ตอนที่ 1274 ของขวัญให้เจ้า (2)
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ นางอยากถามเขาเรื่องพวกมัน แต่พอหันหน้าไป จวินอู๋เหยาก็เข้ามาใกล้และฉวยโอกาสจูบปากที่อ้าเล็กน้อยของจวินอู๋เสีย
มันไม่เหมือนสัมผัสเบาๆอย่างที่แมลงปอสัมผัสกับผิวน้ำเช่นเมื่อก่อน จูบจากจวินอู๋เหยาครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชิมรสชาติเล็กน้อยแล้วถอนกลับ แต่เขาเอาแขนโอบรอบเอวของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้ามากอด พร้อมกับจูบอย่างลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆที่อยู่ด้านข้างมองอย่างตะลึงงัน
พวกเขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่า……
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหันเกินไป พวกเขาจึงรู้สึกตื่นตกใจไม่รู้ว่าจะตอบสนองยังไงดี!
เฉียวฉู่สับสนปั่นป่วนไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
[ทำไมจู่ๆพี่ใหญ่อู๋เหยาถึงจูบเสี่ยวเสียแบบนี้……]
ฟ่านจั๋วกระแอมในลำคอเล็กน้อย แล้วส่งสายตาให้เพื่อนๆของเขา ฮัวเหยาจัดการลากเฉียวฉู่ที่ปากอ้าตาโตออกไปจากห้อง แม้แต่เย่เหม่ยก็วางกล่องลงบนโต๊ะด้านข้าง แล้วแบกจักรพรรดิน้อยที่ยังเคี้ยวกร้วมๆอยู่ หลบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ไม่นานภายในห้องก็เหลือแค่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาเท่านั้น
จูบนี้มาอย่างกระทันหันเกินไป จวินอู๋เสียจึงไม่ทันระวังตัว ร่างเล็กๆของนางซุกอยู่ในอกกว้าง ทำให้นางรู้สึกมึนงงทำอะไรไม่ถูก
กลิ่นที่เขาคิดถึงมานานกระจายอยู่ในปากเขา จวินอู๋เหยาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ที่ตรงนี้ ไม่อยากจะปล่อยไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“หายใจ” แต่สุดท้ายเขาก็ปล่อยปากเล็กๆของจวินอู๋เสียไป และเอ่ยเตือนนางเมื่อเห็นว่าเด็กสาวตกใจมากจนลืมหายใจ จวินอู๋เหยามองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงของนาง แล้วหัวเราะออกมาดังๆอย่างร้ายกาจที่สุด
“ท่าน……” จวินอู๋เสียพึมพำขณะที่จ้องมองจวินอู๋เหยา แก้มของนางเป็นสีแดง ดวงตาที่เย็นชาก็ลดความเย็นชาลงจากเดิม เพิ่มเติมด้วยความไร้เดียงสาของเด็กสาว
นั่นเกือบทำให้จวินอู๋เหยาใจละลาย
เพื่อดวงตาคู่นั้น เขายินดีจะทำทุกอย่าง
ตราบใดที่ดวงตาคู่นั้นมีเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
“ชอบไหม?” เสียงของจวินอู๋เหยาแหบพร่าเล็กน้อยขณะที่พูดเบาๆ
จวินอู๋เสียมองเขาอย่างมึนงง “อะไรนะ……”
จวินอู๋เหยาส่งยิ้มหยอกล้อให้นาง
“คิดว่าอะไรล่ะ?”
จวินอู๋เสียกระพริบตา ยังคงสับสนเล็กน้อย
จวินอู๋เหยาหัวเราะและอุ้มนางไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง เขาหยิบแผนที่ 2 ส่วนจากกล่องมาวางไว้ในมือนาง
“ชอบไหม?”
จวินอู๋เสียมองแผนที่ในมือแล้วถามว่า “ท่านไปหามาตั้งแต่เมื่อไร?”
จวินอู๋เหยาพูดพร้อมหัวเราะ “ข้าพบหนึ่งแผ่นก่อนที่แคว้นฉีจะถูกโจมตี และอยากหาที่เหลือก่อนจะเอาให้เจ้าเป็นของขวัญ ก็เลยไม่ได้บอกเจ้าก่อน” มันคือเซอร์ไพรซ์ที่เขาเตรียมเอาไว้ให้นาง
“ขอบคุณ……” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาอย่างจริงจัง ตัวจวินอู๋เหยาเองนั้นลึกลับมาก เป็นเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง มักจะหายตัวไปอยู่เสมอ จวินอู๋เสียเดาว่าเขาอาจมีเรื่องของตัวเองให้ต้องจัดการ และเรื่องพวกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ทุกครั้งที่เขาหายตัวไป จวินอู๋เสียก็สันนิษฐานว่าเขากำลังจัดการธุระของตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าสองครั้งสุดท้ายที่หายไปนั้นจะด้วยจุดประสงค์อื่น
เขาออกไปเพื่อค้นหาแผนที่สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดที่เหลือให้กับนาง
“ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก” จวินอู๋เหยาพูดด้วยรอยยิ้มและจูบเบาๆที่หน้าผากของนาง ตราบใดที่มันทำให้นางมีความสุข เขาก็ไม่คิดว่าการทำเรื่องทั้งหมดนี้จะไม่เหมาะสม
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยา หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เงยหน้าขึ้น และก่อนที่จวินอู๋เหยาจะทันได้ตอบสนอง นางก็จูบเขาที่ริมฝีปาก
ตอนที่ริมฝีปากนุ่มของนางแตะที่ปากของเขาเบาๆ ดวงตาของจวินอู๋เหยาก็ฉายแววตกใจทันที!