ตอนที่ 1279 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (4)
เย่เหม่ยตัวแข็งเป็นหิน เจ้าแมวดำตัวน้อยเองก็ตัวแข็งไม่ต่างกัน
มันไม่เคยคิดฝันเลยว่าเจ้านายที่โง่มึนของมันจะ……
บังคับจูบผู้ชายได้!
[โลกนี้ลึกลับเกินจินตนาการไปแล้ว มันต้องการความเงียบสงบ!]
เจ้าแมวดำเดินเซไปมาตามหลังจวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องของนาง หลังจากกลับไปถึง ในหัวของมันก็ยังมีแต่ภาพที่มันได้เห็นมาเมื่อครู่นี้
[เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของมัน?]
[นางติดเชื้อชั่วร้ายจากราชาปีศาจมาหรือ?]
[เจ้านาย! ได้สติเร็วๆซิ!]
“ข้าไม่ได้รังเกียจ แถมยังชอบด้วย สำหรับข้า เขาแตกต่างจากคนอื่น” จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนเก้าอี้ หลังจากไปยืนยันมาแล้ว นางก็ได้ข้อสรุปออกมา
เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนหลั่งน้ำตาอยู่บนพื้นเงียบๆ
[เจ้านายของมันถูกฉกตัวไปแล้ว]
[เจ็บใจนัก!]
“ท่าน……ท่านคิดจะทำอะไร……” เจ้าแมวดำอยากจะร้องไห้ขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย
“ยืนยันว่าระหว่างข้ากับเขามันคืออะไรกันแน่” จวินอู๋เสียพูดอย่างมั่นใจ
เจ้าแมวดำน้ำตาไหลพรากแล้ว
“แล้วได้คำตอบไหม?”
จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “ก็น่าจะ”
[ไม่ใช่คนในครอบครัว และไม่ใช่เพื่อนด้วย]
เจ้าแมวดำทำหน้าเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว มันนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น
แล้วจู่ๆริมฝีปากของจวินอู๋เสียก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา นางเอามือข้างหนึ่งเท้าคางและมองออกไปยังทิวทัศน์ที่สวยงามนอกหน้าต่าง
แต่ว่า……
หลังจากที่จวินอู๋เหยาหายตกตะลึง เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างอย่างเงียบๆ ยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูก ไม่พูดไม่จา
เย่เหม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบกลืนน้ำลาย ไม่กล้ามองไปอีก กลัวว่าจะเห็นอะไรที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของนายท่านของเขา……
[แค่ก……เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น]
ติ๋ง……
เสียงน้ำหยดดังขึ้น เย่เหม่ยก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมา แต่กลิ่นเลือดจางๆก็โชยผ่านเข้าจมูกของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยาอย่างประหลาดใจ
จวินอู๋เหยาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วพูดเสียงเบาว่า “ออกไป”
เย่เหม่ยรีบหนีออกไปทันทีและปิดประตูตามหลังอย่างแน่นหนา ใจเต้นตึกตักๆ
[คราวนี้นายท่านเจว๋……เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว!]
ไม่กี่นาทีต่อมา เย่เหม่ยก็ได้ยินเสียงน้ำสาดอย่างต่อเนื่อง
รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของนายท่านเจว๋ของเขา……
[คุณหนู เล่นกับไฟแล้วไม่ยอมดับ ไฟกำลังจะฆ่าคนบางคนแล้วขอรับ!]
เย่เหม่ยไม่รู้ว่าเขายืนเฝ้าอยู่นอกประตูนานแค่ไหน แต่ตกกลางคืนก็มีร่างเล็กๆปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา
“จินอา……” จักรพรรดิน้อยเงยหน้าขึ้น อ้าปาก เขามองเย่เหม่ยพร้อมน้ำลายไหลยืด
เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเย่เหม่ย เขารีบเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าและเอาแหวนหยกออกมาส่งให้จักรพรรดิน้อย จักรพรรดิน้อยรับมันไป แล้วเดินไปอีกด้านพลางเคี้ยวกร้วมๆ……
“อะแฮ่ม……พี่ใหญ่เย่เหม่ย มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?” เฉียวฉู่ถามพลางมองเย่เหม่ยที่นั่งยองๆอยู่นอกห้องของจวินอู๋เหยา และรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก แม้ว่าเย่เหม่ยกับเย่ฉาจะอยู่ข้างๆจวินอู๋เหยากับจวินอู๋เสียอยู่เสมอ แต่ทั้งสองก็มักจะซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ไม่ค่อยได้เห็นพวกเขามายืนเฝ้าอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนแบบนี้นัก
“พี่ใหญ่อู๋เหยาอยู่ไหนหรือ?” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิท ภาพที่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาจูบกันก่อนหน้านี้สร้างผลกระทบต่อจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง ฮัวเหยากับคนอื่นๆต้องเทศนาสั่งสอนเขาอยู่นานกว่าใจเขาจะสงบลงได้
[ใช่แล้ว]
[จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ]
[คนทั้งสองสมกันราวกิ่งทองใบหยก ไม่มีอะไรผิดสักหน่อย]
“เจ้าทึ่มเฉียว” เย่เหม่ยมองเฉียวฉู่และพูดว่า “ตอนนี้ข้าขอแนะนำเจ้า อย่ามาอยู่แถวนี้อีก แล้วพาเจ้าหนูนั่นไปเล่นที่อื่นด้วย”
“หือ?”
“ข้าพูดนี่ก็เพื่อตัวเจ้านะ” ไฟเก่ายังไม่ดับ ไฟใหม่ก็ถูกจุดอีก เย่เหม่ยเชื่อว่า นายท่านของเขาตอนนี้คงอารมณ์ไม่ดีนักหรอก