ตอนที่ 1284 มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (2)
จวินอู๋เสียไม่ได้อยากปกป้องแค่ตัวเอง แต่ยังมีคนในครอบครัวและเพื่อนๆที่นางห่วงใยอีกด้วย
นอกจากนั้น……
จวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เหยา นางไม่รู้ภูมิหลังที่แท้จริงของจวินอู๋เหยา แต่นางก็พอจะเดาได้คร่าวๆว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน คนที่แข็งแกร่งระดับเขาแต่เลือกจะอยู่ในอาณาจักรล่าง นางคิดว่ามันค่อนข้างแปลก เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก นางยังจำได้ว่าเขาถูกขังเอาไว้ในถ้ำโดยมีกุญแจมือและโซ่ล่ามเอาไว้ นั่นต้องไม่ใช่กุญแจมือธรรมดาๆแน่ ไม่งั้นด้วยความสามารถของจวินอู๋เหยา โซ่แค่นั้นจะสามารถล่ามเขาเอาไว้ได้ยังไง?
[ทำไมเขาถึงถูกขังเอาไว้ในถ้ำแห่งนั้น?]
[และใครเป็นคนที่ขังเขาเอาไว้ที่นั่น?]
[และในช่วงที่เขาหายตัวไปเป็นครั้งคราวนั่น เขาไปทำอะไร?]
จวินอู๋เสียไม่เคยถามเขามาก่อนและไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย แต่ตอนนี้นางอดที่จะคิดไม่ได้
หลังจากได้เห็นพลังอำนาจอันมหาศาลของจวินอู๋เหยากับตาตัวเองแล้ว นางก็จินตนาการไม่ออกเลยว่าใครกันที่สามารถขังเขาเอาไว้ได้
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่รู้ว่าศัตรูของเขาเป็นใคร แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวนาง
[อาจจะมีสักวันที่นางจะไม่ต้องการการปกป้องจากจวินอู๋เหยาอีก อาจจะมีสักวันที่นางจะสามารถยืนอยู่เคียงข้างเขาเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่เข้ามาหาพวกเขา]
[นาง……]
[ต้องการช่วยเขาเช่นกัน]
“อะไร? ทำไมจ้องข้าขนาดนั้นล่ะ? เสี่ยวเสียเอ๋อร์ หรือว่าเจ้าคิดเรื่องของข้าอีกแล้ว?” จวินอู๋เหยาพูดขณะมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ เขาชอบเวลาที่นางมองเขาแบบนี้ เหมือนว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ในโลกของนาง
จวินอู๋เหยาขยับเข้ามาใกล้จวินอู๋เสียจนกระทั่งใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่นิ้วเดียว
“ท่านมาจากอาณาจักรกลางใช่ไหม?” จู่ๆจวินอู๋เสียก็ถามขึ้น
ดวงตาของจวินอู๋เหยาทอแววประหลาดใจ นี่เป็นครั้งที่สองที่จวินอู๋เสียถามเรื่องต้นกำเนิดของเขานับตั้งแต่ที่พวกเขาสองคนได้พบกัน
ครั้งแรกที่เกิดขึ้น เขาใช้วิชานอกรีตเปลี่ยนแปลงความทรงจำของพ่อลูกตระกูลจวินและอยู่ในจวนหลินอ๋องในนามของจวินอู๋เหยา จวินอู๋เสียได้ทำแบบเดียวกันนี้คือถามว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่ในตอนนั้นจวินอู๋เสียมองเขาด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงก็แข็งกร้าว
แต่คำถามของนางในวันนี้เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย
“ทำไมจู่ๆก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?” จวินอู๋เหยากลับไปนั่งและมองจวินอู๋เสียขณะที่ถาม
ความร่าเริงในดวงตาของเขาค่ายๆจางหายไป ความเศร้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏขึ้นมาในแววตา มันจางมากจนแทบสังเกตไม่เห็น
“แค่อยากรู้” จวินอู๋เสียพูดตรงๆ
จวินอู๋เหยาจึงถามขึ้นว่า “จู่ๆเสี่ยวเสียเอ๋อร์ก็อยากจะรู้จักข้าให้มากขึ้นงั้นหรือ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ดวงตาของจวินอู๋เหยาเข้มขึ้น แต่เขาก็ปกปิดมันไว้ได้ดีมาก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็ฉายแววหยอกล้อเหมือนเดิม
“ข้าเป็นใครมาก่อนนั้นไม่สำคัญหรอก เจ้ารู้แค่ว่าตั้งแต่วินาทีที่ข้าก้าวเข้าสู่จวนหลินอ๋อง ข้าก็คือจวินอู๋เหยา เป็นจวินอู๋เหยาที่เจ้ารู้จัก นั่นก็เพียงพอแล้ว” มีบางสิ่งที่เขาไม่อยากให้จวินอู๋เสียรู้ เขาไม่อยาก หรือว่า……เขาไม่กล้า……
การรู้จักตัวตนของเขาสำหรับจวินอู๋เสียในตอนนี้ ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรกับนางขึ้นมาเลย กลับกันมันจะทำให้นางตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง
“ข้าดีใจมากที่เจ้าถามเรื่องนี้กับข้า เสี่ยวเสียเอ๋อร์…… ในใจของเจ้า ข้าแตกต่างจากคนอื่นรึเปล่า?” จวินอู๋เหยาถามพลางยื่นมือออกไปจับมือเล็กๆของจวินอู๋เสีย และกุมเอาไว้ในมืออันอบอุ่นของเขา
มือเล็กๆของนางก็เหมือนตัวนาง เล็กและนุ่มนิ่ม แต่มีพลังที่ไม่อาจประเมินได้อยู่ภายใน
“ใช่” จวินอู๋เสียพูดเบาๆ นางรู้ว่าเขาไม่อยากพูดเรื่องนั้นไปมากกว่านี้
และนางเองก็ไม่อยากฝืนใจเขา