ตอนที่ 1280 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (5)
แผนที่อยู่ในมือพวกเขาครบสมบูรณ์ทั้ง 8 ชิ้นส่วนแล้ว หมายความว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดก็ไม่ใช่ความลับสำหรับจวินอู๋เสียและเพื่อนๆของนางอีกต่อไป เมื่อสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดถูกเปิดออก จวินอู๋เสียรู้ว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีก
การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร จวินอู๋เสียจึงไม่รีบออกเดินทางในทันที แต่ตั้งใจว่าจะทิ้งบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ก่อนที่นางจะไป
ไม่กี่วันต่อมา เย่ฉาก็กลับมาพร้อมกับหัวของผู้อาวุโสหวง
หลายวันที่ผ่านมานี้ จวินอู๋เสียมัวแต่ยุ่งอยู่ในห้องของนาง และสิ่งที่คาดไม่ถึงมากที่สุดก็คือ……จวินอู๋เหยาไม่ได้เข้ามารบกวนนางเลย
ตอนที่จวินอู๋เสียออกมาจากห้องนั่นแหละ นางถึงได้เห็นจวินอู๋เหยากำลังมองมาทางประตูห้องของนางขณะที่ตัวเขานั่งอยู่ในสนาม
นางหันหน้าไปทางจวินอู๋เหยาและส่งยิ้มให้เขาโดยไม่รู้ตัว ถึงจะไม่ใช่รอยยิ้มที่สดใสมากนัก แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่หายากมากทีเดียว
จวินอู๋เหยาเบิกตากว้างและตกตะลึง หน้าของเขาเป็นสีแดงจางๆ
เย่ฉาที่นั่งยองๆอยู่ในมุมมืดเห็นเหตุการณ์นั้นเต็มๆตา ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
“ข้าไม่ได้กลับมาแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงรู้สึกว่าโลกมันเปลี่ยนไปล่ะ? นายท่านเจว๋กับคุณหนูสลับวิญญาณกันรึเปล่า? นี่มันผิดปกติอยู่นะ” ปกติแล้วเขามักจะเห็นจวินอู๋เหยาหยอกล้อจวินอู๋เสียจนนางหน้าแดง ทำไมวันนี้……คนที่หน้าแดงกลับเปลี่ยนไปล่ะ?
เรื่องนี้เย่เหม่ยไม่รู้สึกแปลกอีกแล้ว วันนั้นจวินอู๋เหยาขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งคืน เสียงน้ำสาดดังไม่หยุด ถ้าไม่ใช่จวินอู๋เหยามีร่างกายที่พิเศษ เอาน้ำเย็นจัดราดตัวเองทั้งคืนแบบนั้นคงได้ล้มหมอนนอนเสื่อกันบ้างแล้ว
“เจ้าพลาดฉากเด็ดแล้วล่ะ” เย่เหม่ยพูด มองเย่ฉาอย่างมีนัยพลางตบบ่าของเขา
เย่ฉายิ่งสับสนมากขึ้น
“ในช่วงสองวันหลังจากที่ข้ากลับมา ข้ารู้สึกว่านายท่านเจว๋ทำตัวแปลกๆ ไม่ไปหาคุณหนู เอาแต่นั่งเหม่อมองห้องของคุณหนูอยู่ในสนาม……นายท่านป่วยรึเปล่า?” เย่ฉาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
มุมปากของเย่เหม่ยกระตุก เขาส่ายหัวอย่างเร็ว
“รับใช้นายท่านเจว๋มาตั้งหลายปี เจ้าเคยเห็นนายท่านเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนรึเปล่าล่ะ?”
เย่ฉาส่ายหน้า “นายท่านเจว๋ไม่ใช่คนธรรมดา ท่านอยู่เหนือเรื่องทางโลกอย่างความรัก”
ไม่ต้องพูดถึงว่าเคยเห็นจวินอู๋เหยาเข้าใกล้ผู้หญิงหรอก ทั่วทั้งราชอาณาจักรแห่งความมืดมีแต่ผู้ชายทั้งหมด ไม่มีแม้แต่เงาของผู้หญิงให้เห็นสักคน
“คุณหนูเป็นผู้หญิงคนแรกที่นายท่านเจว๋มีปฏิสัมพันธ์ด้วย และก็เป็นแค่คนเดียวเท่านั้น” เย่เหม่ยพูด
เย่ฉายังคงไม่เข้าใจอยู่ดี
เย่เหม่ยถอนหายใจยาวและเดินออกไปพร้อมกับเอามือไขว้หลัง
[มีเรื่องขมขื่นอยู่ในใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจสักคน……น่าเศร้าเหลือเกิน]
“ท่านมานั่งทำอะไรที่นี่?” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาพลางเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ทันทีที่เขาเห็นจวินอู๋เสีย ภาพแห่งฤดูใบไม้ผลิที่น่าหลงใหลที่เขาเกือบจะได้เห็นเมื่อหลายวันก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน ทำให้เลือดในกายเขาพลุ่งพล่านจนหน้าเป็นสีแดง
“แค่นั่งอยู่สักครู่ หลายวันมานี้เสี่ยวเสียเอ๋อร์ยุ่งอยู่กับอะไรหรือ? ไม่เห็นเจ้าออกมาเลย” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหัวเราะ พยายามแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น
หลายวันมานี้ แม้แต่ประตูห้องของจวินอู๋เสีย เขาก็ไม่ได้ไปเคาะ ได้แต่นั่งมองห้องของนางอยู่ในสนามพลางครุ่นคิด
“ข้าต้องไปหาท่านปู่” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับโบกกระดาษปึกหนึ่งในมือนาง
จวินอู๋เหยาพยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรต่อ
แต่จวินอู๋เสียก้าวไปได้แค่ 2 ก้าว นางก็หันกลับมามองจวินอู๋เหยายิ้มๆ แล้วทันใดนั้นนางก็ก้มหน้าลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เหยา จากนั้นก็เดินออกไปแบบไม่รู้ไม่ชี้……
จวินอู๋เหยานั่งอยู่ในสนาม ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
เย่ฉาอ้าปากค้างมองภาพแปลกๆตรงหน้า เขาอยากจะรู้จริงๆว่าช่วงที่เขาไม่อยู่นั้นเกิดอะไรขึ้น!
…………………
ผู้แต่ง : เรื่องความรักอู๋เสียเป็นฝ่ายรุก นางไม่ใช่คนประเภทขี้อาย ความเงอะงะก่อนหน้านี้เป็นเพราะนางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เท่านั้น