แสนรักพาเธอกลับมา？
จะเป็นไปได้ไง？
เมื่อวานเธอเกิดเรื่อง เขาไม่ปรากฏตัวออกมาแม้แต่เงา
อ้อใช่สิ ตอนเช้า เขาโผล่หน้ามาอยู่ ปรากฏตัวออกมาในรูปแบบอื่น ให้ผู้ช่วยของเขาโทรหาเธอ บอกว่าตอนเช้าไปหย่าที่อำเภอ
แล้วสุดท้ายเขาพาเธอกลับมาได้ไง？แล้วยังเฝ้าเธอทั้งคืนอีก？
เส้นหมี่รู้สึกไร้สาระ เธอไม่เชื่อเรื่องแบบนี้
“พี่พูดเรื่องตลกอยู่เหรอคะ เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ไงกัน？”
สายตาเธอดูเยือกเย็น ในเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ ใบหน้าเล็กๆยังมาพร้อมสภาพป่วยหน้าซีด คืนสู่ท่าทางเยือกเย็น
พี่ภาเห็นแบบนี้ ก็ตกใจ
ผู้หญิงคนนี้ เรื่องแบบนี้ เธอพูดโกหกได้เหรอ？เธอป่วยจนเลอะเลือนเหรอ？
พี่ภาคิดว่าเธอเพิ่งฟื้นมาจากอาการป่วยหนัก สมองน่าจะยังไม่รู้สึกตัวดี ดังนั้นเธอเลยไม่เถียงเรื่องนี้กับเธออีก แต่ลงไปเอาอาหารมาให้เธอทันที
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ในที่สุดเส้นหมี่ก็กินอะไรไปบ้าง และพอมีแรงขึ้นมา
จากนั้น คุณชายคิวกับชินจังที่ถูกส่งกลับมาก็ขึ้นมาพร้อมกัน เธอจึงค่อยๆได้สติ ตระหนักได้ว่า พี่ภาน่าจะพูดความจริง
“หม่ามี๊ เมื่อวานแด๊ดดี้ไม่ได้มา เพราะว่าเขาไปทำงานที่ไกลๆ ผมไปหาอาธิปแล้ว แด๊ดดี้ก็มาเลย จากนั้นเขาก็พาหม่ามี๊กลับมา”
“อือ แด๊ดดี้ไม่ได้ไม่สนใจหม่ามี๊นะ”
สองคนพี่น้องช่วยแด๊ดดี้พูดอยู่ด้านข้างหม่ามี๊
หนูรินจังเห็น ก็ลังเลเล็กน้อย
ที่จริงเธอเสียใจมาก เมื่อวานทั้งวัน นอกจากหม่ามี๊แล้ว ที่จริงเธอก็น่าสงสารที่สุด ไม่มีใครสนใจเธอเลย
แต่ว่า ตอนนี้พอเห็นพี่ชายทั้งสองคนช่วยแด๊ดดี้พูดแล้ว เธอก็นึกถึงเช้าวันนี้ที่ตื่นมาก็เห็นว่าอยู่บนเตียงเล็กๆสีชมพูของบ้านแด๊ดดี้ เธอจึงยืนออกมา
“ถูกต้อง หม่ามี๊ เมื่อวานพี่ๆถูกคุณป้านิสัยไม่ดีคนนั้นพาออกไป สุดท้ายรินจังก็ถูกส่งมาที่นี่ นี่แด๊ดดี้เป็นคนทำแน่เลย”
เด็กสาวยิ้มหวานออกมา
เส้นหมี่：“……”
เธอไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างไรดี？
แต่ว่า พอเธอก้มหน้าลง แล้วเห็นเสื้อเชิ้ตผู้ชายสะอาดๆบนตัวของตัวเอง หูก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที
ดังนั้น เสื้อบนตัวเธอนี้ เป็นเขาที่เปลี่ยนเหรอ？
ทำไม？
ทำไมเขาต้องทำแบบนี้？รีบกลับมาช่วยเธอทั้งที่ห่างกันมาก จากนั้นก็ยังเฝ้าเธอทั้งคืน ทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเธอ
ทำไมกันนะ？เขาจะหย่ากับเธอไม่ใช่เหรอ？
ทันใดนั้น ในหัวเธอ ก็มีคำเหล่านี้ออกมา
ทันใดนั้น หน้าที่เพิ่งแดงขึ้นมา ก็เหมือนถูกน้ำเย็นจัดสาดลงมาถึงใจ เย็นลงทันที ซีดขาวอีกครั้งอย่างไร้เลือดฝาด
ใช่ ลูกๆของเธอ
พวกลูกรู้ได้ไง？แด๊ดดี้ของพวกลูกจะหย่ากับหม่ามี๊แล้ว ก่อนที่หม่ามี๊จะเกิดเรื่อง ช่างบังเอิญจริงๆ
เส้นหมี่เสียใจจนแม้แต่หายใจก็เจ็บปวด
แต่ว่า เธอก็ยังไม่แสดงออกมาต่อหน้าลูกๆ แต่ฉีกยิ้มมุมปากที่ซีดขาวออกไป แล้วลูบหัวเล็กๆของพวกเขา
“เข้าใจแล้ว พวกลูกลงไปเล่นเถอะ หม่ามี๊จะเก็บไว้ในใจ”
“อือๆ……”
พวกเด็กๆได้ยิน ก็มีความสุข
ทันใดนั้น พวกเขาก็จูงมือลงไปเล่นกันจริงๆ เพื่อไม่รบกวนหม่ามี๊
พวกเขาไป เส้นหมี่ก็เปิดผ้านวมบนตัวออกทันที แล้วนั่งขึ้นจากบนโซฟา
เธอต้องไปจากที่นี่
เธอมีคดีฆาตกรรมติดตัว ถ้าเธออยากมีชีวิตอยู่ต่อ เธอก็ต้องไปสืบที่โรงพยาบาลให้รู้เรื่อง พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง ไม่งั้นก็ถูกตำรวจจับไปอีกครั้ง ไม่มีทางอื่น
ทางข้างหน้านี้ ถ้าเธอโชคดีสืบได้ชัดเจนแล้ว นั่นก็คงดี
แต่ถ้ากลายเป็นเส้นทางข้างหลัง งั้น……ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะตอนนี้ลูกทั้งสามคนก็เจอแด๊ดดี้ของพวกเขาแล้ว
เธอเชื่อว่า ถึงผู้ชายคนนั้นจะไม่ชอบเธอแค่ไหน ก็ไม่มีทางไม่สนลูกๆ
เส้นหมี่ยืนอย่างโซเซ ออกไปจากห้องทำงาน
แต่ว่า พอเธอเดินกะเผลกลงมาจากชั้นสามด้วยความลำบาก ทันใดนั้น ตรงหน้าประตูก็มีชายใส่สูทดำและแว่นดำออกมา
“คุณเส้นหมี่ ขอโทษนะครับ ประธานกำชับว่า ตั้งแต่นี้ไป คุณจะออกไปจากประตูบานนี้ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว！”
“คุณพูดอะไรน่ะ？”
เส้นหมี่ที่เหนื่อยหอบ ก็เบิกตาโตอย่างประหลาดใจ“เขา……เขาไม่ให้ฉันก้าวออกไปจากประตูใหญ่？！！”
บอดี้การ์ดพยักหน้า：“ใช่ ดังนั้นคุณเส้นหมี่ ได้โปรดกลับไปด้วยครับ”
เส้นหมี่：“……”
ยังไม่ทันพูด คนใช้ทั้งสองก็เข้ามาแล้ว เห็นเส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็เอาแขนสองข้างของเธอวางไว้บนไหล่ของพวกเธอ โดยไม่ฟังคำอธิบาย
จากนั้น ความเร็วที่ว่องไวเหมือนบิน เส้นหมี่ก็กลับมาที่ชั้นสามอีกครั้ง
“พวก……พวกคุณ……”
“คุณเส้นหมี่ คุณอยู่รักษาตัวที่นี่เถอะครับ ประธานบอกว่า เรื่องนี้เขาจะจัดการเอง ความบริสุทธิ์ และคำอธิบายที่ควรมี เขาจะทำให้คุณหมด”
บอดี้การ์ดที่ตามขึ้นมาด้วย เห็นเส้นหมี่โกรธ ก็พูดประโยคนี้ไป
เส้นหมี่ได้ยิน ก็นั่งนิ่งบนโซฟาไม่ขยับทันที
เธอฝันไปหรือเปล่า？
เส้นหมี่คิดว่าตัวเองกำลังหลอน เพราะว่าเธอไม่เคยได้ยินว่า แสนรักจะรับผิดชอบเธอ
เขาจะรับผิดชอบให้เธอ？
ไร้สาระน่ะ！
เขาปฏิบัติต่อเธอ อย่างโหดเหี้ยมมาเสมอ ผู้หญิงที่เกลียด ที่รังเกียจที่สุดก็คือเธอ และไม่อยากเห็นบนโลกนี้ที่สุด ก็คือเธอ