ข่าวการเสียชีวิตของจวงปี้ฝาน ในไม่ช้ามันก็แพร่กระจายไปทั่วเจียงโจว
ท้ายที่สุดเขาเป็นหนึ่งในสี่ที่อายุน้อยที่สุดในเจียงโจว และเป็นความสัมพันธ์สายตรงของตระกูลจวง การเสียชีวิตกะทันหัน ย่อมเป็นข่าวใหญ่
เกิดอะไรขึ้นที่สมาคมประมูลเมิ่งจี้เมื่อคืนนี้ เศรษฐีเจียงโจวหลายคนรู้ดี พวกเขามีความรู้สึกว่าบรรยากาศตึงเครียดก่อนที่จะเกิดการปะทะกัน
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลจวงเท่านั้น ตระกูลเมิ่ง เมืองเอกประจำมณฑลก็มีส่วนเกี่ยวข้องเช่นกัน
“คุณหยาง จวงปี้ฝานตายแล้ว!”
หยางเฉินที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ไม่นานก็ได้รับสายโทรศัพท์จากกวนเจิ้งซาน
หลังจากที่หยางเฉินเดินออกจากห้องผู้ป่วย ถึงเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันเป็นคนฆ่า ต่อหน้าตระกูลเมิ่ง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กวนเจิ้งซานก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น เมื่อคืน เมื่อหยางเฉินเดินออกจากคลับหลงเถิงอย่างปลอดภัย เขาก็ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้
ตอนนี้หยางเฉินยอมรับด้วยตนเอง และยังอยู่ต่อหน้าตระกูลเมิ่ง นี่ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวั่นไหว
“ตระกูลจวงได้ประกาศสงครามกับตระกูลกวนแล้ว ฉันคิดว่า นี่คงจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น ไม่นาน ตระกูลจวงจะมาหาคุณ ทางที่ดีคุณควรจะเตรียมตัวทุกอย่างไว้”
กวนเจิ้งซานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
หยางเฉินยิ้มอย่างเย็นชา: “ตระกูลจวง ถ้าหากเพียงแค่มาจัดการฉัน ยังพอมีทางรอด ถ้ากล้ามาที่จัดการคนข้างกายฉัน งั้นตระกูลจวงก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ”
ประโยคนี้เผด็จการเหลือเกิน ทำให้กวนเจิ้งซานใจสั่น แต่นึกถึงประสบการณ์ที่เกือบจะพังทลายของครอบครัวกวน เขารู้ว่า หยางเฉินไม่ใช่แค่พูดเล่น”
“ฉันคิดมากไปเอง!”
กวนเจิ้งซานยิ้มอย่างขมขื่น
“ตระกูลจวง คุณสามารถจัดการได้เหรอ?”
หยางเฉินจู่ๆก็ถามขึ้นมา
เมื่อคิดถึงเบื้องหลังตระกูลกวนยังมีสุดยอดฝีมือเทพอย่างหยางเฉินอยู่ กวนเจิ้งซานเต็มไปด้วยพลัง ยิ้มอย่างเบิกบาน: “ตระกูลจวงถ้าหากเห็นว่าตระกูลกวนของเราน่ารังแก งั้นก็ผิดแล้วล่ะ คุณหยางอยู่ก็วางใจ ตระกูลจวงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“ถ้าตระกูลเมิ่งเข้ามาแทรกแซง ต้องแจ้งให้ฉันทราบเป็นสิ่งแรก!”
หยางเฉินไม่วางใจ ก็กล่าวกำชับอีกครั้ง
“ครับ คุณหยาง!”
กวนเจิ้งซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม
สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ก็คือที่สมาคมประมูลเมิ่งจี้และตระกูลจวงและตระกูลเมิ่งมีความสัมพันธ์กันแค่ผิวเผิน หากตระกูลเมิ่งเข้ามาแทรก ตระกูลกวนไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลย
เมื่อวางสายลง หยางเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และได้ต่อสายโทรศัพท์
“ประธาน!”
ทันทีที่รับสายของหยางเฉิน เสียงตื่นเต้นของลั่วปิงก็ดังขึ้น เขาได้รับการจัดการจากหยางเฉินเพื่อจัดการทรัพย์สินของตระกูลหยางในเมืองโจวเฉิง เขาไม่ได้เจอหยางเฉินนานมากแล้ว
หยางเฉินถาม: “เรื่องเมืองโจวเฉิง จัดการไปถึงไหนแล้ว?”
ลั่วปิงรีบตอบ: “ประธาน สินทรัพย์ของตระกูลหยาง จัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ ต้าเหอกรุ๊ป ในตอนนี้ เปรียบได้กับตระกูลชั้นนำ”
“งั้นก็ดี ให้เฉียนเปียวมาหาฉันที่ โรงพยาบาลประชาชนเจียงโจว” หยางเฉินกล่าว
“ประธาน เจียงโจวฝั่งนั้น เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ลั่วปิงถามด้วยความกังวล
“ก็ไม่ได้ถือว่าวุ่นวายอะไรนักหรอก นายอยู่เมืองโจวเฉิงต่อไป อีกไม่นาน ก็น่าจะได้เวลากลับแล้ว”
หยางเฉินรู้ดี ลั่วปิงอยากตามเขามาด้วย ให้คำมั่นสัญญาในทันที
ลั่วปินได้ยิน มีความสุขอยู่ในใจ รีบกล่าวว่า: “ฉันรอคำสั่งของประธานได้ตลอดเวลา!”
แม้ว่าหยางเฉินจะไม่กลัวตระกูลจวง ตอนนี้หม่าชาวถูกส่งไปฝึกฝนให้กลุ่มผู้แข็งแกร่งตระกูลกวนแล้ว รอบตัวไม่มีใครที่มีฝีมือแข็งแกร่งที่จะสามารถใช้ได้ในตอนนี้ ให้เฉียนเปียวกลับมา กลับสามารถลดปัญหาได้เยอะ”
ฉินยีมีเซินปาคุ้มกันอยู่ ก็ให้ เฉียนเปียวปกป้องฉินซี
ขอแค่คนในครอบครัวได้รับการป้องกันอย่างปลอดภัย หยางเฉินถึงจะวางใจ
จากเมืองโจวเฉิงถึงเจียงโจว ขับรถแค่ชั่วโมงเดียว ประมาณสี่สิบนาที เฉียนเปียวไปที่ โรงพยาบาลประชาชน
“พี่เฉิน!”
เฉียนเปียวมีใบหน้าที่เคารพ ต่อหน้าหยางเฉินเขาไม่กล้าเมินเฉยแม้แต่น้อย
“ในช่วงเวลานี้ นายปกป้องภรรยาของฉันอย่างเงียบๆ ถ้ามีสิ่งผิดปกติใดๆ ต้องแจ้งฉันทันที” หยางเฉินมอบหมายงานด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“ครับ!”
เฉียนเปียวยืนตรงทันที และกำลังจะแสดงความเคารพ
แม้เขาห่างหายจากชายแดนเหนือมาหลายปี แต่เลือดในร่างกายยังคงมีอยู่
หลังจากนั้น หยางเฉินก็โทรหาเซินปาอีกครั้ง บอกให้เขาปกป้องฉินยี
หลังจากจัดการทั้งหมดนี้แล้ว เขาก็โล่งใจ
“หยางเฉิน ฉันรู้สึกว่าอาการบาดเจ็บของฉันหายดีแล้ว ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
นอนโรงพยาบาลสองวันติดต่อกัน ฉินต้าหย่งรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาเป็นห่วงบริษัท ท้ายที่สุด ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ หลังเข้ารับตำแหน่งได้ไม่นาน จู่ๆก็ต้องมานอนโรงพยาบาล
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น: “พ่อ คุณคุยกับผมก็ไม่มีผล มีเพียงแค่เสี่ยวซีและเสี่ยวยีเท่านั้นที่เห็นด้วย ถึงจะได้!”
ในความคิดของเขา อาการบาดเจ็บเล็กน้อยของฉินต้าหย่ง ถ้าให้เป็นนักรบอยู่ที่ชายแดนเหนือ ก็ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเลย แม้กระทั่งไม่ต้องล่าช้าในการฝึกฝนด้วย
แต่ฉินชีและฉินยีไม่เห็นด้วยกับฉินต้าหย่งที่จะออกจากโรงพยาบาล หยางเฉินไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงรักษาความปลอดภัย
ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ และหมอก็เข้ามาตรวจในห้องผู้ป่วย
หลังจากตรวจอาการให้ฉินต้าหย่ง แพทย์ประจำพูดว่า : “คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว!”
เมื่อได้รับอนุญาตจากแพทย์ หยางเฉินไม่มีเหตุผลที่จะหยุดฉินต้าหย่ง ภายใต้การร้องขออย่างสุดกำลังของฉินต้าหย่ง เก็บของออกจากโรงพยาบาลทันที
เมื่อหยางเฉินส่งฉินต้าหย่งไปที่ TQ Garden โจวยู่ชุ่ยยังคงมีพฤติกรรมที่น่าเอือมระอาอยู่อย่างนั้น นั่งบนโซฟา มือจับรีโมท จ้องมองตรงไปที่หน้าจอทีวี
มีเปลือกผลไม้กองใหญ่วางอยู่บนโต๊ะชากาแฟ ในถังขยะข้างๆ ยังมีกล่องอาหารอีกมากมาย
แค่คิดก็รู้แล้ว ที่ฉินต้าหย่งเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสองสามวันนี้ เธอจะมาได้ยังไง
สองสามวันนี้ โจวยู่ชุ่ยไม่เคยไปโรงพยาบาลเลยสักครั้ง ในเวลานี้ฉินต้าหย่งกลับบ้าน เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมอง สายตากลับมาที่ทีวีอีกครั้ง
อารมณ์ดีๆของฉินต้าหย่งที่ออกจากโรงพยาบาลมาก็หายไป ทิ้งของไว้ แล้วก็ออกไปจากบ้าน
“หยางเฉิน ฉันเข้ากับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆ”
ออกมาข้างนอก ฉินต้าหย่งใบหน้าโศกเศร้า
ถ้าหยางเฉิน เจอผู้หญิงแบบนี้ ก็อยู่ไม่ได้ตั้งนานแล้ว เพียงแค่คำพูดนี้เขาไม่สามารถพูดต่อหน้าฉินต้าหย่งได้อย่างแน่นอน
“ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีทางรอด แต่ดูตอนนี้แล้ว ทางรอดแม้แต่นิดก็ไม่มีเลย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันใช้ชีวิตทั้งชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร ”
ดวงตาของฉินต้าหย่งเป็นสีแดง ในใจรู้สึกปวดร้าวอย่างมาก รู้สึกผิดหวังกับโจวยู่ชุ่ยถึงขีดสุด
“โอเค พ่อ ไม่ต้องคิดมากแล้ว ยังไงสักวันหนึ่งไปทำงาน ก็ไม่ต้องเจอ เมื่อไม่ได้เห็นอยู่ เราก็จะลืมไปเอง”
หยางเฉินยิ้มพร้อมพูดปลอบโยน
ฉินต้าหย่งยิ้มอย่างขมขื่น： “ไม่พูดแล้ว ไปที่บริษัทเถอะ!”
20 นาทีถัดมา บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินมาเยือนบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ตอนแรกที่ตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงมอบหุ้นบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ 49% ให้เขาตอนนั้น เขาไม่ได้เอาจริงเอาจัง
“โธ่ นี่เพิ่งมาทำงานไม่กี่วัน ประธานฉิน ก็ขอลาป่วยเลยเหรอ? แป๊บเดียวก็หายดีแล้วงั้นเหรอ?”
ทั้งสองเพิ่งเข้าบริษัท ชายหัวล้านวัยกลางคนคนหนึ่ง มองไปที่ฉินต้าหย่งด้วยรอยยิ้ม
ฟังดูเหมือนจะสนใจฉินต้าหย่ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยการประชด
“ประธานฉิน เป็นเด็กเส้น ไม่ต้องพูดว่าลางานกี่วันหรอก ไม่มา 1 ปี ก็ไม่เห็นเป็นไร”
คนที่อยู่ข้างหลังชายหัวล้าน หญิงสาวคนหนึ่งในชุดทำงานที่รัดรูป หัวเราะเหอะๆพร้อมพูดกล่าว