บทที่ 289
เฉินโม่มองถานชิวเซิงอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าของเขายังคงเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
ถานชิวเซิงโยนแก้วเหล้าลงบนพื้นทันทีและตะโกนว่า “เฉินโม่ ฉันเกลียดการแสดงออกของนายที่คิดว่าตนเองเก่งที่สุดในโลก วันนี้นายฟังให้ดี ๆ น่ะ ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับนาย!”
สวีจื่อหาวตะโกนว่า “ถานชิวเซิงนายเมาแล้ว!”
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็รีบตะโกนว่า “ถานชิวเซิงนายหยุดเอะอะโวยวายได้แล้ว ถ้านายยังเอะอะโวยวายต่อไป มันจะทำร้ายความรู้สึกของพวกเรา”
สีหน้าของถานชิวเซิงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและกล่าวเยาะเย้ยว่า “พวกนายฟังภาษาคนไม่เข้าใจเหรอ? ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขา!”
ในห้องเงียบทันที ดวงตาของสวีจื่อหาวและเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนซับซ้อน สีหน้าของเฉินโม่ยังคงราบเรียบ ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาดีใจหรือโกรธ
เฉินซงจื่อลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองไปที่ถานชิวเซิงด้วยความสงสัย แล้วหลับตาพักผ่อนต่อ พวกเขาเป็นเพื่อนของเฉินโม่ ซึ่งเขาไม่เหมาะที่จะเข้าไปยุ่ง
“เอาล่ะ ฉันจะดื่มคารวะนายหนึ่งแก้ว หลังจากดื่มแก้วนี้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองคนถือว่าจบลง!” เฉินโม่เทให้ตนเองและถานชิวเซิงแล้วดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
ร่องรอยของความเศร้าโศกปรากฏอยู่ในดวงตาของถานชิวเซิงจากนั้นเขายกแก้วเหล้าแล้วดื่มรวดเดียวจนหมด
“พวกนายดื่มกันต่อ ฉันเช็ดบิลเรียบร้อยแล้ว ฉันขอตัวก่อน!” หลังจากถานชิวเซิงกล่าวจบ เขาก็คว้าเสื้อคลุมที่วางอยู่บนเก้าอี้แล้วเดินออกไป
สวีจื่อหาวเหลือบมองเฉินโม่กับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวว่า “เขาดื่มมากเกินไป ฉันจะไปส่งเขา”
เฉินโม่พยักหน้า “ไปเถอะ อย่าปล่อยให้เขาขับรถ!”
“อืม!” สวีจื่อหาวพยักหน้าแล้วเดินจากไป
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยความเสียใจ “มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พวกเราจะมารวมตัวสังสรรค์กัน แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแย่ ๆ แบบนี้ได้ แต่เฉินโม่ นายอย่าโมโหเลยน่ะ ฉันเชื่อว่าถานชิวเซิงเพียงแค่เมาเท่านั้น พรุ่งนี้หลังจากตื่นแล้ว เขาจะต้องมาขอโทษนายอย่างแน่นอน!”
เฉินโม่ยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ถือคำพูดของเขาเป็นเรื่องจริงจัง”
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้าด้วยความโล่งใจ “งั้นก็ดี”
“พวกเขาสองคนไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงพวกเราสองคน คุณเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังได้ไหม?” เฉินโม่จ้องเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนจนทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คนอย่างฉันจะมีเรื่องอะไรได้?” แต่เธอยิ้มไม่เป็นธรรมชาติ
เฉินโม่ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองเธออย่างเงียบ ๆ
“จริงสิ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ลุงของฉันน่าจะมารับฉันแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว ถ้านายไม่มีเรื่องอะไร ก็กลับบ้านเถอะ” หลังจากเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกล่าวจบ และต้องการจะจากไป
เฉินโม่นั่งเงียบ ๆ มองเธอเดินไปที่ประตู แล้วเธอก็หยุดฝีเท้า
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนหันกลับมาแล้วมองเฉินโม่อย่างลึกซึ้ง เธอลังเลสักครู่ สุดท้ายเธอกล่าวช้า ๆ ว่า “เฉินโม่ นายยังจำสิ่งที่ฉันเคยพูดกับพวกนายก่อนหน้านั้นได้ไหม?”
“ฉันมีเพื่อนไม่มาก เพื่อประโยชน์ของพวกนาย… ดังนั้น ได้โปรดรักษาระยะห่างจากฉัน! เชื่อฉัน ฉันไม่ทำร้ายพวกนายอย่างแน่นอน”
เฉินโม่ยังคงนิ่งเงียบ มองเธอจากไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนจากไปแล้ว เฉินโม่มองเฉินซงจื่อ “ตามเธอไป อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น!”
“ครับ!” เฉินซงจื่อพยักหน้า แล้วเดินออกจากประตูอย่างรวดเร็ว
ค่ำคืนที่สงบ พรุ่งนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว และคืนนี้ตามถนนหนทางนั้นเงียบสงบมาก
ถานชิวเซิงมองกลางคืนที่มืดมิด ตอนนี้เขาสร่างเมาแล้ว ดวงตาของเขามีร่องรอยความจำใจ
“เสี่ยวโม่ ขอโทษ เพื่อผลประโยชน์ของนาย ฉันจึงต้องทำเช่นนี้ หวังว่านายจะไม่โทษฉัน!”
สวีจื่อหาวเดินตามไปและกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ชิวเซิงสิ่งที่นายพูดเมื่อสักครู่นั้นมันมากเกินไปแล้ว”
“มากเกินไป? ฉันเพียงแค่พูดความในใจของตนเองเท่านั้น!” ถานชิวเซิงกล่าวเยาะเย้ย และทำตัวเหมือนเมาเหล้า
สวีจื่อหาวมองเขาด้วยความสงบและกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่านายมีความลำบากใจอะไร แต่ฉันรู้ว่านายไม่ใช่คนแบบนั้น! หากนายมีปัญหาอะไร นายสามารถพูดออกมาได้ พวกเราจะได้คิดวิธีแก้ปัญหาด้วยกัน”
ดวงตาของถานชิวเซิงซับซ้อน ซึ่งไม่เข้ากับอายุของเขา
บทที่ 288
บทที่ 290