู่ในใจ
สาม สอง หนึ่ง…
ในตอนนั้นเอง บุคคลในชุดปลาหมึกพลันปรากฏตัวและเดินออกมาจากด้านหลังกำแพง
ดาร์กจ้องมองชายคนนั้นอย่างระมัดระวัง และถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “คุณตามผมมาจนสุดทางแค่เพราะผมชอบปลาหมึกเหรอ?”
เสียงของสก็อตต์แหบแห้งภายใต้ชุดพรางตัว “ให้ตายสิ มันไม่ใช่ปลาหมึก มันคือหมึก!”
ดาร์กส่ายหัว “พวกมันก็เป็นอาหารทะเลทั้งนั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องโกรธเลย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า คุณตามผมมาทำไม?”
สก็อตต์ตอบ “ฉันไม่ได้ตามนายมา”
ดาร์ก “?”
สก็อตต์ “ฉันแค่เจอนายโดยบังเอิญ”
ดาร์ก “???”
สก็อตต์ “อะแฮ่ม… นายเป็นคนที่เก็บการ์ดดูดวงความรักใช่ไหม?”