ตอนที่ 1285 มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (3)
จวินอู๋เหยายิ้ม รอยยิ้มของเขาในครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน เขายื่นมือออกไปกอดจวินอู๋เสีย อ้อมกอดที่นุ่มนวลอ่อนโยนของเขาโอบรอบร่างเล็กๆนั้น หัวใจของเขาพองโตด้วยความสุข
ในอดีตเขามีอำนาจเกียรติยศสูงส่งและครองตำแหน่งสูงสุดเหนือผู้คนทั้งอาณาจักรแล้วยังไง?
เคยมีสักครั้งไหมที่เขาได้รู้สึกอย่างที่รู้สึกในตอนนี้ ความรู้สึกที่เหมือน……เขาได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างในโลก……ทุกอย่างเลย
เขาปรารถนาเหลือเกิน อยากจะให้เวลาหยุดลงที่ตรงนี้
จวินอู๋เหยาหรี่ตา ประกายเย็นเยียบผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา
การเดินทางไปยังผาสุดสวรรค์เป็นไปอย่างราบรื่นสงบสุข ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น นอกเหนือจากการเดินทาง สิ่งที่พวกเขาทำก็มีแค่หยุดพักเป็นครั้งคราวเพื่อพักผ่อน พวกเขาจะลงมาจากรถม้าและรวมตัวกันรอบกองไฟ
อากาศเปลี่ยนเป็นอุ่นขึ้นเล็กน้อย ลมไม่เย็นจัดอีกต่อไป แม้ว่าอากาศจะยังเย็นอยู่ แต่มันก็ดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว
เสี่ยวเจว๋ถูกพามาพร้อมกับจวินอู๋เสียและเพื่อนๆของนาง ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเด็กน้อยจะไว้วางใจในตัวจวินอู๋เสียเป็นอย่างมาก แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดบ่อยที่สุดในชีวิตประจำวันคือ “จิน……” แต่เมื่อไรก็ตามที่จวินอู๋เสียปรากฏตัวต่อหน้าเขา ดวงตาสีแดงของเขาก็จะจับจ้องอยู่ที่ร่างของจวินอู๋เสีย เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่กลัวจะถูกทอดทิ้ง
แต่เนื่องจากรถม้าของจวินอู๋เสียถูกจวินอู๋เหยายึดครองไปแล้ว แม้ว่าเสี่ยวเจว๋จะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร แต่เขาก็ไม่กล้าขึ้นรถคันนั้น และต้องไปใช้รถม้าคันอื่นที่พวกเฉียวฉู่ใช้อย่างไม่มีทางเลือก
ตัวเลือกที่สองของเสี่ยวเจว๋ก็คือหรงรั่ว ดูเหมือนว่าหลังจากที่รู้ตัวว่าไม่สามารถอยู่กับจวินอู๋เสียได้ เขาก็ยื่นมือเล็กๆออกไปหาหรงรั่วเพื่อขอให้อุ้มทันที
แต่สุดท้าย……
เขาก็ถูกเฟยเหยียนอุ้มขึ้นมาไว้ที่ด้านหนึ่ง ไม่กล้าปล่อยให้เขาเข้าไปใกล้หรงรั่วแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าเห็นมากี่ครั้งแล้ว พอเสี่ยวเจว๋อยากจะเข้าไปใกล้หรงรั่ว ก็จะถูกเฟยเหยียนดึงคอเสื้อเขาไปอีกด้านทันที เฉียวฉู่ที่เพิ่งลงมาจากรถม้าด้านหน้าอดหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้
“นี่เหยียนเอ๋อร์ เจ้าต้องกังวลถึงขนาดนั้นเลยหรือ? ข้าว่าเสี่ยวเจว๋ไม่อันตรายอะไรหรอก เขาอาจจะชอบเสี่ยวรั่วจริงๆก็ได้ ทำไมเจ้าต้องคอยระวังเหมือนเขาเป็นขโมยด้วย?” เฉียวฉู่พูด ไม่สามารถระงับรอยยิ้มขำของเขาได้ ตลอดการเดินทาง หลังจากเสี่ยวเจว๋ล้มเหลวทั้งสองครั้งในการไปเกาะติดอยู่กับจวินอู๋เสียและหรงรั่ว เขาก็ถูกทิ้งเอาไว้กับฟ่านจั๋ว ตอนนี้พวกเขามีโอกาสลงมาจากรถม้าเพื่อพักผ่อน เฟยเหยียนก็ยังคอยเฝ้าระวังเด็กน้อยคนนี้
เฟยเหยียนจ้องเฉียวฉู่ด้วยสายตาดุร้าย
ถ้าเสี่ยวเจว๋เป็นแค่เด็กธรรมดา เขาก็คงไม่กังวลมากขนาดนี้หรอก
แต่ทุกครั้งที่เด็กนั่นเห็นหรงรั่ว เขาก็จะพูดคำเดิมๆอยู่ตลอด “จินพี่ชาย”
สัตว์ประหลาดตัวน้อยที่สามารถเคี้ยวหินหยกได้แบบนั้น เขาจะกล้าปล่อยให้เจ้าเด็กที่เอาแต่คิดเรื่อง “จินพี่ชาย” ไปอยู่ตรงหน้าหรงรั่วได้ยังไง?
[จะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นไม่ได้เด็ดขาด!]
เกิดเขาเผลอขึ้นมา แล้วเจ้าเด็กนั่นกัดหรงรั่วเข้า ด้วยฟันของเจ้าเด็กนั่น เขาจะต้องกัดลึกเข้าไปถึงกระดูกของนางได้แน่ๆ!
“ไม่ต้องมายุ่ง!” เฟยเหยียนตะคอกใส่เฉียวฉู่ แล้วลดสายตาลงมองเสี่ยวเจว๋ที่เขากำลังอุ้มอยู่
เด็กน้อยมองมาที่เขาอย่างขลาดกลัว ดวงตาดูเศร้าและเต็มไปด้วยความกลัว มุมปากของเฟยเหยียนกระตุก ภายนอกเจ้าสัตว์ประหลาดน้อยนี่ก็ดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป แต่จวินอู๋เหยาเคยบอกแล้วเมื่อวันก่อน ถ้าพวกเขาต่อสู้กันจริงๆ ไม่มีใครในพวกเขาที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเด็กน้อยคนนี้ได้เลย
แม้ว่าเฟยเหยียนจะเห็นว่าเสี่ยวเจว๋น่าสงสาร แต่เขาก็ไม่ยอมให้ “ภรรยาในอนาคต” ของเขาต้องเผชิญกับความเสี่ยงเช่นนี้แน่
“เอ้า! ทำตัวดีๆ จำไว้ว่าห้ามไปหาพี่หรงรั่วเด็ดขาด เข้าใจไหม?” เฟยเหยียนดึงเอาถุงเล็กๆออกมา มีเสียงกระทบดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ในถุง