วันนี้เคมีเหนื่อยมากจริงๆ อย่างแรกเขารอเส้นหมี่อย่างลำบากยากเย็นก็ยังไม่ปรากฏตัว จากนั้นพอเขาไปหาเธอ ที่โรงพยาบาลก็บอกว่า เธอเกิดเรื่องแล้ว
พวกเขาบอกเส้นหมี่ทำคนตาย ในระหว่างการผ่าตัดตอนเช้า มีคนไข้คนหนึ่งเสียชีวิตบนเตียงผ่าตัด เพราะการทำงานอันผิดพลาดของเธอ จากนั้นครอบครัวก็โวยวาย สุดท้ายตำรวจจึงต้องพาเธอไป
ได้ยินว่าเส้นหมี่ถูกพาไปที่โรงพัก เคมีก็ไปหาทันที
แต่ว่า ที่ทำให้เขาโมโหก็คือ เพราะว่าไม่มีแสนรักออกโรง ทางตำรวจเลยไม่ปล่อย！
ส่วนแสนรักล่ะ？
หนึ่งวันแล้ว สายของเขาก็ยังโทรไปไม่ได้
“ประธานครับ ถ้าคุณไม่โทรมา ผมจะไปหาคุณที่เมืองเอกแล้ว โรงพักเป็นที่แบบไหนกัน？คุณเส้นหมี่อยู่ในที่แบบนั้นได้เหรอ？ยังไงเมื่อก่อนเธอก็เป็นคุณหนูจากครอบครัวสูงส่ง ประธาน ……”
พูดถึงประโยคสุดท้าย เคมีแทบจะพูดไม่ออก
แสนรักไม่พูดอะไรอีก
นี่คือเรื่องที่เขาคิดไม่ถึง
ที่จู่ๆวันนี้เขาให้ผู้ช่วยไปบอกผู้หญิงคนนี้ให้ไปหย่ากับเขาที่อำเภอ ที่จริงเพราะว่าเมื่อคืนคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน
ตอนความจริงทุกอย่างเปิดมาตรงหน้าเขา เขาคิดว่าเขาจะประทับใจ ดีใจ
แต่ความจริงแล้ว ไม่เลย！
กลับกัน เขาเหมือนตอนเด็กๆ สิ่งที่รู้สึก เป็นความอัปยศและเกลียดชังที่เข้ามาเหมือนกระแสน้ำ
มีสิทธิ์อะไร？
มีสิทธิ์อะไรที่หลายปีนี้ เขายังออกไปจากฝ่ามือเธอไม่ได้？เธอคิดว่าเธอเป็นแบบนี้ เขาจะยกโทษให้เธอเหรอ？！
เพราะว่าเธอถูกขังถึงหกปี จากวัยรุ่นคนหนึ่งที่ร่าเริงมีชีวิตชีวา เขาจึงกลายเป็นคนบ้าที่ใครๆก็กลัว ถ้าไม่ใช่ว่าสุดท้ายลุงของเขามา กลัวว่า เขาคงถูกเธอทำลายลงไปทั้งชีวิตแล้ว
ดังนั้น เขาจะมีความสุขไม่ได้ ประทับใจไม่ได้
ที่มีนั้น มีเพียงความไม่พอใจ โกรธเคืองที่เขามีต่อเธอ และก็มีแต่จะเพิ่มขึ้นอย่างไม่เคยมีมาก่อน จนกระทั่งสุดท้ายแล้ว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะตัดขาดความสัมพันธ์นี้กับเธออยู่ตลอดเวลา
แต่ตอนนี้ ดันมาบอกว่าเธอเกิดเรื่อง
เธอทำคนตาย
ทำคนตายแล้วจะเป็นอย่างไร？
แน่นอนว่า หากสุดท้ายถูกตัดสินว่าผิด เธอก็จะจนมุม
ต่อไปเธอ ก็จะเป็นอย่างที่เขาหวังจริงๆ ไม่ปรากฏตรงหน้าเขาอีกต่อไป
นิ้วมือเขากำโทรศัพท์แน่น！
นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีนี่
แต่ว่า เขาดันไม่รู้สึกมีความสุขใดๆ กลับกัน หลังจากความคิดนี้เด้งออกมา ในหัวเขาก็ว่างเปล่าทันที แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตระหนักไม่ได้ว่า ยังรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยด้วย
เคมี：“ประธาน？”
“ไปบอกนนทิน ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปตรงนั้น ผมเล่นงานเขาแน่！”
เขาพูดทิ้งประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จากนั้นวางสาย แล้วเขาก็ออกไป
เคมีได้ยิน จึงโล่งอก
ประธานจะกลับมาแล้ว สุดท้าย เขาก็ไม่ได้ไม่ใส่ใจคุณเส้นหมี่
แต่ว่า พอเขาโล่งอกจากทางนี้แล้ว ก็หงุดหงิดกับอีกเรื่องทันที เพราะว่า พอเขาหันไป ก็เห็นเด็กสาวที่ถูกเขาวางไว้ข้างหลังกำลังร้องไห้อยู่
“รินจัง ไม่ต้องร้องนะ ดูสิ อาหาคุณอาแสนรักของหนูเจอแล้ว เขาจะกลับมาช่วยหม่ามี๊หนูทันที โอเคไหม？”
ที่แท้ พอเกิดเรื่องขึ้น แสงดาวก็พาคนไปรับคุณชายคิวกับชินจังที่โรงเรียนอนุบาลทันที
แต่ว่า สำหรับรินจังที่“ไม่ใช่”ลูกของแสนรัก ผู้หญิงเลือดเย็นคนนี้ก็ทิ้งเธอไว้อย่างไม่สนใจ
ถ้าไม่ใช่ว่าต่อมาโรงเรียนอนุบาลโทรมาที่บริษัท แล้วเคมีรับสายพอดี ก็ไม่รู้ว่าเด็กสาวที่น่าสงสารคนนี้จะต้องรออยู่ที่โรงเรียนอนุบาลคนเดียวไปถึงเมื่อไหร่？
เคมีอุ้มเด็กสาวขึ้นมา
เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ และก็น่ารักมากด้วย ตาโตๆ หน้าเล็กๆกลมๆ เหมือนกับตุ๊กตาเซรามิก ทำไมถึงไม่ใช่ลูกแท้ๆของประธานนะ？
เขาหยิบกระดาษมาเช็ดน้ำตาบนหน้าเธออย่างงุ่มง่าม
ยังดีที่ พอได้ยินว่าในที่สุดแด๊ดดี้ก็มาช่วยหม่ามี๊แล้ว รินจังก็ไม่ร้องไห้อีก แค่สะอึกสะอื้น กอดคอของอาคนนี้ไว้ แล้วซบไปที่ไหล่ของเขา
“แล้วพี่ชายล่ะ？”
“พี่เหรอ พวกเรารอคุณอาแสนรักมา เขาจะรับพี่ชายมา โอเคไหม？”
เคมีใช้แสนรักมาปลอบเธอ
เพราะว่าตอนนี้ เขาก็คิดหาทางไม่ออก ให้เธอเห็นพี่ชายสองคน นั่นเป็นถึงคุณหนูแห่งตระกูลหิรัญชา คนที่เธอพาไป เขาเจอได้ง่ายๆเหรอ？
เคมีอุ้มเด็กสาวคนนี้ไปที่ห้องพักผ่อนชั้นบนสุด ว่าจะรอประธานกลับมา ค่อยเอาให้เขา
——
ตอนแสนรักกลับมาที่เมืองAจากเมืองเอก ก็ประมาณเที่ยงคืนแล้ว
ในกลางดึกของฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ เมืองก็ดูเงียบสงัดวังเวง บนถนนอันกว้างใหญ่มองไม่เห็นร่างใด มีเพียงแต่ลมหนาวเย็นเข้ากระดูกที่พัดมาเท่านั้น ทำให้คนได้ยินแล้วใจสั่น
แสนรักลงจากรถ
เขาสวมชุดบางๆ เป็นเสื้อกันลมตัวยาวสีดำ ด้านในก็เป็นแค่เชิ้ตสีกรมบางๆ พอขึ้นมาแล้ว คนในโรงพักก็มองเขา
ทันใดนั้น ความเยือกเย็นเข้ากระดูกก็ปรากฏขึ้นจากตัวไปทั่ว ทำให้พวกเขาทุกคนตัวสั่นทันที
“คุณผู้ชาย ขอโทษนะคุณคือ？”
“เส้นหมี่ล่ะ？”
แสนรักจ้องไปด้านหน้า ดวงตาที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจคู่นั้นมองกวาดไปทั่ว ทั้งตัวเขาให้ความรู้สึกถึงความน่ากลัวจนแทบหายใจไม่ออก！
เส้นหมี่？
นี่คือใครกันแน่？