“ครับ！”
เสือขาวถอยออกไป รีบเคลื่อนย้ายคนทันที
หยางเฟิงหรี่ตาลง แววตาของเขาฉายลำแสงเยือกเย็น
….
เขตวิลล่าเขาหยุน
เวลานี้คนของหนิวต้าลี่แพ้ราบคาบ
ล้มตัวลงนอนบนพื้น ร้องโอดครวญ
ถึงแม้พวกเขาจะทำเต็มที่แล้ว
แต่เพราะจำนวนคนที่แตกต่างกัน ไม่สามารถทดแทนได้
เย่ขวงเดินไปตรงหน้าหนิวต้าลี่ พูดด้วยความเย้ยหยัน： “กล้าขวางทางฉัน รนหาที่ตายชัดๆ ！”
“เย่ขวง แกไม่ต้องลำพองใจ ฉันจะสู้กับแกสุดชีวิต！”
เสียงตะคอกด้วยความโมโห
หนิวต้าลี่กวัดแกว่งกระบองไฟฟ้าในมือ พุ่งไปที่เย่ขวง
หึ！
เย่ขวงหัวเราะเยือกเย็น เตะหนิวต้าลี่ตัวปลิว
อ๊าก！
หนิวต้าลี่ร้องตะโกน แล้วหมดสติไป
เย่ขวงไม่ได้สนใจ พาคนบุกเข้าไปในเขตวิลล่าเขาหยุน
เวลานี้
วิลล่าหยุนติ่ง
หลันซินนั่งอยู่บนโซฟา กำลังดื่มด่ำกับการดูแลของสาวใช้ ดูโทรทัศน์
เธอในตอนนี้ ใช้ชีวิตแบบเศรษฐีแล้ว
สำหรับ เย่ไห่
เขากำลังครุ่นคิดตามลำพัง ว่าจะจัดการงานศพของเย่กวงอย่างไร
ถึงแม้เย่กวงจะตายไปแล้ว
แต่เย่ชิวหายตัวไป เย่เทียนเข้าไปพักในบ้านคนชรา
งานศพของเย่กวง จึงตกเป็นความรับผิดชอบของเย่ไห่
ตึ้ง！
จู่ๆ ในเวลานี้เอง
เสียงดังขึ้น
ประตูวิลล่า ถูกคนเตะ
หลันซินตกใจอย่างมาก
จากนั้น
เย่ขวงและเย่ชิวทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในวิลล่า
“เย่ขวง? เย่ชิว? เป็นพวกแกสองคนได้ยังไง? พวกแกเข้ามาได้ยังไง?” หลันซินขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเอ่ยถาม
เย่ชิวไม่ได้พูด เพียงกระตุกมุมปากขึ้นเผยความลำพองใจ
วันนี้ เย่ไห่และครอบครัวต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เย่ขวงมาองหลันซิน พูดเสียงเรียบ： “หลันซิน คิดไม่ถึงจริงๆ ว่า ชีวิตของเธอในตอนนี้จะสุขสบายแบบนี้！”
หลันซินหัวเราะในลำคอ： “เย่ขวง เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแก? ที่นี่คือบ้านของฉัน แกออกไปซะ！”
เธอไม่เห็นเย่ขวงอยู่ในสายตา
เพราะถึงอย่างไร ตอนที่เย่ขวงถูกไล่ออกจากตระกูลเย่ เป็นแค่อันธพาลตัวเล็กๆ เท่านั้น
“ไสหัวออกไป?”
เย่ขวงหัวเราะเยือกเย็นแล้วพูดขึ้น： “เกรงว่าคงจะไม่เป็นไปตามความต้องการของเธอ ฉันขอประกาศ ตอนนี้วิลล่าหยุนติ่ง เป็นของฉันแล้ว！”
“อะไรนะ?”
หลันซินตกใจ
จากนั้น เธอตะคอกเสียงดัง： “ฝันไปเถอะ！
ไม่ง่ายเลย กว่าจะมาอยู่ที่วิลล่าหยุนติ่งได้ ยังดื่มด่ำไม่เต็มที่เลย
แต่เย่ขวงกลับบอกว่าวิลล่าหยุนติ่งเป็นของเขาเนี่ยนะ
ไม่อาจทนได้จริงๆ ！
“ไสหัวออกไปซะ！”
ตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห หลันซินอ้าปากยกกรงเล็บขึ้นแล้วพุ่งตัวไป
เพี๊ยะ！
เย่ขวงตบหน้าหลันซินอย่างแรงหนึ่งครั้ง
ตึ้ง！
ทันใดนั้นเอง หลันซินถูกตบจนตัวปลิว
หลันซินกุมหน้าตนเอง มองไปที่เย่ขวง พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา： “แกกล้าตบฉัน?”
เย่ขวงทำเหมือนเป็นบ้านของตนเอง นั่งลงบนโซฟา พูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน： “ฉันไม่ใช่แค่ตบเธอ แต่ฉันยังกล้าฆ่าเธออีกด้วย！”
“แกกล้า……”
หลันซินยังพูดไม่จบ เธอก็รีบปิดปากเงียบทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีก
เพราะเวลานี้ ดาบเล่มหนึ่งอยู่ที่คอของเธอแล้ว
มองดาบที่คมกริบ เธอตกใจจนตัวสั่น
เย่ขวงถือดาบ มองไปที่หลันซิน พูดเสียงเยือกเย็น：” เธอลองดูก็ได้นะว่า ฉันกล้าหรือไม่กล้า?”