“เร็วสิ ฉันต้องจ่ายหนี้ให้แม่ยายฉันนะ” แดร์ริลส่ายหัว
เขายึดมั่นในหลักการของตัวเองเสมอ
เขาต้องจ่ายหนี้ถึงแม้เคลันจะเป็นผู้ติดตามของเขา เพราะสองอย่างนี้เป็นคนละเรื่องกัน
“ท่านฮอลล์มาสเตอร์ ได้โปรดอย่าทำให้ผมตกที่นั่งลำบากเลยครับ ผมจะเอาเงินมาจากท่านได้ยังไง?” เคลันถามอย่างปวดร้าว
“ทำไมจะไม่ล่ะ?” โซฟีขัดแล้วเดินออกมาก่อนจะกล่าว “ฉันชนะพนันสองล้าน! เคลันนี่หลานจำคนผิดรึเปล่า? เขามันเป็นแค่ลูกเขยบ้านคนอื่น ไปกลัวเขาทำไม?”
“ป้า หยุดพูด! ขอทีเถอะ!” เคลันกุมหน้าอกตัวเอง เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว จากนั้นเขาก็โขกหัวตัวเองกับพื้น “ท่านแดร์ริล ป้าของผมไม่รู้กฎ ผมขออภัยแทนเธอด้วยครับ ผมขอโทษ…”
เขายังโขกหัวกับพื้นต่อไปเพื่อขออภัย หน้าผากของเขาเริ่มมีดเลือดออก
“ก็ได้ ลุกขึ้นได้แล้ว” แดร์ริลโบกมือให้เขาเลิกทำ
ในที่สุดโซฟีก็หุบปากของเธอแล้วฝืนยิ้มออกมา “ซาแมนธา คือ… ฉันมีเรื่องต้องไปทำ ฉันควรไปได้แล้ว”
จากนั้นโซฟีและหญิงสาวคนอื่นก็รีบออกไปด้วยความเร่งรีบ
ซาแมนธาจ้องแดร์ริลด้วยความประหลาดใจ ‘เจ้าขยะนี่รู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง? นี่เขาไปรู้จักหัวหน้าแก็งมาเฟียบางคนมาตลอดโดนจับเพราะขโมยของรึเปล่า? ทำไมหลานของโซฟีถึงกลัวเขาขนาดนั้น?
แดร์ริลเดินไปที่เตียงแล้วปลอบลิลี่อย่างนุ่มนวล “ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”
เขาจูบหน้าผากของเธอก่อนที่หันไปหาเคลัน “ตามฉันมา” จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้อง
เคลันไม่กล้าลีลา เขาตามแดร์ริลไปทันทีพร้อมกับลูกน้องที่ตามติดมาด้วย
แดร์ริลกล่าวด้วยเสียงจริงจังเมื่อพวกเขามาถึงทางเดิน “เคลัน ฉันมีอะไรจะขอ ช่วยสืบทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลดิกสันที”
ตระกูลดิกสัน?
เคลันสับสนไปพักหนึ่งก่อนจะคิดอะไรออกมาได้แล้วอุทาน “ฮอลล์มาสเตอร์ ท่านกำลังพูดถึงตระกูลดิกสันจากเมืองหยุนโจวเหรอครับ? พวกเขาเป็นตระกูลที่ทรงอำนาจอย่างมากในเมืองนั้น”
แดร์ริลแค่นเสียงประกายความกระหายเลือดฉายผ่านดวงตาของเขา “ฉันไม่สนว่าพวกมันทรงพลังขนาดไหน ฉันต้องการล้างทั้งตระกูลดิกสันให้หายไป”
‘พวกมันทำร้ายเมียฉัน ฉันจะต้องล้างแค่น!’
เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของแดร์ริล เคลันก็ตัวสั่นแล้วตอบอย่างเร่งรีบ “รับทราบแล้วครับ”
แดร์ริลพยักหน้า “ยังไงก็ตาม เรียกทุกคนให้รวมพลที่โรงแรมนานาชาติตงไห่คืนนี้ เราจะปรึกษากันเพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดในการทำลายพวกดิกสัน”
…
สองทุ่ม ณ โรงแรมนานาชาติตงไห่
โรงแรมนี้มีแวดล้อมที่ยอดเยี่ยมเพราะตั้งอยู่ริมฝั่งทะเลของเมืองตงไห่ มันเป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองตงไห่ ถัดมาจากโอเรียนทอลเพิร์ล
แดร์ริลจองชั้นแรกทั้งชั้นของโรงแรมเพื่อการประชุมนี้
ทั้ง 1000 ตารางฟุตของโถงประชุมถูกเติมเต็มไปด้วยที่นั่งของศิษย์เกือบ 200 คน ของนิกายตำหนักอมตะ
แดร์ริลนั่งอยู่ที่ที่นั่งหลักที่โต๊ะใหญ่พร้อมเคลันด้านขวาของเขาในตำแหน่งรองฮอลล์มาสเตอร์ โต๊ะของพวกเขามีแก้วเบียร์เต็มไปหมด
“เคลัน นายหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลดิกสันรึยัง?” แดร์ริลถาม
“ท่านฮอลล์มาสเตอร์ ผมตรวจสอบพวกมันมาหมดแล้วครับ หัวหน้าตระกูลของตระกูลดิกสันคือทิโมธี ดิกสัน ลูกชายของมันชื่อโดน็อก ดิกสัน นอกจากนี้ ทิโมธี ดิกสัน ยังมีลูกชายบุญธรรมอีกสี่คน ชื่อของพวกมันตั้งตามปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ เซปไฟร์ ดิกสัน, นิมบัส ดิกสัน, เลวิน ดิกสัน, และโวลต์ ดิกสัน ครับ”
พรูดด
โวลต์ ดิกสัน?
แดร์ริลเกือบพ่นน้ำชาที่เขาเพิ่งจิบออกมา
‘ฮ่าฮ่า เขาค่อนข้างสร้างสรรค์ในการตั้งชื่อคนพวกนั้นดีนะ’
แม้แต่เคลันยังไงม่สามารถกลั้นหัวเราะของตัวเขาเองได้ จากนั้นเขาก็รีบกลับมารักษาท่าทีโดยเร็ว “ท่านฮอลล์มาสเตอร์ สี่คนนี้ไม่ใช่คนที่เราจะประมาทได้นะครับ พวกมันเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีความสามารถมากที่สุดของทิโมธี ดิกสัน ผมได้ยินมาว่าทั้งสี่นั้นมีระดับปรมาจารย์ขั้นห้า”
ปรมาจารย์ขั้นห้า?
แดร์ริลขมวดคิ้ว ‘ปรมาจารย์ขั้นห้า? การจะจัดการพวกมันคงไม่ง่ายนัก’
เคลันกล่าวต่อ “นอกจากลูกบุญธรรมทั้งสี่ พวกดิกสันยังมีคนอีกอย่างน้อย 200 คน อีกด้วย”
แดร์ริลพยักหน้า “ฉันต้องการให้ทั้งตระกูลดิกสันหายไป นายว่ายังไง?”
เคลันเกาหัวแล้วตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนของผมทำการวิเคราะห์แล้ว คนทั้งหมดของเราที่พร้อมปฏิบัติการคือ 198 คน ดังนั้นเราจึงเป็นฝ่ายเสียเปรียบเรื่องจำนวน เรามีโอกาสชนะไม่มากหากต้องเผชิญหน้ากันตัวต่อตัว และถึงจะชนะ เราก็คงเสียหายหนัก มันไม่คุ้มนะครับ”
เคลันหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ว่า ผมมีแผนครับ”
“แผนอะไร?” แดร์ริลถาม
เคลันยิ้มแล้วตอบ “ผมรู้เรื่องอะไรบางอย่างของลูกบุญธรรมทั้งสี่ของทิโมธี ดิกสัน มาครับ เซปไฟร์และเลวิน ดิกสัน นั้นชอบดื่ม และโวลต์ ดิกสัน เองก็ชอบการพนัน ผมได้ดำเนินการจัดการบางอย่างตามความชอบของพวกมันเพื่อจัดการพวกมันเองแล้วครับ!”
เคลันกล่าวอย่างมั่นใจ “ส่วนดิกสันคนอื่นนั้นคงไม่เป็นปัญหามากตราบใดที่เราจัดการสี่คนนี้ได้”
“ความคิดเยี่ยม!” แดร์ริลพยักหน้าแล้วจับไหล่ของเคลัน “ฉันจะให้นายจัดการเรื่องนี้ ยังไงก็ตาม ลูกบุญธรรมของทิโมธี ดิกสัน จะต้องถูกจับเป็น แต่สำหรับดิกสันคนอื่น จัดการให้หมดทุกคน อย่าให้เหลือ”
ทั้งสี่ล้วนอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้า
คนพวกนี้ต้องใช้ประโยชน์ได้ดี การฆ่าพวกมันคงเสียของเกินไป
แดร์ริลอยากเก็บคนพวกนี้ไว้ให้เป็นคนของเขาเอง
เคลันพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น “อย่าได้กังวลครับฮอลล์มาสเตอร์ ผมมั่นใจว่าผมจะสำเร็จภารกิจนี้ได้”
แดร์ริลพยักหน้าแล้วยกแก้วขึ้น เขาหัวเราะแล้วกล่าว “เยี่ยม ยอดเยี่ยมาก! เชียร์ พี่น้องของฉัน ขออวยพรให้พวกนายทุกคนได้รับชัยชนะ!”
“ชัยชนะเป็นของพวกเรา!”
ทุกคนยืนขึ้นแล้วยกแก้วพร้อมกัน เสียงของพวกเขาดังกระหึ่มก่อนที่พวกเขาจะดื่มหมดแก้วในครั้งเดียว!
พวกเขาดื่มและกินก่อนที่การประชุมจะจบลง