ฉีเหยียนซีเป็นลูกค้าเพียงคนเดียวที่ชั้นล่าง แต่อันซย่าซย่ายังคงดันตัวเซิ่งอี่เจ๋อ “กลับขึ้นไป!”
เธอไม่รู้เลยว่าสำหรับฉีเหยียนซีแล้ว การกระทำนั้นก็เพียงพอที่จะฟันธงได้แล้วว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่พิเศษต่อกัน
เขาได้ที่อยู่ของอันซย่าซย่ามาจากครูประจำชั้น และคิดว่าจะแกล้งยัยตัวเล็กให้กลัวด้วยการมาปรากฏตัวที่นี่ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอกับเรื่องประหลาดใจที่น่าดีใจยิ่งกว่า!
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงหาไม่เจอว่าเซิ่งอี่เจ๋ออยู่ที่ไหน กลายเป็นว่าเขาไม่ได้อยู่ทั้งที่วิลล่าสุดหรูหรือโรงแรม แต่กลับเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่ไม่สะดุดตาใคร
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอยู่กับ… เพื่อนร่วมชั้น
เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตามองพลางสะบัดมือเธอออก เขาเดินลงบันไดมายังชั้นล่างและถามอย่างไม่ยี่หระ “ต้องการอะไรจากฉัน”
ฉีเหยียนซีทำท่าเช็ดปากอย่างสง่างาม ก่อนจะรวบรวมพละกำลังราวกับสัตว์ป่าที่เตรียมพร้อมกระโจนเข้าใส่
เขาหัวเราะหึๆ “เสียใจด้วยที่ทำให้ผิดหวัง แต่ฉันไม่ได้มาหานาย ฉันมาหาอันซย่าซย่า”
เสียงของป่าป๊าอันดังขึ้นทันเวลาพอดี “ซย่าซย่า เขาบอกว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นของลูก เขาฝากหนังสือไว้กับลูก ไปหยิบมาให้เขาสิ”
อันซย่าซย่ากัดริมฝีปาก ใบหน้าซีดเผือด
เขารู้จักบ้านเธอแล้ว…
เขาจะมาแก้แค้นเธอเพราะเธอทำให้เขาอับอายเมื่อวันสอบงั้นเหรอ
หญิงสาวตัวสั่นเทาและยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอนึกไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรต่อจากนี้ดี
เซิ่งอี่เจ๋อเอ่ยอย่างอ่อนโยน “อันซย่าซย่า ยังมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ ไปหยิบหนังสือสิ”
น้ำเสียงทุ้มลึกน่าฟังนั้นซึมเข้าสู่ความคิด จากนั้นเธอก็เผ่นกลับขึ้นข้างบนทันทีโดยไม่ยอมหันหลังกลับมามอง
ฉีเหยียนซีเบ้ปาก “นายนี่มันตัวขัดความสนุกจริงๆ ฉันมาหาเขา ทำไมถึงต้องมาขวางทางด้วยเล่า”
เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะหึ “เขาไม่ใช่ของเล่นของนาย ฉีเหยียนซี นายควรจะทำตัวดีๆ หน่อย ฉันเคยกำราบนายได้เมื่อสองปีก่อน เดี๋ยวก็ยังทำได้เหมือนกัน”
ฉีเหยียนซีเลือดขึ้นหน้าทันที เขากำหมัดแน่นและทำท่าจะต่อยเซิ่งอี่เจ๋อเข้าที่หน้า แต่อย่างไรไม่รู้ เขาสะกดกลั้นแรงกระตุ้นนั้นไว้ได้ก่อนจะคลายมือลงในที่สุด
“ไว้เจอกันที่ค่ายฝึกรด.ก็แล้วกัน ฉันหวังว่าตอนนั้นนายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจากไป สีหน้าของเซิ่งอี่เจ๋อเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที เมื่อเขาเหลือบมองผ่านๆ ไปที่บนสุดขั้นบันได มุมปากเขาก็กระตุกโดยไม่ได้ตั้งใจ
อันซย่าซย่ากำลังยืนกอดหนังสือมองลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าเหลอหลา
มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า เขาเดินช้าๆ ขึ้นมาหาเธอก่อนจะลากตัวเธอขึ้นไปข้างบน
อันซย่าซย่ากระซิบถาม “ไอ้ปีศาจนั่นไปแล้วเหรอ เขาจะกลับมาไหม”
“เดาสิ” เขาตอบอย่างไม่สนใจ
อันซย่าซย่าท่าทางไม่มั่นใจ “โอย คุณพระ ควรเรียกตำรวจไหม… เขาจะมาแก้แค้นฉันเหรอ เขาจะตบฉันหรือจ้างอันธพาลมาพังร้านเป็นชิ้นๆ …”
อันซย่าซย่าปลดปล่อยจินตนาการอันบรรเจิดของเธอ เรื่องราวเริ่มประหลาดขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ด้วยความขี้เกียจฟัง เซิ่งอี่เจ๋อจึงปล่อยเธอไว้ที่ชั้นสองแล้วก็เดินขึ้นบันไดต่อไป
“นี่ เซิ่งอี่เจ๋อ ทำไมนายไม่คุยกับฉันล่ะ” อันซย่าซย่าเขย่งเท้าตะโกนถามเขา
เซิ่งอี่เจ๋อหยุดเมื่อได้ยินคำถามนั้น เขาหันหลังกลับก่อนจะเดินตรงกลับมาหาเธอ
หญิงสาวรู้สึกประหม่าแบบแปลกๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ จนกระทั่งถูกเขาต้อนเข้ามุม
เซิ่งอี่เจ๋อทาบฝ่ามือข้างหนึ่งบนกำแพง กักตัวเธอไว้ในช่องว่างแคบๆ ระหว่างตัวเขากับกำแพง
ใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์นั้นอยู่ห่างเธอไปเพียงไม่กี่นิ้ว ไฝเม็ดจิ๋วใต้ตาซ้ายของเขาดูเร้าใจมาก ทันใดนั้นหน้าของเธอก็แดงแปร๊ดเหมือนกุ้งสุก
น้ำเสียงของเซิ่งอี่เจ๋อนั้นเฉยเมยและไร้อารมณ์
“เพราะฉันไม่ชอบคุยกับคนโง่น่ะสิ”