“อะไรนะ？แย่งชิงตระกูลเย่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าตกตะลึง
“ฮ่าๆ!”
เย่ขวงหัวเราะเบาๆพูด： “เมิ่งเหยียน เธอเตือนพ่อเธอให้ดี ยกตระกูลเย่มาซะดีๆ ไม่อย่างงั้นอย่าโทษที่ฉันไม่สนความเป็นพี่เป็นน้องในวันนี้แล้วกัน ”
เย่ไห่พูดด้วยใบหน้าเย็นชา: “เย่ขวง ต่อให้แกฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มอบตระกูลเย่ให้หรอก!”
“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย ฉันก็ให้แกสมหวังเอง!”
เมื่อเห็นว่าเย่ไห่ไม้อ่อนไม้แข็งไม่มีผล เย่ขวงก็เริ่มโกรธแล้ว
มือเขาถือดาบพิฆาต มุ่งเดินไปทางเย่ไห่
“พ่อ!”
เย่เมิ่งเหยียนตะโกนเสียงดัง ทั้งคนก็พุ่งเข้าไป
เย่ชิวก้าวเข้าไปห้ามเย่เมิ่งเหยียนไว้ทันที
“ลูกผู้น้องที่ดีของฉัน เธออยู่นิ่งๆที่นี่อย่างเชื่อฟังดีกว่า อย่าไปก่อกวน”
“เย่ชิว นายปล่อยฉันนะ!” เย่เมิ่งเหยียนคำรามอย่างโกรธแค้น
เย่ชิวหัวเราะอย่างหยอกล้อ: “เฮอะๆ อยากให้ฉันปล่อยแกไป หยุดฝันได้แล้ว สามีของแกฆ่าพ่อฉัน ฉันก็จะให้แกมองดูพ่อของแกตายไปต่อหน้าต่อตาแก”
เย่เมิ่งเหยียนตะโกนด่า “พวกแกไอ้สารเลว!”
“เย่ไห่ฉันถามแกอีกครั้ง จะเซ็นหรือไม่เซ็นชื่อ？”
เย่ขวงมาถึงหน้าเย่ไห่ ถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา
เมื่อเผชิญกับการข่มขู่ของเย่ขวง เย่ไห่พูดอย่างไม่เกรงกลังแม้แต่น้อย “ฉันยังคงเป็นคำเดิม แม้ว่าแกจะฆ่าฉัน ฉันจะไม่มอบตระกูลเย่ให้กับแก!
“แกหาที่ตาย!”
เย่ขวงโกรธจัด ยกดาบพิฆาตในมือขึ้น ก็ฟันไปที่เย่ไห่
“ไม่!”
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียนก็ตะโกนขึ้นทันที
“หยุด!”
และในช่วงช่วงเวลาสำคัญนี้ เสียงคำรามหนึ่งก็ดังขึ้น
เห็นเพียง หม่าตงพาบอดี้การ์ดกลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามา
เย่เมิ่งเหยียนมองไปที่หม่าตง รีบตะโกนพูด “คุณหม่าตงรีบไปช่วยพ่อของฉัน!”
เพียงหม่าตงโบกมือ ชั่วขณะบอดี้การ์ดหลายคนก็บังอยู่หน้าเย่ไห่ทันที
เมื่อเห็นเย่ไห่ทั้งครอบครัวไม่เป็นไร หม่าตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ถ้าเย่ไห่และคนอื่น ๆ เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ
เกรงว่าหยางเฟิงจะไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่
หม่าตงมาถึงหน้าเย่ไห่ สีหน้าขอโทษ “ประธานเย่ ขอประทานโทษ ผมมาสายไปแล้ว!”
เย่ไห่โบกมือพูด “คุณหม่าตงอย่าพูดอย่างนั้นเลย โชคดีที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นชีวิตผมจบแน่!”
เผชิญหน้ากับดาบพิฆาตของเย่ขวงเมื่อครู่นี้
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่กลัว
“หม่าตง！”
เมื่อเห็นว่าจู่ๆหม่าตงก็ปรากฏตัวขึ้น ขัดเรื่องดีของตัวเอง เย่ขวงก็หน้าดำทันที
หม่าตงจ้องไปที่เย่ขวงด้วยใบหน้าเขียวปั้ดและพูดว่า “เย่ขวง แกกล้าดียังไง แม้แต่อาณาเขตของฉันก็กล้าบุกรุก ดูเหมือนว่าแกอยากรนหาที่ตาย!”
เมื่อพูดเสร็จ
อุณหภูมิในอากาศ ลดลงอย่างกะทันหัน
คนของทั้งสองฝ่าย
สถานการณ์ตึงเครียด
เย่ขวงหัวเราะเย้ย
“หม่าตง วันนี้ฉันมาหาเย่ไห่เพื่อชำระบัญชี นี่เป็นเรื่องภายในตระกูลเย่ของฉัน ไม่เกี่ยวข้องกับแก แกอย่าเข้ายุ่งเรื่องคนอื่นจะดีกว่า”
หม่าตงไม่ถอยแม้แต่น้อย: “ประธานเย่ ตอนนี้เป็นผู้อยู่อาศัยเขตวิลล่าเขาหยุนของพวกฉัน ฉันในฐานะหัวหน้าแผนกส่วนกลางของเขตวิลล่าเขาหยุน ฉันมีหน้าที่ปกป้อง ความปลอดภัยของผู้อยู่อาศัยทุกคน”
“หม่าตง ดูเหมือนว่าแกจะตั้งตนกับฉันจริงๆ?” เย่ขวงถามด้วยใบหน้าเขียวปั้ด
หม่าตงพูดอย่างดูถูก “ถูกต้อง ฉันก็จะตั้งตนกับนาย นายจะทำอะไรฉันได้ ？ฉันเตือนนายรีบออกไปดีกว่า ไม่งั้นก็อย่าโทษฉันที่ไม่เกรงใจกับนายนะ!”
“หึหึ! วันนี้ฉันอยากจะดู ว่าแกจะไม่เกรงใจกับฉันยังไง？”
เมื่อเสียงพูดจบลง เย่ขวงมือถือดาบพิฆาต ก็พุ่งเข้าหา หม่าตง
“ปกป้องคุณหม่าตง!”
เมื่อเห็น เย่ขวงบุกฆ่ามา ผู้คุ้มกันกลุ่มใหญ่ก็ปิดกั้น หม่าตงทันที
“ฆ่ามัน！”
ทันใดนั้น
ออร่าแห่งการฆ่าสะท้านฟ้า
ลูกน้องของ แก๊งคลั่งบู๊ต่อสู้กับบอดี้การ์ดของหม่าตงอย่างดุเดือด
“ใครกล้าขว้างฉัน!”
เย่ขวงคำรามเสียงดัง ฟันบอดี้การ์ดหนึ่งคนกระเด็นออกไป