“Sorry เมื่อคืนหม่ามี๊ลูกไม่ค่อยสบาย แด๊ดดี้เลยไปดูแลเธอ เลยมาหาลูกไม่ทัน ให้โอกาสแด๊ดดี้อีกได้ไหม？”
แสนรักมองไปที่ใบหน้าเล็กๆที่ไม่มีรอยยิ้มให้ตัวเองเลยสักนิด ที่จริงแล้วในใจรู้สึกแย่และเสียใจ
เขาเป็นลูกชายของเขา แต่เมื่อคืนสุดท้ายคนที่เขาพามาช่วยหม่ามี๊ กลับเป็นชายหนุ่มอีกคน หมายความว่าอะไรกัน？
หมายความได้ว่าเขาที่เป็นแด๊ดดี้นั้นล้มเหลว เขาไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เขา ไม่สามารถเป็นคนแรกที่เขาเลือกในช่วงวิกฤตได้
นี่คือปัญหาของตัวเขาเอง！
คุณชายคิวก็ยังดูเย็นชา
ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวที่ปกติชอบยิ้ม หลังจากมองเขาอย่างโกรธจัดแล้ว เขาก็เปิดประตูนี้ออก กันกลับเข้าไป
แสนรักเห็น ก็ดีใจ และตามเข้ามาทันที
“คิวคิว ขอโทษนะ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เป็นความผิดของแด๊ดดี้เอง”
“แล้วไงครับ？ความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อหม่ามี๊ เอาคืนมาได้ไหมครับ？”
ในที่สุดคุณชายคิวก็พูด เขานั่งอยู่บนเตียง ยากที่จะเชื่อว่า เด็กห้าขวบคนหนึ่ง จะพูดด้วยคำพูดที่เฉียบคมด้วยใบหน้าที่แสนเย็นชาเช่นนี้
สีหน้าแสนรักเปลี่ยนไปทันที
เขาไม่เหมือนชินจังจริงๆ ถึงแม้ชินจังจะฉลาดเหมือนกัน แต่ภายใต้การดูแลเอาใจใส่ของแสนรัก ความคิดจิตใจจะเหมือนเด็กมากกว่า
ส่วนเด็กตรงหน้านี้ เขากลับปรากฏความเป็นผู้ใหญ่และนิ่งขรึมที่ปิดปกติออกมา ในทันทีทันใด
หรือว่า นี่จะเป็นเพราะว่าหลายปีมานี้ พวกเขาสามคนแม่ลูกเร่ร่อนอยู่ข้างนอก เพื่อที่จะปกป้องหม่ามี๊ เขาที่อายุแค่ห้าขวบ เลยรับหน้าที่เป็นลูกผู้ชายตัวเล็กๆ？
แสนรักก็ดูเสียใจอีกครั้ง
เวลานี้ เขาแทบอยากจะตบตัวเองสักสองฉาดจริงๆ！
“ใช่ ลูกพูดถูก เรื่องเกิดขึ้นแล้ว ความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่อาจคืนกลับมาได้ แต่แด๊ดดี้อยากให้ลูกเชื่อว่า ตั้งแต่นี้ไป แค่มีแด๊ดดี้อยู่ ก็จะไม่มีใครทำร้ายพวกลูกได้”
แสนรักรับประกันกับลูกชาย อย่างจริงจังแบบไม่เคยมีมาก่อน
แต่ความจริง ที่จริงคำๆนี้ฟังดูแล้ว เหมือนกำลังพูดให้ตัวเองฟัง ตั้งแต่นี้ไป แค่มีเขาอยู่ เขาก็จะไม่ให้พวกเขาแม่ลูกนี้ได้รับความเสียหายใดๆ！
คุณชายคิวก็เริ่มประทับใจเล็กน้อย
เขาก็มองแด๊ดดี้อย่างตั้งใจ เพราะว่าพฤติกรรมชั่วร้ายต่างๆของแสนรักเมื่อก่อน ทำให้เขาสงสัย ลังเล
แต่สุดท้าย พอเห็นความจริงจังบนใบหน้าแสนรัก เขาก็เลือกที่จะเชื่อ จากนั้น ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวที่สวยงามสองข้างนั้นก็แดงระเรื่อขึ้นมา
“ตอนนี้ก็จะปกป้องแล้วเหรอ？”
“แน่นอน ดังนั้นภารกิจที่วันนี้แด๊ดดี้มอบให้ลูก ก็คืออยู่ที่บ้านกับน้องสาวแล้วคอยดูหม่ามี๊ให้ดี พวกลูกรับหน้าที่ดูแลหม่ามี๊ให้ดี เรื่องอื่นๆ แด๊ดดี้จัดการเอง”
เสียงสุดท้ายของประโยคที่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะกลับไปสู่ความทรงพลังของเขาที่มีอำนาจมากจนจะสั่งอะไรก็ได้ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความดูถูก！
ก็ใช่ เขาคือใคร？
เขาเป็นถึงราชาแห่งเมืองนี้ คนเหล่านั้นที่สร้างสถานการณ์อันตรายแสนบ้าคลั่งขึ้นมาเมื่อวาน บางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้ว่า ผู้หญิงที่พวกเขาไปยุ่งด้วย
เป็นคนของใครกันแน่！
แสนรักง้อลูกชายเสร็จ ก็ออกไปจากเรืองรองทันที
แน่นอนว่า ตอนที่ออกเดินทาง เขาไม่ลืมออกคำสั่งบอดี้การ์ดตรงนี้ว่า ตั้งแต่นี้ไป ไม่ได้รับอนุญาตจากเขา เส้นหมี่ออกไปจากที่นี่ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว！
——
ตอนที่เส้นหมี่ตื่นมา ก็สิบเอ็ดโมงแล้ว
พอตื่นมา เธอเห็นสภาพแวดล้อมแปลกๆที่อยู่รอบด้าน หัวที่มีไข้สูงของเธอ มึนงงไปโดยสิ้นเชิง คิดไม่ออกว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่？
แล้วก็ แม้แต่เกิดเรื่องอะไร ก็ลืมหมดแล้วด้วย
จนไม่นานนัก หนูรินจังที่กำลังเล่นหมากล้อมของแด๊ดดี้อยู่ด้านข้างได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของหม่ามี๊ ก็เข้ามาทันที
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ตื่นสิ ดีจัง ในที่สุดหม่ามี๊ก็ตื่นแล้ว！”
เธอมีความสุขสุดๆ มือเล็กที่มีเนื้อนุ่มๆตบมือ แล้วปีนขึ้นมาทันที
ในปากเส้นหมี่มีแต่ความขม หัวก็มึนๆ แต่เห็นลูกสาวขึ้นมาแล้ว ก็ยื่นมือไปกอดเธอไว้
“ระวังนะ อย่า……ตกลงไป”
“ไม่หรอกค่ะ โซฟาบ้านแด๊ดดี้กว้างมาก หนูไม่ตกลงไปหรอก”เด็กสาวไม่กลัวเลยสักนิด พอขึ้นมาแล้วก็กอดแขนของหม่ามี๊ไว้
แด๊ดดี้？
เส้นหมี่ตะลึงทันที
เรื่องเมื่อวาน สุดท้ายเธอลืมแล้วจริงๆ คนที่ถูกกระตุ้นมากไป ตกใจมากไป ทำให้สุดท้ายแล้วสติมึนงง จำไม่ค่อยได้
จำเรื่องราวในตอนนั้นไม่ได้จริงๆ
เธอจับหัวที่เริ่มปวดอีกครั้ง
ยังดีที่ตอนนี้ พี่ภาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากชั้นบนจึงขึ้นมา เห็นเธอฟื้นแล้ว ก็ดีใจอย่างมากทันที
“คุณเส้นหมี่ คุณฟื้นสักที เป็นไงบ้างคะ？รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหมคะ？”เธอเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
เส้นหมี่：“……”
เธอเม้มริมฝีปากที่แห้ง ในที่สุดก็ถามไปว่า：“ที่นี่คือ……เรืองรองเหรอคะ？”
พี่ภาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม：“ใช่ค่ะ เมื่อคืนคุณผู้ชายอุ้มคุณกลับมา คุณรู้ไหมคะว่าเมื่อวานทำคนตกใจกลัวแค่ไหน ทั้งไข้สูง อาเจียน คุณผู้ชายเฝ้าคุณทั้งคืนเลยค่ะ”
พี่ภามีแผนการซ่อนไว้ เธอตั้งใจเน้นประโยคหลังโดยเฉพาะ
พูดจบ เส้นหมี่ก็นอนอยู่ตรงนั้นแล้วก็เริ่มคิวมั่วซั่ว