บทที่ 23 สร้างความประทับใจ
ชั่วอึดใจอีกฝ่ายก็รับสาย
หม่าหลันเอ่ยปากทันที “ฮัลโหล เหวินข่ายใช่ไหม? ใช่ น้าคือแม่ของเซียวชูหรัน……”
หลังจากหวังเหวินข่ายเจอเซียวชูหรันในงานเลี้ยง ฉับพลันก็ตกตะลึงในความงามของเธอและยากจะลืมเลือน
เขากำลังเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเซียวชูหรัน บังเอิญมากที่แม่ของเซียวชูหรันโทรมาหาตนก่อน
เขาคาดเดาว่าหม่าหลันคงเจอปัญหาอะไรสักอย่าง แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสสร้างความประทับครั้งนี้ไป
ดังนั้นเขาจึงรีบเอ่ยถามอย่างมีมารยาท “น้าหม่ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ น้ามีเรื่องให้เราช่วยหน่อย”
หม่าหลันรีบเอ่ยปาก “เหวินข่าย น้าและเพื่อนๆอีกหลายคนได้ซื้อประกันกับบริษัทประกันภัยที่ชื่อว่าหัวซิน เงินเก็บทั้งหมดก็เอาไปซื้อหมดแล้ว แต่ตอนนี้บริษัทนี้ไม่ให้ถอนคืน เราช่วยน้าหาวิธีเอาเงินคืนมาได้ไหม?”
หวังเหวินข่ายฟังจบก็ดีใจมาก คิดว่าได้โอกาสแสดงความสามารถแล้ว จึงตอบกลับด้วยความมั่นอกมั่นใจ “คุณน้าวางใจได้ ผมจะไปหาคุณน้าตอนนี้เลย ผมจะช่วยคุณน้าจัดการเรื่องนี้ให้ได้!”
ฉับพลันหม่าหลันก็ตื้นตันใจรีบเอ่ย “ขอบคุณเรามากนะ!”
หลังจากวางสาย สายตาของเธอก็หันไปมองเย่เฉินพลางเอ่ยอย่างมีน้ำโห “คนบางคนไม่มีปัญญาทำอะไรเลย คาดหวังก็ไม่ได้ นอกจากช่วยตะโกนสองสามประโยคแล้ว ยังมีประโยชน์อะไรอีก?”
เย่เฉินฟังจบก็แค่นยิ้มในใจ แม่ยายคนนี้ดูคนที่เงินแถมยังตาถั่วอีก
เรียกหวังเหวินข่ายมาช่วยเนี่ยนะ?
บริษัทนี้ฉ้อโกงเงินอย่างน้อยหลายสิบล้านหรืออาจจะมากกว่านั้น กล้าฉ้อโกงเงินจำนวนมหาศาลขนาดนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน หรืออาจจะเป็นไปได้มากว่าจะมีผู้มีอิทธิพลใต้ดินคอยหนุนหลัง หวังเหวินข่ายจะทำให้พวกต้มตุ๋นนี้คายเงินออกมายังไง?
อำนาจของตระกูลหวังถืออยู่ในระดับธรรมดา หลังจากถูกตี้เหากรุ๊ปยุติสัญญา อำนาจก็ลดลงมากกว่าเดิม จากอำนาจของตระกูลหวังหากจะเข้ามายุ่งการฉ้อโกงเงินมูลค่ามหาศาลขนาดนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้
ความจริงแล้วเรื่องเล็กๆแบบนี้ ตนแค่ต่อสายถึงเฉินจื๋อข่ายแห่งแชงกรีลาก็สามารถจัดการได้ในทันที
ยังไงเขาก็เป็นถึงตัวแทนของตระกูลเย่ในเมืองจินหลิง ผู้ประกอบการใดๆในเมืองจินหลิงหรือผู้มีอำนาจทั้งขาวและดำต้องไว้หน้าเขา
ทว่าแม่ยายคนนี้ของตนนั้นช่างน่ารังเกียจ ไหนๆหล่อนก็เชื่อใจหวางเหวินข่าย เช่นนั้นก็ให้หวางเหวินข่ายจัดการไปแล้วกัน!
มีคนเห็นหม่าหลันโทรศัพท์จึงรีบยิ้มหน้าบานกันทันที ก่อนจะเข้ามาล้อมถามเธอว่าหาผู้มีอิทธิพลมาช่วยได้แล้วใช่ไหม
หม่าหลันตอบคนที่เข้ามาล้อมเธออย่างได้ใจ “ทุกคนวางใจได้ ฉันเชิญคุณชายหวังมาช่วยแล้ว เค้ามีความสามารถอยู่แล้ว คาดว่าเราคงจะได้เงินคืนมาอย่างง่ายดาย!”
มีคนตกตะลึง “คุณชายหวังอย่างนั้นหรือ? พี่หลันสุดยอดมากที่หาผู้มีอำนาจขนาดนี้มาได้!”
“ใช่ เส้นสายของคุณชายหวังคนนี้คงไม่ธรรมดา แก้ปัญหาเรื่องนี้แค่คำพูดไม่กี่ประโยคคงจัดการได้?”
“พี่หลัน ไหนๆก็รู้จักชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทำไมไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับเขาล่ะ? ทำไมต้องให้แต่งกับผู้ชายไร้ค่าแบบนี้!”
หม่าหลันปรายตามองเย่เฉินอย่างดูถูกพลางเอ่ยเสียงเย็น “คนไร้ค่าแบบนี้ สักวันจะถูกไล่ออกจากตระกูลเซียวของเรา!”
เย่เฉินไม่พูดไม่จา เขาจะรอหวังเหวินข่ายมา ดูซิว่าอีกฝ่ายจะจัดการยังไง
ไม่นานรถพอร์ชสีดำคันหนึ่งก็หยุดลงตรงหน้าของทุกคน
ชายหนุ่มสวมชุดสูทท่าทางสง่างามคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ
หวังเหวินข่ายมาแล้ว
ลุงป้าที่อยู่รอบ้านล้วนอุทานออกมา “ไอ้หยา นี่สิถึงเรียกว่าชายหนุ่มรูปงาม! ลูกเขยดีๆแบบนี้ไม่รู้ว่าจะตกไปเป็นของลูกสาวบ้านไหน!”
“ใช่น่ะสิ! หากลูกสาวของฉันได้แต่งกับเขา ฉันคงนอนตายตาหลับแล้วล่ะ!”
“ถุย หยุดฝันได้แล้ว! ถึงแกจะตายแล้ว เขาก็ไม่เห็นลูกสาวแกอยู่ในสายตาหรอก!”
เมื่อหม่าหลันเห็นหวังเหวินข่ายก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที ก่อนเอ่ยอย่างสนิทสนม “ไอ้หยาเหวินข่าย มาสักที น้าร้อนใจจะตายอยู่แล้ว!”
คนที่มาคือหวางเวินข่ายเอง
หวางเหวินข่ายเอ่ยปนหัวเราะ “ขอโทษที่ให้รอครับคุณน้า!”
หม่าหลันรีบร้อนเอ่ย “ไอ้หยาเหวินข่าย เราจะเกรงใจกันเกินไปแล้ว น้าก็รอไม่ถึงสิบนาที เรามาเร็วจริงๆ!”
หวังเหวินข่ายตอบกลับ “ได้ยินว่าคุณน้ามีเรื่องเดือดร้อน ผมก็รีบขับรถมาเลย ฝ่าไฟแดงไปตั้งหลายครั้ง”
หม่าหลันมีสีหน้าได้ใจ แต่ปากกลับเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ฝ่าไฟแดงแบบนี้คงมีปัญหาน่าดูใช่ไหม?”
“ไม่หรอกครับ” หวังเหวินข่ายตอบเสียงเรียบ “ตำรวจจราจรมีแต่คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น โทรสายเดียวก็จัดการได้หมดแล้ว”
หวังเหวินข่ายเอ่ยถาม “มาพูดเรื่องคุณน้าดีกว่า! คุณน้าถูกหลอกไปเท่าไหร่ครับ?”
หม่าหลันถอนหายใจ “เห้อ ทั้งหมดล้านกว่า บอกว่าเงินปันผลเดือนนี้จะได้สองหมื่น สุดท้ายแม้แต่เงินต้นก็เอากลับมาไม่ได้”
หวังเหวินข่ายพยักหน้ารับพลางเอ่ยอย่างมั่นใจ “คุณน้าวางใจได้ เรื่องนี้เดียวผมจัดการเอง มีผมออกหน้าเองจะต้องช่วยคุณน้าเอาเงินคืนมาได้แน่นอน”
เอ่ยจบ เขาก็เหลือบมาเห็นเย่เฉินที่ยืนอยู่หลังหม่าหลัน ฉับพลันสีหน้าเปลี่ยนทันที
คิดไม่ถึงเลยว่าสวะไร้ค่าที่เกะกะสายตาอย่างเย่เฉินก็อยู่ด้วย
ตั้งแต่เจอเซียวชูหรัน หวังเหวินข่ายก็มีความคิดอยากได้มาครอบครอง เมื่อได้ฟังจากน้องชายว่าเซียวชูหรันอาจจะยังโสดอยู่ ความคิดอยากได้มาครอบครองก็มากกว่าเดิม
ดังนั้นเมื่อเห็นสามีไร้ค่าของเซียวชูหรัน แน่นอนว่าเขามองอย่างเหยียดหยาม
เขาจึงตั้งใจเอ่ยแกมหัวเราะ “ไอ้หยา คุณเย่ก็อยู่หรือนี่ หรือว่าคุณมีวิธีช่วยคุณน้าเอาเงินคืนมา? คุณจะลองดูก่อนไหม? จะได้ไม่หาว่าผมแย่งความดีความชอบ”
หม่าหลันรีบเอ่ยขึ้นทันที “ให้มันลองอะไรล่ะ มันช่วยอะไรได้? มีแค่ปากที่พอจะช่วยตะโกนหน่อยแค่นั้นแหละ! เหวินข่ายเราไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอก”
หวังเหวินข่ายพยักหน้ารับพลางเอ่ยเหน็บแนม “ไหนๆคุณเย่ก็ไม่มีความสามารถ อย่างนั้นผมจะลองดู!”
เย่เฉินยิ้มบางๆพลางตอบกลับ “สู้ๆนะคุณชายหวัง”
หวังเหวินข่ายได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงดัง ขณะนี้ลุงป้าทั้งหลายที่อยู่ข้างหม่าหลันก็ล้อมเข้ามาแล้วเอ่ยประจบประแจง “หม่าหลัน ไหนๆเราก็เป็นเพื่อนกัน เธอบอกพ่อหนุ่มรูปหล่อคนนี้ให้ช่วยพวกเราด้วยนะ! เงินที่พวกเราถูกโกงไปล้วนมาจากหยาดเหงื่อทั้งนั้น!”
หม่าหลันเชิดหน้าเอ่ย “ไอ้หยา เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเองไม่ได้หรอก นี่เป็นเพราะเหวินข่ายเห็นแก่หน้าฉัน ไม่รู้จักพวกเธอเสียหน่อย”
คนอื่นจึงหันไปขอร้องหวังเหวินข่ายแทน “คุณชายหวัง ช่วยพวกเราด้วยเถิด คิดเสียว่าทำบุญ!”
หวังเหวินไม่สนใจคนอื่น ทว่าเมื่อเห็นว่าหม่าหลันอยากได้หน้าจึงเอ่ยปนหัวเราะ “ไหนๆทุกคนก็เป็นเพื่อนของคุณน้าหม่า อย่างนั้นผมจะช่วยทุกคนเอง”
ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ หวังเหวินข่ายก็เอ่ยขึ้น “เพียงแต่ว่าผมเห็นแก่คุณน้าหม่าถึงช่วยพวกคุณ ดังนั้นผมจะช่วยพวกคุณเอาเงินกลับมาแต่ว่าพวกคุณต้องให้ค่าตอบแทนแก่คุณน้าหม่าสิบเปอร์เซ็นต์ ยอมรับได้ไหม?”
คนอื่นๆจึงรีบรับปากทันที “ไม่มีปัญหา! ได้คืนเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ยังดีกว่าไม่ได้คืนเลย!”
หม่าหลันได้ยินดังนั้นก็หน้าบานทันที!
เงินที่คนพวกนี้โดนโกงไปรวมๆกันก็หลายสิบล้าน หากหวังเหวินข่ายสามารถเอาเงินคืนกลับมาได้จริง เช่นนั้นตนก็ได้ตั้งหลายล้านน่ะสิ