เคว้ง！
เคว้ง！
เคว้ง！
ในเวลานี้ เย่ขวงราวกับเป็นเทพสังหาร
ฟันหนึ่งที่หนึ่งคน
บอดี้การ์ดเหล่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้าของหม่าตงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ต้องรู้ว่า บอดี้การ์ดเหล่านี้ของเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างมืออาชีพ
แต่เมื่อเทียบกับเย่ขวง ความแข็งแกร่งนั้นห่างกันเกินไป
เย่ขวงสามารถกลายเป็นหนึ่งในบิ๊กบอสในพื้นที่สีเทาในตงไห่ ไม่ได้โม้ออกมา!
เย่ไห่ถามอย่างประหม่า “คุณหม่าตง พวกเราควรทำยังไง?”
หม่าตงพูดอย่างเคร่งขรึม: “ประธานเย่ คุณไม่ต้องกังวล ผมแจ้งคุณหยางแล้ว ผมเชื่อว่าอีกไม่กี่นาที คุณหยางก็จะมาถึง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ไห่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แค่เพียงหยางเฟิงมาถึง
แล้วปัญหาทั้งหมดจะสามารถแก้ไขได้
หลันซินไม่เคยเห็นเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน
เธอตกใจจนรีบไปซ่อนตัวอยู่หลังโซฟา อกสั่นขวัญหาย
“เย่ชิว พวกนายต้องการทำอะไรกันแน่?”
เมื่อเห็นอย่างนี้ เย่เมิ่งเหยียนถามอย่างโกรธเคือง
เย่ชิวพุดเยาะเย้ย: “เย่เมิ่งเหยียน เธอไม่ต้องรีบ หลังจากจัดการ หม่าตงและคนอื่น ๆ แล้ว ต่อไปก็เป็นพวกเธอแล้ว”
เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกโศกเศร้าในใจ
แต่แรกทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน
ตอนนี้กลับทะเลาะจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ
ดวงตาของเย่ขวงฉายแววกระหายเลือด จ้องมองมาที่หม่าตง ตะโกนพูด: “หม่าตง ฉันเตือนแกครั้งสุดท้าย พาคนออกไปเดี๋ยวนี้ บอดี้การ์ดเหล่านี้ของแกไม่สามารถหยุดฉันได้หรอก!”
หม่าตงพูดโดยไม่กลัวว่า “เย่ขวง ตราบใดที่ฉันอยู่ แกก็อย่าคิดที่จะทำร้ายประธานเย่ได้”
“ในเมื่อแกอยากรนหาที่ตาย ก็อย่าโทษที่ฉันโหดเหี้ยมอำมหิตแล้วกัน”
หลังจากพูดจบ เย่ขวงก็ฟันบอดี้การ์ดที่กำลังพุ่งมาอย่างแรง
อ๊ากก！
บอดี้การ์ดคนนั้นกรีดร้อง
แขนข้างหนึ่งถูกเย่ขวงฟันออก
เลือดกระเซ็นไปทั่ว
น่าสยดสยอง
เห็นถึงตอนนี้ บอดี้การ์ดของ หม่าตงก็รู้สึกหวาดกลัวมากอย่างช่วยไม่ได้
เย่ขวงแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ
พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ขวงเลย
“ฉันดูซิว่าแกจะเอาอะไรมาห้ามฉัน”
ดวงตาทั้งคู่ของเย่ขวงแดงก่ำ เดินไปที่หม่าตงทีละก้าวๆ
เมื่อเผชิญหน้ากับกลิ่นอายสังหารที่น่าสะพรึงกลัวของเย่ขวง
บอดี้การ์ดเหล่านั้นแต่ละคนก็ถอยออกมาเรื่อยๆ ไม่กล้าสู้
ในเวลานี้ใบหน้าของหม่าตงดูไม่ดีมาก
เขากัดฟันและพูดว่า “หยุดมันซะ! ถ้าใครสามารถฆ่าเย่ขวงได้ ฉันจะให้รางวัลเขาห้าล้าน!”
ภายใต้รางวัลใหญ่ย้อมต้องมีผู้กล้า!
เมื่อเจอสิ่งล่อใจห้าล้าน
บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งเหลือบมองกันและกัน แล้วกัดฟันพุ่งเข้าหาเย่ขวง
“ฆ่ามัน！”
บอดี้การ์ดหลายสิบคนวิ่งไปอย่างไม่กลัวตาย
เห็นถึงตอนนี้
มุมปากเย่ขวงก็เผยรอยยิ้มโหดร้ายขึ้น
“มาได้พอดี วันนี้ กูจะฆ่าไม่เลือก!”
เสียงพูดจบลง
เย่ขวงมือถือดาบพิฆาต
ทั้งคนกลายเป็นเพียงร่างเงา พุ่งเข้าไป
อ๊า！
อ๊า！
อ๊า！
เสียงโหยห้วนดังมาตามๆกัน
บอดี้การ์ดถูกฟัดออกไปทีละคน
ล้มลงกับพื้นอย่างแรง ร้องไม่หยุด สูญเสียพลังการต่อสู้ไป
ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที
บอดี้การ์ดนับสิบก็นอนอยู่บนพื้นหมด
เย่ขวงยืนอยู่ที่เดิม ดาบพิฆาตในมือของเขาเปื้อนเลือดสีแดงสด
ทั้งคนเป็นเหมือนเทพสังหารคนหนึ่ง
คนขว้างฆ่าคน！
เทพขว้างฆ่าเทพ！
ถึงตอนนี้ ก็ไม่มีใครกล้าไปหยุดเย่ขวง
หม่าตงทั้งตัวอดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย
เขาคิดไม่ถึงว่า เย่ขวงจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้
คนหนึ่งคน มีดหนึ่งเล่ม ก็สามารถฟันบอดี้การ์ดของเขากระจายไปหมด
“เย่ขวง แกจะทำอะไร?”
เมื่อเห็นเย่ขวงเดินมาที่ตัวเอง หม่าตงก็ตะโกนเสียงดัง
เย่ขวงเลียเลือดที่มุมปาก คนทั้งคนเหมือนราวกับสัตว์ร้าย ยิ้มอย่างป่าเถื่อน: “หม่าตง ก่อนหน้านี้ฉันให้โอกาสแกแล้ว แต่แกแกว่งเท้าเข้าหาเสี้ยนเอง วันนี้พวกแกต้องตายให้หมด!”