ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 236
เซียวท่าพูด ‘อืม’ ออกมาคำเดียว จากนั้นก็หยิบกล่องยาของจื่ออันขึ้นมา “ไปกันเถอะ อีกสักครู่พวกเราจะมีแขก”
จื่ออันเหลือบมองไปที่มู่หรงเจี๋ยมองแล้วมองอีก และต้องการที่จะแนะนำอีกสองสามคำ แต่รู้สึกว่ามันจะเสียเวลา พูดไปเขาก็ไม่ฟัง ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรมาอีก และเดินออกไปพร้อมกับเซี่ยวท่า
พอไปถึงประตูจวน อ๋องหนานหวายก็เดินออกมาด้วยเช่นกัน
เขามองดูจื่ออันมาโดยตลอด และเขาก็ยังรู้ถึงที่มาที่ไปของเซี่ยจื่ออันอย่างละเอียด ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจมันมาก่อน แต่ตั้งแต่ที่นางหลบหนีจากทหารองครักษ์ทั้งสองคนมาได้ ตกหน้าผาแต่ยังคงรอดชีวิตกลับมา นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย
และที่สำคัญที่สุดคือ มู่หรงเจี๋ยไม่ปฏิเสธนางทั้งยังเต็มใจที่อภิเษกกับนางให้นางมาเป็นพระชายาเอกอีก
“ท่านอ๋อง!” จื่ออันได้ย่อตัวคำนับเล็กน้อย แววตาของอ๋องหนานหวายแลดูยังไงชอบกล และนางก็ไม่ชอบมันมาก
“เซี่ยจื่ออัน?” อ๋องหนานหวายยิ้มออกมาเบา ๆ และยังไม่ละสายตาจากนาง และยังคงจ้องไปที่จื่ออันด้วยแววตาที่แทะโลม
“เพคะ!” จื่ออันตอบ
เซียวท่าพูดกับอ๋องหนานหวาย “หากท่านอ๋องไม่มีเรื่องอันใด ข้าจะพานางไปนะพ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องหนานหวายมองไปที่เซียวท่า และเห็นว่าเซียวท่า มีเจตนาที่จะปกป้องนาง รอยยิ้มนี้ก็ยิ่งดูพิกลยิ่งขึ้น “ได้ ไปสิ!”
จื่ออันย่อตัวคำนับอีกครั้ง และหันหลังเดินจากไป
เมื่อเดินออกจากประตูของจวนไปแล้ว แต่นางยังคงรู้สึกว่าอ๋องหนานหวายยังจ้องมองตามนางมาอยู่ดังนั้นนางจึงรู้สึกเสียวแปลบที่หนังศีรษะ
“เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องพูดอะไรกับเจ้า” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามเขาอย่างสงสัย
“ให้ข้าหาคนไปทุบตีพ่อของเจ้าสักสองสามคน!” เซี่ยวท่ากล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
“…” ไม่บอกก็ช่างเถอะ ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิที่สูงส่ง จะให้หาคนไปตีคนพาลเช่นนั้นได้อย่างไร?
เซียวท่าส่งจื่ออันกลับไปที่จวนมหาเสนาบดี ก็เห็นว่าที่จวนเริ่มตกแต่งไปด้วยโคมไฟหลากสีแล้ว
เซียวท่ากล่าวถามอย่างแปลกใจว่า “จวนนี้จะขายลูกสาวอีกแล้วเหรอ?”
จื่ออันมองไปที่เซียวท่าอย่างเคือง ๆ “เจ้าเป็นคนที่พูดตรงแบบนี้มาโดยตลอดเลยเหรอ?”
“ทุกคนต่างรู้ดีว่าในตอนนี้มหาเสนาบดีเซี่ยขายลูกสาวเพื่อความรุ่งโรจน์ของตนเองจริง ๆ”
นี่เป็นเรื่องจริง
“พรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า!” จื่ออันกล่าว
“อ๋อ!” เซียวท่าเหมือนจะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
หลังจากกลับจวนไปแล้ว จื่ออันก็เริ่มตรวจสอบหาสาเหตุที่หยวนซื่อตาบอด และก็ได้พูดคุยกับนาง เกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงฉลองวันเกิดในวันพรุ่งนี้ด้วย
แม่นมหยางให้ชู่อวี่ออกไป และกล่าวอย่างแผ่วเบา “คุณหนูใหญ่ ช่วงนี้เฉินเอ้อมักจะมาหาฮูหยินหลิงหลงบ่อย ๆ
“เฉินเอ้อ?” จื่ออันหรี่ตาลง เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะใช้ลูกไม้เก่า ๆ?
แม่นมหยางกล่าวว่า “บ่าวได้สั่งคนให้ไปตรวจสอบแล้ว เฉินเอ้อผู้นี้กับหลิวซื่ออาสะใภ้รองของคุณหนูใหญ่มีความสัมพันธ์กัน อีกทั้งคนผู้นี้นอกจากจะไร้ยางอายแล้ว ยังสามารถซื้อได้ด้วยเงินอีก”
“เป็นแบบนี้สินะ…” จื่ออันลากเสียงยาวที่คำสุดท้าย ในใจนางมีแผนการแล้ว
หยวนซื่อกล่าว “วันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าไม่ใช่วันพรุ่งนี้ แต่ว่าเลือกที่จะรวบคนมาจำนวนมากมายให้มาในวันพรุ่งนี้ จะต้องจัดการข้ากับเจ้าแน่ ๆ”
“ตอนอยู่ในวังท่านแม่ไม่ได้พูดช่วยเขา ทั้งยังไม่ถูกเขาหลอกใช้ เมื่อชั่งน้ำหนักดูแล้ว เขาจะต้องเก็บความเกลียดชังไว้ในใจเป็นแน่ ท่านแม่มีความสามารถแต่กลับถูกทำร้าย เขารู้ว่าท่านมีอำนาจที่จะส่งเสริมเขาได้ ถ้าท่านไม่มีประโยชน์ต่อเขา เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ท่านมีชีวิตอยู่เพื่อให้ผู้อื่นใช้ประโยชน์หรอก” จื่ออันวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว
แม่นมหยางกล่าว “อีกมีอีกจุดหนึ่ง ในวันนั้นที่ประตูจวนที่ท่านโยนหนังสือหย่าออกไป เท่ากับเป็นการทำให้จวนมหาเสนาบดีอยู่ในที่แจ้ง ดังนั้นเขาจึงต้องกำจัดฮูหยิน และจะต้องลงมือที่นี่อย่างแน่นอน เพียงสามารถยืนยันได้ว่าท่านทำผิดจริงดั่งเช่นที่ถูกกล่าวหาในหนังสือหย่านั้น เขาถึงจะสามารถเลื่อนขั้นได้อย่างรวดเร็ว เป็นท่านมหาเสนาบดีที่สูงส่งได้เช่นนี้”
“ดังนั้น พวกเขาจะใช้ประโยชน์จากเฉินเอ้อต่อไป เพราะเขามักจะมาที่จวนมหาเเสนาบดีบ่อย ๆ คนที่อยู่ในจวนต่างก็รู้กันดี”
“ใช่ เฉินเอ้อซื้อได้ด้วยเงิน และ…” แม่นมหยางกล่าวเบา ๆ “คุณหนูใหญ่สามารถตรวจวสอบเรื่องระหว่างเฉินเอ้อกับฮูหยินหลิงหลงได้ ต้องมีคนในเมืองหลวงที่รู้
จื่ออันเข้าใจได้ในทันทีในจุดนี้ ก่อนหน้านี้นางก็สงสัยแต่ว่าไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ได้
หยวนซื่อกล่าวบางอย่างที่ทำให้ตกใจ “เซี่ยหว่านเอ๋อกับหลินหลิน น่าจะไม่ใช่ลูกของเขา”