ตอนที่ 1278 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (3)
ขณะที่เจ้าแมวดำกำลังกังวลว่าเจ้านายของมันจะถูกราชาปีศาจฉกตัวไป จวินอู๋เสียก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ทำให้เจ้าแมวดำต้องรีบวิ่งตามนางไป
จวินอู๋เสียเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ตรงไปทางห้องของจวินอู๋เหยา
เย่เหม่ยยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูและกำลังถอนหายใจแรงๆให้กับนายท่านของเขา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจวินอู๋เสียเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
“คุณหนู……”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จวินอู๋เสียก็ผ่านเขาไปเหมือนสายลม เตะประตูห้องของจวินอู๋เหยาเปิดออกดังปัง!
เย่เหม่ยตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก
ภายในห้อง จวินอู๋เหยาที่ยังคงเปียกโชกอยู่ในน้ำเย็นจัดก็ขมวดคิ้วมุ่น ร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเขาเปล่งประกายแวววาวจากหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนตัว ผมเปียกแนบติดอยู่กับแผ่นหลังกว้าง ร่างกายกำยำสมบูรณ์แบบ
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่ก้าวเข้ามาในห้องของเขาอย่างงุนงง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์……” เขายืนค้างอยู่กับที่ หรี่ตามองจวินอู๋เสียที่เดินเข้ามายืนตรงหน้าเขา ไฟในอกเขายังไม่ดับ ทำให้เสียงที่ออกมาแหบพร่า
“ข้ามาที่นี่เพื่อหาคำอธิบายสำหรับสิ่งหนึ่ง” จวินอู๋เสียกล่าวขณะมองจวินอู๋เหยาที่อยู่ตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นจวินอู๋เหยา…… ตามสัดส่วนโครงสร้างร่างกายมนุษย์ นางต้องบอกว่านี่เป็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่นางเคยเห็นมา
“เจ้าต้องการคำอธิบาย……ของอะไร?” ภายใต้น้ำเย็นจัดนั้น ไฟที่โหมกระหน่ำเกือบดับลงแล้ว แต่พอนางโผล่มา มันก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง จวินอู๋เหยารู้สึกว่าลำคอของเขาแห้งผากขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาไม่สามารถคงสภาพสีดำเอาไว้ได้ ตาสีม่วงหรี่ลงขณะที่เขาพยายามต่อต้านความต้องการที่พุ่งขึ้นมา
“ท่าน……เข้ามาใกล้อีกหน่อย” จวินอู๋เสียพูดกับจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยาหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเข้าใกล้นาง แต่……สำหรับเขาในตอนนี้ นางมีเสน่ห์ยั่วยวนมากเกินไป หากเขาเข้าใกล้นางมากๆ เขากลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมสัตว์ร้ายที่จะแหกกรงออกมาได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเป็นความต้องการของจวินอู๋เสีย ไม่ว่ายังไง เขาก็จะยอมทำตาม
จวินอู๋เหยาก้าวเข้าไปใกล้จวินอู๋เสียอีกหนึ่งก้าว เขาได้กลิ่นหอมสมุนไพรจางๆจากร่างนางและเลือดของเขาก็เริ่มเดือดพล่านขึ้นอีกครั้ง
ทุกอย่างเกี่ยวกับนาง ดูเหมือนจะปรากฏขึ้นในใจของเขา
“ข้าต้องการยืนยัน……” จวินอู๋เสียจ้องจวินอู๋เหยาที่ก้าวเข้ามายืนตรงหน้านาง แล้วทันใดนั้นนางก็ยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปโอบรอบคอของจวินอู๋เหยา เขย่งปลายเท้า และจูบที่ริมฝีปากอันแข็งทื่อของจวินอู๋เหยา!
“………..” จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ในหัวเหมือนมีระเบิดขึ้นในทันที!
จวินอู๋เสียเลียนแบบวิธีจูบของจวินอู๋เหยาแบบเก้ๆกังๆ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เมื่อนางเริ่มลมหายใจขาดช่วง นางก็ปล่อยมือและถอยหลังก้าวหนึ่ง
“นี่”
นางพูดได้แค่นั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป โดยไม่หันหน้ากลับมามองเลยสักครั้ง
จวินอู๋เหยาที่ถูกทิ้งเอาไว้ในห้องคนเดียวยังไม่ทันจะตอบสนองอะไรเลย และก็ไม่เข้าใจด้วยว่าจวินอู๋เสียต้องการอะไรกันแน่
นางจูบเขาอีกครั้ง แถมยังไม่ใช่จูบโฉบๆเบาๆอย่างที่นางเคยทำด้วย มันคือจูบที่ลึกซึ้งเลียนแบบจูบที่เขาทำ แม้ว่าจะเงอะงะเล็กน้อย แม้ว่าจะดูเหมือนอ่อนประสบการณ์ในเรื่องนี้อยู่นิดหน่อย แต่มันก็ส่งผลกระทบเหมือนสายฟ้าที่จู่ๆก็ฟาดลงมา จวินอู๋เหยาต้องใช้เวลาเกือบครึ่งวันเพื่อจะกลับคืนสู่สภาพเดิม
เย่เหม่ยยืนอยู่ที่ประตูและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาเองก็ตกตะลึงจนกลายเป็นรูปปั้นเหมือนกัน
เขาไม่เคยคิดเลยว่าที่คุณหนูโผล่มาที่นี่อย่างกระทันหันก็เพื่อ……กัดนายท่านเจว๋ของเขา!?