บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 185
“ขอบคุณค่ะ พี่ชาย ที่ช่วยลิลลี่อีกครั้ง” ลิลลี่กระพริบตาให้เจเรมี่ด้วยดวงตาที่ดูบริสุทธิ์ราวกับแก้วของเธอ “แม่ของหนูอยู่ที่นี่ ดังนั้นพี่ชายสามารถปล่อยหนูลงได้เลย”
เจเรมี่มองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขาขณะที่เผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้ปรากฏบนใบหน้าที่เย็นชาของเขา “หนูชื่อลิลลี่เหรอ?”
“อื้อ …” ลิลลี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่ไม่นานนักคิ้วเล็กขมวดขึ้นอย่างน่ารักก่อนจะส่ายหัว “มี แต่คุณแม่เท่านั้นที่เรียกหนูว่าลิลลี่ แต่พ่อไม่เคยเรียกหนูแบบนี้เลยสักครั้ง”
พ่อ
เจเรมี่ไม่เคยรู้สึกว่าสองคำนี้รุนแรงขนาดนี้มาก่อน
รุนแรงและไม่คุ้นเคย
เขานึกถึงแจ็คสัน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้ยินแจ็คสันเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ เลย
หัวใจของเขาเต้นอย่างไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง
เขาปล่อยลิลลี่ลง เธอรีบวิ่งตรงไปอยู่ด้านข้างของมาเดลีน “คุณแม่ น้าคนนี้พยายามจะตีหนู แต่เธอล้มลง โชคดี ที่พี่ชายคนนี้ช่วยหนูไว้”
ลิลลี่เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะอธิบายสถานการณ์ก่อนหน้านี้ให้มาเดลีนฟัง
มาเดลีนยิ้มอย่างอ่อนโยนและกอดลิลลี่ “คุณวิทแมน ขอบคุณมากค่ะ แต่ได้โปรดอย่ามาหาฉันอีกต่อจากนี้ ฉันเกรงว่าคู่หมั้นของคุณจะคิดว่าฉันมีอะไรบางอย่างพิเศษกับคุณ มันไม่สำคัญว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน แต่ถ้าลูกสาวของฉันได้รับบาดเจ็บ ฉันจะจัดการกับคุณ” มาเดลีนพูดก่อนที่จะจ้องมองไปที่เมเรดิธ “ฉันจะตรวจสอบราคาของหน้าต่างกระจกและส่งค่าใช้จ่ายโดยตรงไปยังแผนกการเงินของบริษัทวิทเเมน อย่าลืมจ่ายเงินด้วยนะ คุณครอว์ฟอร์ด”
“อะไร?” ดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้าง แต่แล้วเธอเห็นมาเดลีนหันกลับมองและเดินจากไป
“วีล่า ควินน์ เธอ … ”
“นี่เธอยังสร้างปัญหาไม่พออีกหรอ?” น้ำเสียงของเจเรมี่ฟังดูเย็นชาพร้อมกับคำตำหนิ
เมเรดิธมองไปที่เขาอย่างรู้สึกสูญเสีย เธอเห็นว่าเจเรมี่หันกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา เธอแทบจะไม่ได้รับความสนใจ จากสภาพเท้าเปล่าของเธอตอนนี้เธอกำลังรีบเดินตามเขาไป
“เจเรมี่ เจเรมี่ รอฉันก่อน นายเข้าใจฉันผิด เจเรมี่ ฟังฉัน!”
เธอไล่ตามเจเรมี่และตะโกนเรียกตามหลัง แต่เขาไม่สนใจเธออย่างสิ้นเชิง
หัวใจของเมเรดิธกระวนกระวาย เมื่อเธอเห็นเศษแก้วอยู่กลางถนน เธอตัดสินใจยืนหยัดและก้าวตรงไปเหยียบมัน
“อ่าห์!” เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น “เจเรมี่ มันเจ็บ … ”
เจเรมี่หยุดเดินเเละเห็นว่าเมเรดิธล้มลงกับพื้นด้านข้าง มีเศษแก้วปักอยู่ที่ฝ่าเท้าขวาและเลือดกำลังไหลจากบาดแผล
ความคิดของเขาย้อนกลับไปคิดอีกครั้ง เธอบังเอิญโดนกระจกบาดที่ฝ่าเท้าในปีนั้น เดือนนั้น และวันนั้นเช่นเดียวกัน
เขาลงเอยด้วยการอุ้มเธออย่างทะนุถนอม เดินไปหนึ่งไมล์ เธอนอนขดอยู่บนหลังของเขาในเวลานั้น พูดอย่างไพเราะว่า “เจซ ฉันอยากอยู่กับคุณตลอดไป”
เขาสัญญาโดยไม่ลังเลว่าเขาจะแต่งงานกับเธอและปกป้องเธอตลอดไป
เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เขาไม่ต้องการทำตามสัญญานี้อีกต่อไป
อาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่เขารู้ตัวว่าหลงรักมาเดลีน …
“เจเรมี่ ฉันเจ็บเหลือเกิน เลือดมันออกเยอะมาก …”
เมเรดิธดึงเจเรมี่กลับมาจากสติที่เขากำลังคิดอยู่ในขณะนั้นกับความทรงจำของเขาด้วยเสียงร้องไห้ของเธอดังก้อง
แม้จะมีการต่อต้านความคิดอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังคงเดินไปและก้มหน้าห้มตาเดินตอไปในขณะที่ยังคงคิดถึงปีนั้น
มาเดลีนเดินไปที่ประตูอีกครั้งและเธอก็เห็นเมเรดิธนั่งอยู่บนพื้นขณะที่เลือดไหลออกจากฝ่าเท้า เธอร้องไห้และจับมือของเจเรมี่
“เจเรมี่ ฉันทำอะไรผิด? ทำไมตอนนี้คุณเฉยเมยกับฉันขนาดนี้? ลืมไปแล้วหรอที่เคยสัญญากับฉัน? คุณบอกว่าจะดูแลฉันตลอดไป”
เมื่อได้ฟังคำเหล่านี้ มาเดลีนรู้สึกเบื่อหน่ายกับมัน เธอหันหลังจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่แล้วเธอได้ยินเมเรดิธพูดว่า “คุณไม่เห็นเหรอ เจเรมี่? ฉันได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าแบบเดียวกับในปีนั้นฉันกลัวมาก แต่คุณแบกฉันเดินมาไกลขนาดนั้นบนหลังของคุณ ตอนที่ฉันขี่หลังของคุณ คุณบอกว่าคุณจะปกป้องฉันตลอดไปและจะไม่ปล่อยให้อันตรายมาถึงตัวฉันได้ คุณลืมมัน …”