มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 187
“คุณคลอฟอร์ด มันเป็นการเข้าใจผิด! มันไม่มีอะไรนอกจากเป็นความเข้าใจผิดกันครับ!”
เจคอปวิตกกังวลอย่างมาก
“ความเข้าใจผิดอะไรเหรอครับ? ตอนนี้ผมยังไม่แม้แต่จะเอาตัวรอดในเมืองเมย์เบอร์รี่ได้ด้วยซ้ำ ให้เขาออกจากมหาวิทยาลัยเร็ว ๆ เถอะ!”
เจอรัลด์ต้องการจะเซ็นแบบฟอร์ม
“คุณคลอฟอร์ดครับ ผมผิดเอง ผมผิดไปแล้วจริง ๆ จริง ๆ แล้ว ผมแค่สามารถลงโทษคุณสถานเบาได้สำหรับเรื่องนี้ แต่ผมฟังคนอื่นและต้องการจะขับไล่คุณออกจากมหาวิทยาลัย”
ถ้าอธิการบดีรู้ว่าเขาต้องการไล่คุณคลอฟอร์ดแห่งเมย์เบอร์รี่ออกจากมหาวิทยาลัย เขาคงจะถูกทำให้ย่อยยับแน่
แม้ว่าอธิการบดีจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็คงจะถูกทำให้ย่อยยับอย่างแน่นอนและถูกทำโทษอย่างหนักเนื่องจากเขาต้องการขับไล่คุณคลอฟอร์ด
“ก็ได้ งั้นจะทำอย่างไรต่อไปกับเหตุการณ์นี้? แคสแซนดร้าได้ขอให้นักเรียนคนหนึ่งทำเรื่องเช่นนี้ในที่สาธารณะ แน่นอนว่ามันเป็นการทำร้ายการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนคนนั้นอย่างมาก!”
เจอรัลด์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบางอย่างตอนไหน
เมื่อเขาจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ในตอนนี้ เขาไม่ใช่คนขี้อายและขี้คลาดอย่างที่เขาเคยเป็นมาก่อน
เดี๋ยวนี้ เขาจะพูดในสิ่งที่เขาอยากจะพูดอย่างตรงไปตรงมา
“อย่างกังวลไปเลยครับ คุณคลอฟอร์ด ผมจะจัดการกับมันอย่างยุติธรรม”
“นอกจากนี้ ช่วยบริจาคเงิน 70,000 ดอลลาร์ภายใต้ชื่อของ ‘ผู้ชายธรรมดา’ ให้กับเลย์ลาด้วย ผมจะให้เงินคุณในภายหลัง ขอบคุณครับ!”
“คุณสุภาพมากเกินไปแล้ว!”
เจคอปยิ้มอย่างมีความสุข
จากนั้นเจอรัลด์ก็พยักหน้าให้เล็กน้อย
และเขาก็ลุกยืนขึ้นและจากไป
ด้านนอกของสำนักงาน
บางคนถอนหายใจ “เจอรัลด์จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนแน่ เขามีชีวิตที่น่าสมเพชที่นี่มานานถึงสามปีแล้ว ตอนนี้ เขาไม่สามารถจะเรียนจบได้อีกด้วย”
แคสแซนดร้ากอดอกต่อหน้าเธอด้วยการจำนนและยิ้มอย่างขมขื่น
“ดีแล้วที่เขาถูกไล่ออก มันจะดีกว่ามากถ้าเขาไม่สามารถจากเมืองเมย์เบอร์รี่ไปโดยที่ไม่บาดเจ็บใด ๆ เขากล้าดียังไงมาทำร้ายวิคเตอร์!”
พวกเธอยังคงโกรธเจอรัลด์อยู่
ในตอนนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
พวกเธอทั้งหมดอยากจะพุ่งเข้าหาทางเจอรัลด์และยิ้มเยาะให้เขาอย่างขันแข็งอีกครั้ง รวมถึงแคสแซนดร้าด้วย
“เจอรัลด์ โปรดระวังด้วยนะ มีชั้นบันไดเล็ก ๆ ที่นี่หลังจากการตกแต่งใหม่”
ฉากนั้นต่อหน้าพวกเธอทำให้พวกเธอตกใจอย่างมาก พวกเธอเบิกตากว้าง
ไม่นานพวกเธอก็เห็นเจคอปช่วยเหลือเจอรัลด์เดินลงบันได และพยุงเขาเบา ๆ
ชั้นบันไดนั้นสูงเพียงหนึ่งถึงสองเซนติเมตร มันไม่ใช่ชั้นบันไดด้วยซ้ำไป ทำไมเจคอปถึงดูเหมือนเขากลัวว่ามันอาจจะทำให้เจอรัลด์เจ็บได้งั้นล่ะ?
‘ตายจริง! กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?’
แคสแซนดร้าอ้าปากค้าง
“คุณรีดส์ เจอรัลด์ เขา…”
“แล้วเขาล่ะงั้นหรือ? ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วตอนนี้ ฉันอยากจะถามเธอเหลือเกิน แคสแซนดร้า ถ้าเจอรัลด์ไม่ได้บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันก็คงไม่รู้ว่าเธอขอให้นักเรียนหญิงคนหนึ่งไปยืนต่อหน้าสาธารณชน ด้วยการถือป้ายเช่นนั้น เธอยังถ่ายรูปหมู่กันที่นั่นด้วย ใช่ไหม?”
“อ่า? ฉันบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปอย่างชัดเจนแล้วเมื่อครู่…”
“ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงซะ สิ่งที่เธอทำมันอุกอาจ ทำให้นักเรียนคนหนึ่งอับอายขายหน้าแบบนั้น ตอนแรก ภาควิชาของเราต้องการมอบรางวัลให้เธอเพราะเธอเป็นครูที่ดีที่สุด แต่ลืมมันไปซะเถอะตอนนี้!”
“อะไรนะคะ? คุณรีดส์ ฉันทำงานอย่างหนักมาตลอดสามปีที่ผ่านมาก็เพื่อรางวัลนี้ และสร้างชื่อเสียงต่าง ๆ ให้กับภาควิชาของเรา”
แคสแซนดร้าตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง
“มันยังคงเป็นปัญหาที่เราต้องหารือกับทางมหาวิทยาลัยว่าเราต้องการให้เธอยังเป็นครูอยู่ที่นี่กับเราต่อไปหรือไม่หากเธอเป็นครูในแบบที่เธอเป็นเช่นนี้ เธอยังกล้าพูดถึงรางวัลนั้นได้อย่างไร? เจคอปเหยียดยิ้ม
หลังจากนั้น เขาก็หันไปมองวิตนีย์ที่ดูตกใจมากเช่นกัน
“ส่วนเธอ เธอเป็นประธานของสหภาพนักศึกษามาสามปีแล้วตอนนี้ แต่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย หากมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น เธอก็มักจะขอความช่วยเหลือจากภาควิชาอยู่เสมอ เธอทำอะไรได้อีกนอกเหนือจากนี้? เธอแค่ดำรงตำแหน่งประธานของสหภาพนักศึกษาเอาไว้ก่อนละกัน ถ้ามีผู้สมัครที่ดีกว่านี้ เราจะให้เธอลาออก!”
“อ่า?”
“เป็นอะไรไปล่ะ?”
เจคอปตะคอกใส่วิตนีย์ก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปในสำนักงานของเขาพร้อมกับเอามือไขว้หลังไว้
วิตนีย์คิด ‘บ้าเอ้ย! ฉันยังไม่ได้พูดเลยสักคำด้วยซ้ำ!”
‘แต่ทำไม?!’
‘ทำไมเป็นงั้นล่ะ?’
ขณะที่วิตนีย์และแคสแซนดร้ากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น พวกเธอก็หันไปมองเจอรัลด์อย่างเย็นชา
เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้น เขาก็หันหลังเดินจากไป ในไม่ช้า เขาก็คงจะได้ยินข่าวบางอย่างเกี่ยวกับวิคเตอร์
พวกเขามักจะประณามเขาและดูถูกเขาอยู่เสมอ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เขาจะแก้แค้นพวกเขา
เจอรัลด์ย้อนกลับไปที่ชั้นเรียน และเขาก็ตระหนักได้ว่าฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ จากไปแล้ว
เขาจึงกลับไปที่หอพักของเขาและล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาบอกฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ ว่ามันไม่เป็นไรแล้วตอนนี้ เขาดูเวลาและรู้ว่าเป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว เขาจึงตัดสินใจเล่นโทรศัพท์สักพักก่อนจะเข้านอน