พนักงานต้อนรับก็ตกตะลึง
เขาว่าอะไรน่ะ?
เขาบอกว่าร่างกายตนเองเหม็น?
มีเถ้าแก่ใหญ่มากมายเห็นตนเองแล้ว ก็อยากจะเลี้ยงดูตนเอง?
คนที่ไล่จีบตนเองนั้นมากมายจนสามารถล้อมทั่วโลกได้!
คิดไม่ถึงว่าเขายังรังเกียจตนเอง?
ตนเองเป็นไพ่ตายในมือของท่านหลี่เชียวน่ะ! !
พนักงานต้อนรับเป็นเหมือนแมวตัวเมียที่ถูกเหยียบหาง เธอระเบิดอารมณ์ทันที แล้วกัดฟันกล่าวว่า “คุณ พูดอีกครั้ง!”
“คุณไม่เข้าใจภาษาคนหรือ? คุณผู้ชายบอกว่าร่างกายของคุณนั้นเหม็นมาก”
เกาเจี๋ยไม่ได้อ่อนโยนเลยแม้สักนิด เพราะหลี่เทียนหมิงไม่ใช่คนดีอะไร ศูนย์อาบน้ำของเขาเป็นสถานที่สำหรับซ่อนสิ่งสกปรก
ผู้หญิงคนนี้แม้แต่ตนเองยังรังเกียจ เทียบไม่ได้แม้แต่เศษหนึ่งส่วนร้อยของหวางซี ยังคิดที่จะยั่วยวนเจ้าเทพอีก?
“คุณ คุณกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ อีกสักครู่ฉันจะให้คุณคุกเข่าและเลียรองเท้าให้ฉัน!”
พนักงานต้อนรับโกรธจัดและร้องเสียงดังด้วยความโกรธ และไม่นานมีอันธพาลวิ่งออกมาสิบกว่าคน
“เจ๊เหม่ย ใครมาก่อความวุ่นวาย”
“ไอ้หลิว สองคนนี้ จัดการพวกเขา แล้วให้ไอ้หมอนี้คุกเข่าลงและเลียรองเท้าของฉัน!”
เจ๊เหม่ยชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียนด้วยความอาฆาต ตนเองให้โอกาสเขา แต่เขายังกล้าด่าว่าตนเองตัวเหม็น รนหาความตายจริง ๆ! !
ไอ้หลิวไม่ได้ลงมือจัดการทันที แต่สูบบุหรี่ หรี่ตาลงแล้วกล่าวว่า “น้องชาย เชื่อฟังอย่างว่าง่ายเถอะ คุกเข่าลงและเลียรองเท้าของเจ๊เหม่ย เรื่องนี้ก็จะจบลง แล้วคุณจะได้ทุกข์ทรมานน้อยลง”
น้องชาย?
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว
ในโลกนี้มีคนไม่มากนักที่คู่ควรเป็นพี่น้องกับตนเอง
ไอ้อันธพาลเล็ก ๆ นี้กล้าดียังไงมาดูถูกคำว่าน้องชายสองคำนี้?
“ให้คุณเย่ขอโทษ? พวกคุณคู่ควรหรือ?”
เกาเจี๋ยกล่าวเยาะเย้ยว่า “คุณเย่มาที่นี่เพื่อกินสุกี้หม้อไฟ ถ้าไม่สามารถหามาได้ สถานที่บรรยากาศอึมครึมที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องดำรงอยู่แล้ว”
ไอ้หลิวกะพริบตาอย่างดุดัน จ้องไปที่เกาเจี๋ยและกล่าวว่า “พวกคุณ มาเพื่อก่อความวุ่นวายหรือ?”
เกาเจี๋ยส่ายศีรษะ คุณเย่ มาเพื่อกินสุกี้หม้อไฟ”
“ไอ้เหี้ย!”
ไอ้หลิวโยนก้นบุหรี่ในมือลงบนพื้น ยกเท้าขึ้นและเตะไปที่คอของเกาเจี๋ย
เกาเจี๋ยหันไปด้านข้างเล็กน้อย และใช้กำปั้นขวาทุบที่ต้นขาของไอ้หลิว
กรอบแกรบ!
เสียงกระดูกหักดังอย่างชัดเจน
“โอ๊ย……”
ไอ้หลิวกรีดร้องและล้มลงบนพื้น จับขาที่หักไว้แล้วกลิ้งไปมา
ซู่……
อันธพาลพวกนั้นต่างมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี
แค่พริบตาเดียวหัวหน้าก็ถูกคนทำร้ายแล้ว ถ้าตนเองบุกเข้าไปก็เท่ากับรนหาที่ตาย
“พวกคุณ พวกคุณเป็นใครกันแน่?”
ไม่เสียแรงที่เจ๊เหม่ยติดตามหลี่เทียนหมิง ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่เพียงไม่กลัวเท่านั้น แต่เธอกลับกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “พวกคุณตาบอดหรือไง? พวกคุณไม่รู้หรือว่าที่นี่คืออาณาเขตของใคร? ยังกล้ามาก่อความวุ่นวายอีก กำจัดพวกมัน อย่าไปรบกวนท่านหลี่”
เย่เซิ่งเทียนรินไวน์แดงให้ตนเองหนึ่งแก้ว เขย่าเล็กน้อย จิบแล้วกล่าวว่า “ให้หลี่เทียนหมิงออกมาพบผม”
เสียงของเกาเจี๋ยเหมือนสายฟ้า เขาตะโกนเสียงดัง “ไม่ได้ยินที่คุณเย่พูดหรือ? ให้หลี่เทียนหมิงออกมา!”
เจ๊เหม่ยกล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “ไอ้โง่สองคนนี้มาจากไหน? แค่มีฝีมือหน่อยนิดหน่อยก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแล้ว จัดการทำให้พวกเขาพิการ”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “สิบวินาที”
“น้อมรับคำสั่ง!”
ดวงตาของเกาเจี๋ยปล่อยเจตนาการต่อสู้ที่บ้าคลั่ง ความรู้สึกต่อสู้เพื่อชีวิตของเขากลับมาอีกแล้ว!
เขาเป็นเหมือนคนที่แข็งแกร่งแต่บุกเข้ามาในกลุ่มคนอ่อนแอ
ชั่วพริบตา อันธพาลทั้งหมดก็ล้มลงบนพื้น และร้องด้วยความเจ็บปวด
“แปดวินาที ถือว่าคุณสอบผ่านแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าเล็กน้อย
เกาเจี๋ยรู้สึกดีใจมากและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณครับคุณเย่”
เจ๊เหม่ยที่อยู่ด้านข้างตกใจจนหน้าขาวซีด เธอติดตามรับใช้หลี่เทียนหมิงมานานแล้ว แต่เธอยังไม่เคยเห็นคนโหดเหี้ยมแบบนี้มาก่อน
ทันใดนั้นปัสสาวะที่มีกลิ่นเหม็นไหลลงมาจากถุงน่องของเธอ
เกาเจี๋ยกล่าวเยาะเย้ยว่า “ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที เพื่อให้หลี่เทียนหมิงออกมาพบคุณเย่ ช้าไปหนึ่งวินาที ผมจะหักขาของคุณหนึ่งข้าง”