บทที่ 363 ช่วยเหลือ
บทที่ 363 ช่วยเหลือ
หลังฝ่ายตรงข้ามปีนข้ามกำแพงมา พวกเขาตามไล่ล่ามาติด ๆ
หวังเหยียนบาดเจ็บที่กระดูก ไม่มีทางที่เขาจะหลบหนีได้เต็มกำลัง
ทว่าก็ยังถือว่าไม่ย่ำแย่นัก หากไม่ใช่เพราะมีพลังภายใน คนธรรมดาที่บาดเจ็บขนาดนี้อาจจะไม่มีปัญญาลุกจากเตียงได้ด้วยซ้ำ
คงได้แต่นอนรอความตายเท่านั้น…
“คราวนี้แย่แล้วจริง ๆ”
หวังเหยียนเอ่ยขึ้น หน้านิ่วคิ้วขมวด สีหน้าซีดเซียว พลังภายในถูกดึงมาใช้ประคองอาการบาดเจ็บ จึงไม่สามารถใช้ต่อสู้กำจัดคนที่ตามไล่หลังมาได้
อีกทั้งอีกฝ่ายยังดูท่าจะแข็งแกร่งไม่น้อย สถานการณ์แบบนี้ชวนให้หงุดหงิดใจเป็นที่สุด!
ทันใดนั้นเขาพลันนึกได้ว่าบ้านของอวี้ฮ่าวหรานอยู่แถวนี้!
ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความหวังในใจขึ้นทันที!
ขอเพียงมีอวี้ฮ่าวหรานอยู่ ไม่ว่าจะเป็นใครหรือเกิดอะไรขึ้นต้องเอาชนะได้อย่างแน่นอน!
—
ในขณะเดียวกัน หลี่หรงมักกลับมาถึงบ้านหลัง 4 โมงเย็น อวี้ฮ่าวหรานจึงถือโอกาสนี้ฝึกตน
เมื่อไร้พลังจักรวาลโบราณหนุน ดูเหมือนความก้าวหน้าในการฝึกของเขาจะเชื่องช้ามาก
แน่นอนว่าแม้เทียบกับการบรรลุขอบเขตก่อรากฐาน ความเร็วในการฝึกของเขาจะเรียกได้ว่าน่าทึ่งก็ตาม
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ฝึกเพื่อก้าวหน้า แต่เพื่อฟื้นฟูพลังของตนเองต่างหาก และเมื่อพ้นช่วงนี้ไป พลังวิญญาณเข้าขั้น พลังเทวะจะกลับคืนมาอีกครั้ง!
ระหว่างนี้ถวนถวนเล่นกับลูกหมาสองตัวอย่างมีความสุขด้านนอกห้อง
การ์ตูนหมาแมวซึ่งกำลังเป็นที่นิยมกำลังฉายอยู่ทางโทรทัศน์
เด็กอย่างไรก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ นอกจากเล่นเปียโนแล้ว เธอก็ยังชอบดูการ์ตูนอีกด้วย
นอกเหนือจากประกาศนียบัตรจากโรงเรียนอนุบาล ยังมีเหรียญทองและประกาศนียบัตรอื่น ๆ แขวนเอาไว้บนผนังห้องนั่งเล่น
ถือว่าเป็นยามเย็นที่แสนสงบสุข
ทันใดนั้นกลับมีเสียงเคาะประตูรัวดังขึ้น
ถวนถวนสะดุ้งโหยง เธอไม่ได้ลุกขึ้นไปเปิดประตูทันทีหลังได้ยินเสียงลนลานเคาะประตู
แม้อวี้ฮ่าวหรานจะอยู่ระหว่างการฝึกตน แต่เขาก็ไม่ประมาท เขาจึงหยุดการฝึกตนทันทีเมื่อได้ยินเสียง
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเพ่งมอง เห็นร่างหวังเหยียนอยู่ด้านนอกประตู
ท่าทีอีกฝ่ายดูตื่นตระหนกไม่น้อย และเมื่ออวี้ฮ่าวหรานรู้ว่าคนภายนอกเป็นใคร จึงรีบลุกออกจากเตียง
“พ่อคะ เราควรเปิดประตูเหรอคะ?”
เสียงเคาะระรัวทำให้ถวนถวนหวาดกลัว เธอลังเลใจจึงไม่คิดเปิดประตูให้
“ไม่เป็นไรลูก ลูกเข้าไปเล่นกับเจ้าลูกกวาดในห้องก่อนนะ”
เขาปลอบลูกสาวพลางตั้งท่าจะเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน
เมื่อได้ยินคำเขา เด็กหญิงตัวน้อยก็พยักหน้ารับ ปิดโทรทัศน์และเดินเข้าในห้องตนเองอย่างว่าง่าย
ทันใดนั้นเหตุการณ์ด้านนอกเปลี่ยนแปลงไป!
“ฮึ่ม! ยังจะคิดหนีอีกเหรอ? หวังเหยียน! วันนี้แกจบเห่แน่! ต่อให้เป็นมหาจักรพรรดิแห่งมวลเทพก็ช่วยแกไม่ได้หรอก!”
“แกเป็นลูกน้องของหลิ่วอวี้จิงไม่ใช่เหรอ? กลุ่มวาฬยักษ์ของแกเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ทำไมแกถึงได้หนีหัวซุกหัวซุนล่ะ?”
หวังเหยียนเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาอดรู้สึกสิ้นหวังในใจไม่ได้
เวลานี้เป็นไปได้สูงว่าเจ้าของบ้านอาจไม่อยู่
“ฮ่า ๆ ฉันกำจัดแกได้ โจวเฟยหู่จะเหลือลูกน้องแบบนี้อีกไหม? พลังภายในขั้นสูงเนี่ยนะ! ถุย นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะตกอยู่ในเงื้อมมือของฉัน!”
ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นผู้นำฝ่ายตรงข้ามว่าเย้ยหยัน
“อะไรกัน? ยังหวังให้ใครมาช่วยแกอีกเหรอ? นอกจากอวี้ฮ่าวหรานแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก!”
ระหว่างนี้เอง ประตูพลันเปิดออก!
“มาหาที่ตายกันหรือยังไง?” อวี้ฮ่าวหรานเดินออกมายืนบังเบื้องหน้าหวังเหยียน
ทั้งสามคนผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้!
“แก…แกเป็นใคร?”
คนที่ไม่เคยเห็นเขาดูงุนงง แต่ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้ารู้จักดี
“อวี้…อวี้ฮ่าวหราน!”
เขาจำอีกฝ่ายได้ทันที อดจะก้าวถอยหลังอย่างหวาดหวั่นไม่ได้! พลางแอบสบถขึ้นกับตนเองในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน!
ตอนนี้ได้แต่ร้องว่าพูดถึงโจโฉโจโฉก็มา*![1]
“ฮ่า ๆ คราวนี้พี่อวี้ได้เล่นงานแกอีกแน่ หนีไม่รอดหรอก”
เมื่อหวังเหยียนเห็นเขาออกมาอยู่ด้านหน้าก็นึกโล่งใจขึ้นมาทันที ตราบใดที่มีเขาอยู่ ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด
หากไม่ใช่เพราะเขาไม่ชอบเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องความบาดหมางของฝักฝ่ายต่าง ๆ เกรงว่าเขาคงเป็นใหญ่ในเมืองฮ่วยอันไปแล้ว
อวี้ฮ่าวหรานมองทั้งสามคนเบื้องหน้าด้วยสายตาเย็นเยียบ
“ในเมื่อโผล่หัวมาก็มาสู้กันสักตั้ง!”
“แกเป็นใคร! อวดดีเกินไปไหม?”
ชายชุดดำซึ่งไม่รู้จักเขาเอ่ยท้าทายเมื่อเห็นท่าทีจองหองของเขา
“หุบ…หุบปากเดี๋ยวนี้!”
หัวหน้าเมื่อเห็นลูกน้องพูดเช่นนี้ ออกอาการตื่นตระหนกและไม่พอใจขึ้นมาทันที
ทำแบบนี้ไม่ต่างกับรนหาที่ตาย!
อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจ เขายกมือ และพลังวิญญาณไหลเวียนในร่างกาย ฝ่ายตรงข้ามทั้งสามคนตรงหน้าถูกกระแทกล้มไปกองอย่างง่ายดาย
เขาไม่สามารถฆ่าใครหน้าบ้านตนเองได้
เมื่อเห็นพวกเขาทรุดลงกับพื้น อวี้ฮ่าวหรานหันมองหวังเหยียนซึ่งยืนพิงกำแพงอยู่
“เอาล่ะ เข้ามาสิ เรียกคนของนายให้รีบมาเอาพวกมันออกไปด้วย”
เขาหันหลังกลับเข้าห้อง
ตอนนี้หวังเหยียนไร้เรี่ยวแรง เขาจึงรีบตามอีกฝ่ายไป ลำพังแค่ประคองร่างกายตนเองมาถึงที่นี่ได้ก็ใช้พลังไปมาก ตอนนี้ต้องการที่พักที่ปลอดภัยโดยด่วน
“นี่…พี่อวี้ ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก”
เมื่อหวังเหยียนเข้ามาในบ้าน เขามองสำรวจโดยรอบ เท่าที่รู้มา อีกฝ่ายอยู่ที่นี่ตั้งแต่ 2 ถึง 3 เดือนก่อน
คนที่เป็นหัวหน้าอยู่ในบ้านแบบนี้ไม่สมฐานะแม้แต่น้อย
“อยู่ที่นี่ก็สบายดี” อวี้ฮ่าวหรานไม่อธิบายยืดยาว
เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แต่งงานกับหลี่เม่ย
ความทรงจำทั้งหมดของกันและกันอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มจึงไม่คิดย้ายไปอยู่ที่อื่น
“เจอเรื่องคับขันมาเหรอ?”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งลง เขาจึงเทน้ำให้พลางถาม
“ฉัน…ฉัน…”
หวังเหยียนเห็นเขาเทน้ำให้ รู้สึกซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก หากแต่พยายามสงบใจลงอย่างรวดเร็ว
“เรื่องสถานการณ์ ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัดหรอก พวกมันแค่บุกมาหาฉันตอนที่รักษาตัวในโรงพยาบาล”
“แสดงว่าตั้งใจจะมาฆ่าน่ะสิ”
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า ครุ่นคิดในใจ ก่อนส่งโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายทันที
“เรียกคนของนายให้มาจัดการกับสามคนข้างนอกซะสิ”
ระหว่างนี้พลันนึกขึ้นได้ “แล้วก็โทรหาโจวเฟ่ยหูด้วย ถามว่าทางเขาเป็นยังไงบ้าง”
ในเมื่อจงใจจะมาฆ่ากัน แสดงว่าน่าจะเป็นฝีมือของกลุ่มวาฬยักษ์กับกลุ่มฉลามคลั่ง
“ได้”
หวังเหยียนโทรติดต่อทันที
เขาโทรหาลูกน้องเพื่อสั่งการ กลับต้องโทรไปถึงสองครั้ง แต่ยังไม่สามารถติดต่อได้!
“หรือว่า…”
เขาอดหน้าเสียไม่ได้พร้อมสังหรณ์ร้ายที่ผุดขึ้นในใจ
[1] พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา = พูดถึงใครคนหนึ่งอยู่แล้วคนนั้นบังเอิญมาพอดี