ปลายนิ้วของกู้ชูหน่วนยังคงพลิกไปดูชิ้นส่วนของตำรากลั่นยาอายุวัฒนะอยู่ตลอด อ่านไปอ่านมาก็เพลิน จนไม่รู้ว่ากลับมาถึงจวนหานอ๋องตั้งแต่เมื่อไหร่
“เยี่ยจิ่งหานล่ะ？” กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นและถามในทันที
ชิงเฟิงเบะปาก การต่อสู้ดุเดือดมากเช่นนั้น พระชายาของบ้านเขาไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่？
“นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้ามาชิงแผนที่ไข่มุกสีคราม นายท่านต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือด ตอนนี้ยังอยู่ในป่าไผ่ นายท่านให้ผู้น้อยพาพระชายากลับมาที่จวนก่อนขอรับ”
“งั้นหรือ ตั้งสามพันล้านตำลึง จะมาช่วงชิงไปได้อย่างไร ต้องรักษาแผนที่ไข่มุกสีครามไว้ให้ดี บางทีนี่อาจจะเป็นทรัพย์สมบัติทั้งหมดของจวนหานอ๋อง” นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือ？เยี่ยจิ่งหานน่าจะสามารถจัดการได้
เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนพูดอย่างจริงจัง คิ้วสีดำของชิงเฟิงก็ขมวดจนเป็นก้อน
นางควรจะเป็นกังวล หรือว่าไม่น่าจะเป็นนายท่าน？
“ข้าจะกลับไปศึกษาตำรากลั่นยาอายุวัฒนะที่ห้อง สั่งคนรับใช้ว่าหากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามใครเข้าไปรบกวนโดยเด็ดขาด”
“ขอรับ”
ในห้อง กู้ชูหน่วนหยิบปากกาขึ้นมา และเขียนใบสั่งยาลงบนกระดาษหลายแผ่นอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ยื่นให้ชิวเอ๋อร์ “เจ้าไปที่ร้านขายยา แล้วจัดยาตามใบสั่งยาที่ข้าให้ไป”
ชิวเอ๋อร์กวาดสายตามองและถามด้วยความสงสัย “คุณหนู นี่เป็นชื่อยาหรือเจ้าคะ？ทำไมถึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย？”
“ชื่อไหนไม่เคยได้ยิน？”
“ตัวอย่างเช่น ซานหลิง ซูเหอเซียง จางหน่าว เป็นต้น บ่าวไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยเจ้าค่ะ”
“สมุนไพรทั้งสามชนิดนี้มีอยู่ทั่วไป และไม่ใช่สมุนไพรล้ำค่าอะไร”
“อาจจะเป็นบ่าวโง่เขลาไม่มีความรู้ บ่าวจะไปซื้อยาที่ร้านขายยาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
“ก่อนที่เจ้าจะไปซื้อยา ให้คนนำเตากลั่นยามาให้ข้าก่อน”
“คุณหนู ท่านคงไม่ได้คิดจะกลั่นยาใช่หรือไม่？”
“เป็นไปได้หรือไม่？”
ชิวเอ๋อร์ปิดปากและกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณหนู มีเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุเท่านั้นที่สามารถกลั่นยาได้ คนธรรมดาทั่วไปจะกลั่นยาได้อย่างไรเจ้าคะ ส่วนผสมของยาล้วนสูญหายไป และยากที่จะกลั่นยาเม็ดขึ้นมาได้”
“เจ้าไปทำตามที่ข้าบอกก็พอ”
“เจ้าค่ะ”
หลังจากที่ชิงเอ๋อร์ออกไป กู้ชูหน่วนก็พลิกตำรากลั่นยาอายุวัฒนะอีกครั้ง
ตามบันทึกในตำรากลั่นยาอายุวัฒนะ การกลั่นยานั้นไม่ใช่เรื่องยาก
และวิธีการส่วนใหญ่ในการกลั่นยา นางก็เคยเรียนมาก่อน
แม้ว่าการกลั่นยาและการทำยาจะแตกต่างระหว่างเพียงแค่คำเดียว แต่ความหมายไม่ได้แตกต่างกันมากนัก
นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมผู้คนในโลกนี้ถึงได้แย่งชิงยาอายุวัฒนะ
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ชิวเอ๋อร์ก็กลับมา นางทำหน้าตาบูดบึ้ง “คุณหนู ท่านไปเอาใบสั่งยานี้มาจากไหน？ข้าวิ่งไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว นอกจากสมุนไพรสองสามชนิดแล้ว บรรดาเจ้าของร้านยาสมุนไพรต่างก็บอกว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน”
“ไม่เคยได้ยินมาก่อน จะเป็นไปได้อย่างไร？”
กู้ชูหน่วนอ่านใบสั่งยาอย่างละเอียดอีกรอบ เป็นใบสั่งยาที่นางเขียนจริง ๆ
เป็นไปได้อย่างไรที่ร้านขายยาจะไม่เคยได้ยิน？
คงไม่ใช่เพราะเยี่ยจิ่งหานไปทำให้ใครขุ่นเคือง จนร้านขายยาไม่กล้าขายยาให้กับข้านะ？
นี่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เยี่ยจิ่งหานเป็นเทพแห่งสงคราม กุมท้องฟ้าด้วยมือข้างเดียว สั่งเมฆฝนได้เพียงพลิกฝ่ามือ คนธรรมดาทั่วไปจะกล้าล่วงเกินเยี่ยจิ่งหานได้อย่างไร
กู้ชูหน่วนพับใบสั่งยาลงครึ่งหนึ่ง นางผลักประตู แล้วเดินออกไป “ช่างเถอะ ข้าจะไปที่ร้านขายยาด้วยตนเอง”
“พระชายา นายท่านสั่งว่าหากไม่มีคำสั่งจากเขา ท่านห้ามออกไปจากจวนหานอ๋องอย่างเด็ดขาด” ชิงเฟิงขวางนางไว้
กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “ทำไม เจ้าจะกักบริเวณข้าหรือ？”
“ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ ข้างนอกวุ่นวายมาก นายท่านกังวลว่าหากพระชายาออกไปข้างนอกเพียงลำพัง แล้วจะเป็นอันตราย”
“พวกเจ้าล้วนแต่ไม่เป็นโล้เป็นพาย”
“อะ……อะไร……”
“หากพวกเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย หรือว่าแม้แต่ปกป้องข้าก็ทำไม่ได้งั้นหรือ？ส่งคนไปมากหน่อยก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ”
“พระชายา ทรงอย่าทำให้ผู้น้อยลำบากใจเลยขอรับ ผู้น้อยเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”
เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนยืนกรานที่จะออกไปข้างนอก ชิงเฟิงก็พูดด้วยความหวาดกลัว “พระชายา ท่านต้องการจัดยาตามใบสั่งยาใช่หรือไม่？เช่นนั้นท่านก็นำใบสั่งยามาให้ผู้น้อย แล้วผู้น้อยจะให้คนไปจัดหายามาให้ขอรับ”