ต้องรู้ว่า เย่ไห่เป็นพ่อของภรรยาหยางเฟิง
แม้แต่ตงหม่าเจอหยางเฟิง ก็ยังต้องให้ความเคารพเขา
ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเย่ไห่ขึ้นมา
พวกเขาไม่อาจรับผิดชอบได้
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมปล่อยพวกแกเข้าไป แต่ว่าพวกฉันก็มีหน้าที่ของตนเอง พวกแกอย่าทำให้พวกฉันลำบากใจเลย！”
สีหน้าของหนิวต้าลี่ก็เปี่ยมไปด้วยความลำบากใจเหมือนกัน
ถ้าหากพวกเย่ขวงบุกเข้าไป
เขาต้องเสียงานอย่างแน่นอน
เห็นหนิวต้าลี่ไม่ยอมอ่อนข้อ เย่ขวงจึงสูญเสียความอดทน
“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย ก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย！”
เย่ขวงโบกมือแล้วพูดขึ้น： “ลุย！”
“ฆ่ามัน！”
สิ้นเสียงคำสั่ง อันธพาลกว่าร้อยคนและอาวุธของพวกเขาทั้งมีดและดาบ บุกฆ่าเข้าไปด้านใน
บรรดาพนักงานรักษาความปลอดภัย สั่นเทาไปทั้งตัวอย่างไม่อาจหักห้าม สีหน้าซีดเผือด
“หัวหน้าครับ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดีครับ”
พนักงานรักษความปลอดภัยทุกคน มองไปที่หนิวต้าลี่
หนิวต้าลี่กัดฟันพูด： “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราทำได้เพียงสู้สุดชีวิต ไม่อย่างนั้นพวกเราถูกไล่ออกแน่นอน！”
ได้ยินคำพูดของหนิวต้าลี่
พนักงานรักษาความปลอดภัยทุกคนเงียบ
ในฐานะพนักงานรักษาความปลอดภัยของเขตวิลล่าเขาหยุน
เงินเดือน สวัสดิการของพวกเขา ล้วนดีที่สุด
ถ้าเสียงานนี้ไป
คนในครอบครัวของพวกเขาจะทำอย่างไร
เมื่อคิดได้แบบนี้
พวกเขาทำได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ซึ่งก็คือสู้ให้เต็มที่！
“พวกนายรับมือกันเอาไว้ก่อน ฉันจะรีบโทรศัพท์ไปบอกคุณหม่าตง”
หนิวต้าลี่หยิงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหม่าตง
ปลายสายรับสาย
หนิวต้าลี่พูดด้วยความร้อนใจ： “คุณหม่าตงครับ แย่แล้วครับ เย่ขวงพาคนของเขามา อยากจะบุกเข้าไปในเขตวิลล่าเขาหยุด เพื่อคิดบัญชีกับเย่ไห่ ตอนนี้พวกผมกำลังขวางอย่างเต็มที่ แต่ว่าอีกฝ่ายดูน่ากลัวมาก เกรงว่าพวกผมคงขวางไม่อยู่！”
“อะไรนะ?”
สีหน้าของหม่าตงเปี่ยมไปด้วยความตกใจ
เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม： “ไม่ว่าจะขวางไหวหรือไม่ก็ต้องขวาง ฉันจะพาคนไปเดี๋ยวนี้ ถ้าหากคนในครอบครัวเย่ไห่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ฉันเอาเรื่องนายแน่！”
“ครับ！”
หนิวต้าลี่ร้องตะโกนเสียงดัง
หลังจากวางสาย
หนิวต้าลี่มองสมุนแก็งคลั่งบู๊นับร้อยคนที่มาด้วยความเหี้ยมโหด สีหน้าของเขาฉายความเด็ดเดี่ยว
ในมือของเขาหยิบกระบองไฟฟ้า ร้องตะโกนเสียงดัง： “ทุกคน ลุย！”
“ฆ่ามัน！”
ชั่วขณะหนึ่ง คนทั้งสองฝ่ายปะทะกัน
อ๊าก！
อ๊าก！
อ๊าก！
เสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหว
เสียงร้อง เสียงปะทะกัน ดังก้อง
เย่ขวงเห็นภาพนี้ สีหน้าไม่ยี่หระ
กับแก่พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่ง จะเป็นคู่ต่อสู้ของสมุนเขาได้อย่างไร?
……
ในเวลาเดียวกัน
หลังจากหม่าตงได้รับสายจากหนิวต้ารี่ สีหน้าเคร่งขรึม
เขาคิดไม่ถึงว่า เย่ขวงจะใจกล้าแบบนี้ กล้าส่งคนไปล้อมโจมตีถึงเขตวิลล่าเขาหยุน
ต้องรู้ว่าเขตวิลล่าเขาหยุนเป็นถิ่นของตน
เย่ขวงทำแบบนี้ เห็นชัดว่าไม่เห็นตนอยู่ในสายตา
“แจ้งทุกคนรวมตัว！”
หม่าตงสั่งผู้ช่วยของตนเอง
“ครับ！”
ผู้ช่วยได้ยินคำสั่ง รีบเรียกรวมตัวทุกคนทันที
ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ หม่าตงก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย
หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเย่ไห่จริงๆ
เขาไม่อาจรับผิดชอบได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้
หม่าตงจึงโทรหาหยางเฟิง
“ฮัลโหล ว่าไง?”
หลังจากหยางเฟิงรับสาย ถามเสียงเรียบ
หม่าตงพูดด้วยเสียงร้อนใจ： “คุณหยางครับ แย่แล้วครับ เย่ขวงพาคนนับร้อยไปล้อมโจมตีเขตวิลล่าเขาหยุน เตรียมจะคิดบัญชีกับเย่ไห่ครับ！”
หยางเฟิงขมวดคิ้วเป็นปมเอ่ยถาม：” เย่ขวงคือลูกชายคนที่สามของเย่เทียน เป็นน้องสามของเย่ไห่ ในเวลาเดียวกันก็เป็นหัวหน้าแก๊งคลั่งบู๊ คือหนึ่งในผู้อาวุโสของพื้นที่สีเทาตงไห่ เป็นคนเหี้ยมโหดมาก！”
ในฐานะที่เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของตงไห่
หม่าตงพอจะรู้จักเย่ขวงอยู่บ้าง
ถึงแม้คนหนึ่งจะเป็นพื้นที่สีเทา อีกคนหนึ่งจะเป็นพื้นที่สีขาวก็ตาม
แต่บางครั้ง หม่าตงก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะสานสัมพันธ์กับคนในพื้นที่สีเทา
เขารู้ดี เย่ขวง เป็นคนอำมหิตอย่างมาก
ถ้าให้เขาบุกเข้าไปในเขตวิลล่าเขาหยุนได้สำเร็จ
ผลลัพธ์ที่จะตามมายากจะคิด！
หยางเฟิงพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น： “กับแค่คนในพื้นที่สีเทา ก็กล้าคิดจะล่วงเกินพ่อของภรรยาฉัน รนหาที่ตายชัดๆ！”
หลังจากวางสาย
หยางเฟิงรีบสั่งเสือขาวทันที： “เสือขาว รวบรวมพลทหารหนึ่งกองกำลัง ตามฉันไปเขตวิลล่าเขาหยุน！”