คนในโรงพักเริ่มรู้สึกผิดปกติ แล้วก็มีคนไปเชิญหัวหน้าพวกเขาทันที
ส่วนแสนรักในตอนนี้ พอสายตามองไปที่ห้องสอบสวนสามคำนี้แล้ว เขาก็เดินไปทางนั้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น
สองนาทีถัดมา เสียงดัง“แก๊ก”ประตูของห้องสอบสวนก็ถูกเขาเปิดออกจากด้านนอก！
“เส้น——”
ที่จริงแสนรักอยากเรียกชื่อของผู้หญิงคนนี้ แต่ว่า พอเขาเห็นเธออย่างชัดเจนแล้ว ทันใดนั้น ชื่ออีกครึ่งหนึ่งที่เหลืออยู่ ก็ติดอยู่ในลำคอไปแบบนี้
เขาไม่เคยเห็นเธอแบบนี้เลย
ราวกับว่าจิตวิญญาณของเธอไม่อยู่แล้ว เธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสภาพพ่อเหี่ยว ดวงตาเหม่อลอย สีหน้าซีดขาว ภายใต้ผมยุ่งๆ ก็ปิดแก้มที่บวมออกมาไม่อยู่ มุมปากก็ยังแตกเล็กน้อย ดูแล้วน่าตกใจสุดๆ！
ได้ยินว่าหลังจากเกิดเรื่อง ครอบครัวของคนไข้คนนั้นก็โวยวายที่โรงพยาบาล
งั้นบาดแผลเหล่านี้ของเธอ……
แสนรักอดกลั้นความโกรธไว้ในอก เข้าไปอย่างระมัดระวัง：“เส้นหมี่？”
“ฉันไม่ได้ฆ่าคน ไม่ได้ฆ่าคน ไม่ได้……”
ทันใดนั้น เธอก็กรีดร้องขึ้นมา เบิกตาโตมองมาที่แสนรักทันที
จากนั้น เธอก็เอามือที่ใส่กุญแจมือกอดหัวตัวเองไว้แล้วกระโดดขึ้นมาจากเก้าอี้ วิ่งไปตรงมุมห้องแล้วหดตัวลง
แสนรักตะลึงงัน！
เหมือนกับมีอะไรแทงอยู่ในใจเขาแรงๆอย่างควบคุมไม่อยู่ ทันใดนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ：“นนทิน！แกออกมานี่！！”
“มาแล้วครับๆ ประธานแสนรัก”
ท่ามกลางเสียงคำรามอันแสนสั่นสะท้านนนทินที่เป็นหัวหน้าตำรวจมาถึงนี่พอดี พอได้ยิน ก็เดินมาทางนี้อย่างเหงื่อท่วมหน้า
“ประธานแสนรัก ขอ……ขอโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าเธอคือคนของคุณ เด็กเปรตนั่นมีตาหามีแววไม่ มีตาหามีแววไม่”
พอหัวหน้าตำรวจเข้ามาแล้ว เห็นความเยือกเย็นจากตัวคนนี้ และตาสองข้างที่แดงก่ำจนน่าตกใจ เขาก็แทบจะคุกเข่าให้
เขาไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนของเขาจริงๆ
แสนรักโกรธอย่างมาก ใบหน้าที่เยือกเย็นนั้น เหลือเพียงแต่ความอาฆาต！
“แล้วคุณจะยืนทำอะไรตรงนี้？ยังไม่ปล่อยเธออีก？！！”
“ครับๆๆ ผมจะปล่อยเดี๋ยวนี้！”
หัวหน้าตำรวจตัวสั่นงันงก หยิบกุญแจออกมาช่วยเปิดตัวล็อกมือของเส้นหมี่ทันที
แสนรักเห็นแบบนี้ ก็จะมาพาเธอไป
แต่ตอนนี้เอง จู่ๆด้านนอกกลับมีคนเข้ามา และคนนี้พอมาถึงห้องสอบสวนแล้ว เห็นฉากข้างในนี้ เขากับเด็กชายที่จูงอยู่ในมือก็ดูตะลึงไป
“แด๊ดดี้？”
เด็กหนุ่มพูดออกมาก่อน มองแสนรักด้วยท่าทางซับซ้อนแล้วตะโกนออกมา
แสนรักก็แปลกใจมาก กำลังจะถาม ดึกแบบนี้แล้ว ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่？
แต่ตอนนี้เอง ชายหนุ่มที่พาเขามาด้วย เห็นเส้นหมี่ที่หดตัวอยู่ตรงกำแพง ทันใดนั้น สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป รีบเดินไปที่เธอ
“สวยใส คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？ผมมาแล้ว คุณประกันตัวได้แล้ว ผมจะพาคุณออกไปตอนนี้”
เขาย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ยื่นมือทั้งสองข้างไปที่เธอ
ที่ทำให้แสนรักโกรธคือ ผู้หญิงที่เมื่อกี๊หลบหลีกการเข้าใกล้ของเขาอย่างกับคนโหดเหี้ยม ตอนนี้ พอเห็นผู้ชายคนนี้ เธอกอดหัวตัวเองมองเขาอย่างว่างเปล่าอยู่ตรงมุมกำแพง
เธอไม่ปฏิเสธใดๆ อย่างคาดไม่ถึงเลย
“ธิป？ฉันไม่ได้ฆ่าใคร คุณเชื่อฉันนะ”
“ไม่ๆ ผมเชื่อคุณ คุณจะฆ่าใครได้ไงล่ะ？คุณเป็นหมอ คุณช่วยคนอย่างเดียว คุณดูสิ นี่ผมช่วยหาทางประกันตัว ช่วยคุณออกมาก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ？”
“จริงเหรอ？”
เส้นหมี่ร้องไห้ น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาจากเบ้าตาที่เธอหวาดกลัวมาทั้งวัน จากนั้น ในที่สุดเธอก็เอนไปที่มือทั้งสองข้างที่เขายื่นออกมา
แสนรัก：“……”
จากนั้นความหึงหวงอันรุนแรงก็เหมือนภูเขาไฟระเบิด พุ่งออกมาจากหน้าอกของเขา จากนั้น เขาก็พุ่งเข้ามาแล้วดึงคอเสื้อของคณาธิปจากนั้นยกขึ้นมาแรงๆ！
“แกกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันเหรอ？！”
“อื้อ……”
คณาธิปมาทันป้องกัน ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลานี้ก็แดงก่ำขึ้นมาเพราะชายหัวรุนแรงคนนี้
แต่ว่า เขาไม่กลัวเลยสักนิด
กลับกัน พอเขาได้ยินคำนี้ของแสนรัก ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา：“ผู้หญิงของคุณ？แสนรัก คุณมั่วหรือเปล่า？เธอ……เป็นผู้หญิงของคุณตรงไหน？”
“แกพูดอะไรน่ะ？”
“ผมพูดผิดเหรอ？ถ้าคุณเห็นเธอเป็นผู้หญิงของคุณ คุณจะทำการบางอย่างเพื่อไม่ให้เธอพัวพันกับคุณ อย่างเช่นไปแอบปิดบัญชีเธอเหรอ？ถ้าคุณเห็นเธอเป็นผู้หญิงของคุณ คุณจะไม่สนใยดีเธอทั้งวันแบบนี้เหรอ？แสนรัก ชีวิตคนสำคัญมาก เธอในสายตาของคุณ ต่ำต้อยเหมือนมดตัวหนึ่ง ตอนนี้คุณยังมีหน้ามาบอกว่าเธอคือผู้หญิงของคุณ？”
สมแล้วที่คณาธิปเป็นทนายความ พอพูดไป ก็แทงใจอีกฝ่ายทุกคำ！
เส้นเลือดแสนรักปูดออกมาทันที！
เขาเหมือนถูกตบหน้าใส่ ใบหน้าหล่อเหลาดูบิดเบี้ยว เขาที่ไม่เคยขายขี้หน้าต่อหน้าสาธารณะ เวลานี้ ท่าทางดูน่ากลัวสุดๆ
แต่ว่า เขาไม่ปล่อยมือออก
เขาจ้องไปที่เขา พูดไปทีละคำอย่างเหนือกว่า：“ถึงจะเป็นแบบนี้ เธอก็เป็นของฉัน！เธอเกิดมาเป็นของฉัน ตายก็เป็นของฉัน ชาตินี้ ไม่ได้รับอนุญาตจากฉันแสนรัก เธอเส้นหมี่ก็เป็นของฉันตลอดไป！！”