คนรับใช้ในจวนอ๋องต่างมาช่วยกันดับไฟ ผมของกู้ชูหน่วนถูกระเบิดจนยุ่งเหยิงเหมือนรังนก ชิงเฟิงพานางไปที่ห้องอีกห้องหนึ่ง
ในห้อง กู้ชูหน่วนมองไปที่กล่องยาล้างไขกระดูกที่อยู่ตรงหน้า ทั้งกังวลทั้งโล่งใจ
ความกังวลคือยาล้างไขกระดูกอยู่ไกลจากผลลัพธ์ที่นางต้องการ
ความโล่งใจคือในที่สุดก็ทำสำเร็จ
“ชิวเอ๋อร์ ไปเฝ้าที่นอกประตู ห้ามผู้ใดเข้ามา รวมทั้งท่านอ๋องด้วย”
“คุณหนู ท่านคิดจะทำอะไรเจ้าคะ？”
ชิวเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัว ชีวิตน้อย ๆ ของคุณหนูเกือบจะต้องจบลง นางคงไม่คิดที่จะกลั่นยาอีกใช่หรือไม่
“เจ้าก็รู้ว่าจะทำอะไร รีบออกไปเถอะ”
“แต่……”
ชิวเอ๋อร์ยังพูดไม่ทันจบ กู้ชูหน่วนก็ผลักนางออกไป จากนั้นก็นั่งสมาธิบนเตียง กู้ชูหน่วนหยิบกล่องยาล้างไขกระดูกที่อยู่ตรงหน้ามาและกินยาเข้าไปหนึ่งเม็ด
ความร้อนลอยขึ้นมาจากจุดตันเถียน (อยู่ใต้สะดือประมาณสามนิ้ว) แต่เส้นวรยุทธ์ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดออก
กู้ชูหน่วนกินยาเข้าไปอีกสองสามเม็ด ความร้อนจากจุดตันเถียนไหลเวียนอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดเส้นก็โล่ง แต่เส้นวรยุทธ์ยังคงไม่เปิดออก
นางขมวดคิ้ว “ใช้สมุนไพรที่คล้ายกันมาทดแทน แต่ผลที่ได้ยังห่างไกลกันมาก ส่วนยาล้างไขกระดูกนี้ก็แย่เกินไป”
กู้ชูหน่วนกัดฟันและกินยาล้างไขกระดูกทั้งหมดที่อยู่ในกล่องเข้าไป
นางต้องการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร ก็ต้องทำให้สำเร็จ
ร่างกายของนางเหมือนถูกไฟแผดเผา จนทำให้เหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วไหลลงมาไม่หยุด
เจ็บปวด……
เจ็บปวดมาก……
ผู้อื่นกินแค่ยาล้างไขกระดูกเพียงเม็ดเดียวก็สามารถเปิดเส้นวรยุทธ์ได้แล้ว
แต่นางกินเข้าไปมากกว่าห้าสิบเม็ด แม้ว่าเส้นวรยุทธ์มีท่าทีว่าจะเปิดออกแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถเปิดออกได้เต็มที่
โชคดีที่วิชาเสี่ยวโจวเทียน (การนั่งสมาธิชั้นสูง) ของกู้ชูหน่วน รวบรวมพลังลมปราณไว้ที่จุดตันเถียน และพุ่งเข้าไปที่เส้นวรยุทธ์ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเปิดเป็นช่องโหว่
“อัก……”
ช่องโหว่ของเส้นวรยุทธ์ไม่ง่ายที่จะเปิดออก และถูกปิดลงอีกครั้ง กู้ชูหน่วนกระอักเลือด อวัยวะภายในของนางทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว
“คุณหนู เป็นอะไรไปเจ้าคะ？เกิดอะไรขึ้นหรือไม่ คุณหนูรีบเปิดประตูเถอะเจ้าค่ะ”
“หุบปาก เอะอะเสียงดังอะไร”
กู้ชูหน่วนเลียเลือดที่มุมปากของนาง แม้ว่านางจะอายุไม่มากนัก แต่นัยน์ตาของนางมีความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว ต่างไปจากอายุของนาง นัยน์ตาสีขาวดำของนางเบิกกว้างขึ้น และมีความน่ากลัวซ่อนอยู่บ้าง
น่าแปลก
เปิดออกจนเป็นช่างโหว่อย่างเห็นได้ชัด แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงปิดลงได้？
กู้ชูหน่วนมองดูร่างกายของนาง ไม่รู้ว่าทำไมนางมักจะรู้สึกว่าร่างกายของนางถูกผนึกด้วยพลังบางอย่างที่นางไม่สามารถสั่นคลอนได้
หากไม่มีพลังนี้ เส้นวรยุทธ์ของนางก็คงถูกเปิดออกนานแล้ว
อีกเพียงนิดเดียว อีกเพียงนิดเดียวนางก็จะสามารถเปิดเส้นวรยุทธ์ได้แล้ว กู้ชูหน่วนไม่พอใจ
นางปาดเหงื่อออกจากใบหน้าและเปิดประตู “ชิงเฟิง ให้คนนำสมุนไพรเหล่านั้นมาอีก”
นางไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถเปิดเส้นวรยุทธ์ได้แม้แต่เส้นเดียว
ชิงเฟิงขมวดคิ้ว “พระชายา นายท่านมีคำสั่ง หากพระชายาต้องการสมุนไพรก็ให้จ่ายเงินด้วยตนเอง จวนอ๋องไม่มีเงินมากพอที่จะให้พระชายาใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย”
“……”
สมุนไพรเหล่านั้นเป็นสมุนไพรธรรมดา จวนอ๋องจะไม่มีเงินซื้อได้อย่างไร？
“เยี่ยจิ่งหานกลับมาแล้วหรือ？”
“กราบทูลพระชายา นายท่านยังไม่กลับมาขอรับ และไม่ได้ตกอยู่อันตราย
“บูม……”
กู้ชูหน่วนโยนตั๋วเงินจำนวนมากออกไปและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “ไปซื้อสมุนไพรมาเดี๋ยวนี้ ยิ่งเยอะยิ่งดี”
“พระชายา ท่านต้องการยาเม็ดอะไร？ผู้น้อยสามารถไปรายงานนายท่าน และให้นายท่าน……”
“พูดไร้สาระอะไรมากนัก บอกให้เจ้ารีบไปก็ไปสิ”