ชุมชนเล็กๆ ที่ซูหว่านอาศัยอยู่นั้นห่างไกลจากถนนจิ่วหลินมาก เนื่องจากท้องฟ้ามืดแล้ว ผู้คนบนท้องถนนก็มีไม่มากนัก ซูหว่านและซูรุ่ยจึงพากันนั่งรถเมล์กลับบ้าน
จากป้ายรถเมล์ที่ลง ต้องเดินผ่านถนนอีกสายกว่าจะถึงบ้าน
“ที่รักลำบากแย่เลย คุณขี่หลังผมดีกว่า!”
ซูรุ่ยที่เห็นว่าซูหว่านช่วยตนจัดร้านมาหลายชั่วโมง ก็รู้สึกสงสารภรรยาของตนขึ้นมาทันที ดังคำที่ว่า คู่สามีภรรยาผู้ยากไร้และต่ำต้อยย่อมมีแต่เรื่องทุกข์ใจ แม่ทัพซูรพบว่าชีวิตคนสามัญธรรมดานั้นช่างแปลกใหม่และลำบากลำบนเอาเสียจริง
ซูรุ่ยแบกซูหว่านเดินมาเรื่อยๆ จนถึงใต้อาคารหลังหนึ่ง เขาเห็นมาแต่ไกลว่ามีรถเชฟโรเลตสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูอาคาร และหญิงสาวที่มี่เสื้อสูทคลุมไหล่ซึ่งกำลังยืนพิงข้างตัวรถพลางสูบบุหรี่อยู่นั้นก็คือเซียวชิง
เมื่อได้เห็นนางเอกพิลึกพิลั่นท่านนี้ แม่ทัพซูก็อดไม่ได้ที่จะชะงักฝีเท้า
“มีอะไรหรอ”
ซูหว่านที่งัวเงียและซบอยู่บนบ่าของเขา ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ โดยไม่รอให้เธอตื่นดี เซียวชิงก็รีบซอยเท้าวิ่งเข้ามาดุจลมหอบ “มู่ไป๋ เสียวหว่านเป็นอะไรไป บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เซียวชิงลืมเรื่องสำคัญที่ว่าตอนนี้ตัวเขาคือคุณเซียว เขาวิ่งมาตรงหน้าซูรุ่ยแล้วถามอย่างกระวนกระวายใจ
ซูรุ่ยขมวดคิ้ว “หลีกไป เธอไม่ต้องห่วงเรื่องฉันกับเสียวหว่านหรอก!”
เซียวชิง “…..”
เซียวชิงจึงค่อยนึกขึ้นได้ถึงสถานะของตนเอง
“เอ่อ คือ การตายของเซียวชิง จะมากหรือน้อยยังไงฉันก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบ ฉันยอมรับ! แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ! ฉันรู้ว่าเขาเป็นลูกกำพร้า แต่พวกนายเป็นคนที่เขาสนิทที่สุด ถ้าพวกนายมีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้ เรื่องไหนที่ฉันช่วยได้ ฉันจะช่วยแน่นอน!”
เซียวชิงอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองซูหว่านที่อยู่บนหลังซูรุ่ย
“คุณเซียว คุณ คุณก็อย่าโทษตัวเองให้มากจนเกินไป คือว่า…ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชคชะตาฉันใด อุบัติเหตุของเซียวชิงก็โทษคุณไม่ได้ฉันนั้น อย่างไรเสีย คุณก็ห้ามคิดสั้นทำเรื่องโง่ๆ เด็ดขาด!”
เซียวชิงไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอะไร จริงๆ แล้วเขาอยากบอกคนตรงหน้าทั้งสองเหลือเกินว่าเขาก็คือเซียวชิง เขายังมีชีวิตอยู่
แต่บอกไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน
เสียวหว่านจะยอมอยู่กินกับผู้หญิงด้วยกันอย่างนั้นหรือ
ให้ตาย ชีวิตของฉันนี่มันรันทดเป็นบ้า
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวชิง ซูหว่านก็กระโดดลงจากหลังของซูรุ่ย เธอมองเขานิ่งๆ ก่อนพูดว่า
“ขอบคุณคุณเซียวมากที่อุตส่าห์มาถึงที่นี่ เพื่อพูดเรื่องพวกนี้กับพวกเรา คุณพูดถูก ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชคชะตา ชาตินี้ฉันกับอาชิงคงไม่มีวาสนาต่อกัน หวังว่าชาติหน้า เขาจะได้ไปเกิดในบ้านของคนรวย มีกินมีใช้ มีสาวงามในอ้อมกอดตลอดชีวิต”
เซียวชิง “…..”
เสียวหว่านน้อย เธอช่างใจดีและน่ารักจริงๆ ตอนนี้ฉันมีกินมีใช้แล้ว สาวงามอะไรนั่นก็ฉันเองนี่แหละคือสาวงาม จะถือว่ามีสาวงามในอ้อมกอดด้วยหรือเปล่า ฮือๆ ไม่อยากพูดแล้ว พูดแล้วอยากจะร้องไห้
…..
“เซียวฉิง”
เมื่อเห็นว่าซูหว่านไม่ได้ประสบอุบัติเหตุอะไร กู้ซูสิงก็ค่อยๆ ลงจากรถและชำเลืองมองเซียวชิง
“จะทุ่มนึงแล้ว คุณควรกลับโรงพยาบาลแล้วล่ะ!”
กลับโรงพยาบาล?
เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ซูสิง เซียวชิงก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที เขามองไปยังร่างของซูรุ่ยอีกครั้ง
“เหยียนมู่ไป๋ พวกนายกลับมาจากถนนจิ่วหลินใช่มั้ย ค่ำขนาดนี้แล้วคงยังไม่ได้กินข้าวกันล่ะสิ พอดีเลย ให้ฉันพาพวกนายไปเลี้ยงข้าวที่อี้เจียงหนานดีมั้ย อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย!”
เซียวชิงจำได้ว่า เมื่อครั้งที่เขายังอยู่ด้วยกันกับเสียวหว่าน เขาเคยรับปากเธอว่าจะพาเธอไปกินข้าวที่อี้เจียงหนาน ที่นั่นใกล้กับที่ทำงานของซูหว่าน เป็นร้านอาหารส่วนตัวของชนชั้นสูงที่ใหญ่โตและมีรสนิยม
ซูรุ่ยลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งหลังจากได้ยินคำชวนของเซียวชิง สุดท้ายก็พยักหน้า
“เมื่อคุณเซียวมีไมตรีจิตที่ลึกซึ้งและจริงใจเช่นนี้ งั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจแล้ว เสียวหว่าน เธอว่าไง”
“อือ”
ซูหว่านพยักหน้าอย่างเฉยเมย “งั้นก็ต้องรบกวนคุณเซียวจ่ายหนักแล้ว!”
“โอ๊ย จ่ายหนักอะไรกัน พวกเธอก็อย่าเอาแต่เรียกฉันว่าคุณเซียวเลย เรียกฉันว่าเซียวฉิงก็แล้วกัน”
ทุกครั้งที่ได้ยินคนอื่นเรียกตนเองว่าคุณเซียว เซียวชิงก็มักจะรู้สึกเศร้าขึ้นมา
…..
“ขึ้นรถกันเถอะ!”
หลังจากลากซูรุ่ยกับซูหว่านขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เซียวชิงก็หันไปตะโกนบอกกู้ซูสิงทันทีอย่างไม่เกรงใจ
“โชเฟอร์ ไปอี้เจียงหนาน!”
กู้ซูสิง “…..”
นี่คิดว่าเราเป็นคนขับแท็กซี่หรือไง
กู้ซูสิงทำหน้าเย็นชา ก่อนสตาร์ทรถโดยไม่พูดไม่จา เขาเป็นคนไม่พูดมาก แม้ในใจจะรู้สึกไม่พอใจเซียวฉิงแต่แรก แต่เมื่อนึกถึงสัมพันธไมตรีอันดีของทั้งสองครอบครัว อีกทั้งเซียวฉิงในตอนนี้ก็เป็นคนไข้ของเขา กู้ซูสิงจึงได้แต่จำใจทน
ตอนที่ทั้งสี่คนมาถึงอี้เจียงหนาน ในร้านอาหารมีคนไม่มากนัก เซียวชิงขอห้องส่วนตัวที่หรูหราห้องหนึ่ง เมื่อเข้าประตูมา เขาก็สั่งแบบอาเสี่ยบ้านนอกทันที เหล้าเหมาไถอายุสามสิบปี แถมยังสั่งไวน์ลาฟิตมาแก้วหนึ่งด้วย
จากชายหนุ่มแสนธรรมดากลายเป็นสาวสวยขาวรวยในชั่วข้ามคืน แม้ว่าจะป้อหญิงไม่ได้อีก อย่างน้อยก็ขอให้ได้ลิ้มรสชีวิตคนรวยบ้างเถอะ มีเงินก็ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ!
“มาเถอะ พวกนายจะกินอะไรก็สั่งกันเต็มที่เลย ของที่ชอบก็เอามาสองจาน จานนึงกิน อีกจานห่อกลับบ้าน!”
เซียวชิงผลักอาหารมาอยู่ตรงหน้าซูหว่านกับซูรุ่ยอย่างภาคภูมิใจยิ่ง
ซูหว่าน / ซูรุ่ย / กู้ซูสิง “…..”
เราสามคนไม่รู้จักตลกสามช่าคนนี้ ไม่รู้จักจริง ๆ…
“กินอะไรง่ายๆ ก็พอแล้ว”
ซูหว่านพลิกเมนูอาหารไปมา สีหน้าคาดเดาได้ยาก
“เมื่อก่อนตอนที่อาชิงยังอยู่ เขามักบอกว่าจะพาฉันมากินข้าวที่นี่ ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับร้านอาหารข้างถนน แค่กินอิ่มท้องได้ก็พอแล้วล่ะ”
“เสียวหว่าน…”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูหว่าน เซียวชิงก็หันไปมองเธอด้วยแววตาเปี่ยมรัก
“อะแฮ่ม”
พอรู้สึกถึงแววตาแปลกๆ ของเซียวชิง ซูรุ่ยที่นั่งอยู่อีกด้านก็รีบกระแอมไอออกมา
“เสียวหว่าน อาชิงไม่อยู่แล้ว ฉันรู้ว่าในใจเธอยังโศกเศร้าไม่คลาย แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องมองไปข้างหน้าเสมอ”
“ก็ใช่”
กู้ซูสิงที่ไม่พูดจามาตลอด ก็จ้องมองซูหว่านอย่างจริงจัง
“คนตายไปสู่สุคติแล้ว คุณเสียว คุณยังสาว ยังมีชีวิตข้างหน้าอีกยาวไกล”
“อืม”
เมื่อได้ยินคำพูดของคนทั้งสอง ซูหว่านก็พยักหน้าช้า ๆ
ส่วนเซียวชิงหลุบตาลง ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่…
ใช่สิ ตัวเขา ‘ตาย’ ไปแล้ว อย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยให้เสียวหว่านเอาแต่เศร้าโศกเสียใจให้คนตายอย่างตนอีก จึงเหลือบมองกู้ซูสิงโดยไม่รู้ตัว…
ไอ้เย็นชาหน้าขาวที่เพิ่งเตือนสติเสียวหว่านไป หรือเขาจะสนใจเสียวหว่านจริง ๆ
แต่เป็นคนมีคู่หมั้นแล้วนี่ จะมาทำตัวเหมือนโสดเนี่ยนะ ผู้ชายแบบนี้พึ่งไม่ได้ ไว้ใจไม่ได้เลย!
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เซียวชิงก็หันไปมองซูรุ่ยบ้าง ในโลกนี้ ผู้ชายที่ทำให้เซียวชิงรู้สึกไว้วางใจมากที่สุด นอกจากตัวเขาเองแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นเหยียนมู่ไป๋นี่แหละ!
ต่างรู้ไส้รู้พุง ต่างมีน้ำใจมีคุณธรรมต่อกัน!
เหยียนมู่ไป๋เป็นผู้ชายที่ดี มีความสามารถ กระตือรือร้น มีคุณธรรม และกตัญญู
อืม ถ้าไม่ติดเรื่องปัญหาทางการเงินนิดหน่อย เรื่องอื่นก็ไม่เลวเลย!
เมื่อคิดได้อย่างนี้ เซียวชิงก็หันมองซูรุ่ยกับซูหว่านไปมาโดยไม่รู้ตัว…
จะว่าไป เวลาทั้งสองคนนั่งด้วยกัน ถ้าดูให้ดีแล้วก็เหมือนสามีภรรยากันจริง ๆ
เซียวชิง “…..”
อะไรกัน ทำไมยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ล่ะ
มาจับคู่แฟนเก่าของตัวเองกับเพื่อนสนิทเนี่ยนะ เรื่องแบบนี้ใครเขาทำกัน!
อาหารมื้อนี้หมดไปหลายหมื่นเลยทีเดียว สุดท้ายก็เป็นกู้ซูสิงที่รูดบัตรจ่ายให้
ขณะที่เดินออกจากร้านอาหาร เซียวชิงก็เหลือบมองซูรุ่ยกับซูหว่านอีกครั้ง
“ที่นี่ใกล้กับถนนจิ่วหลิน มู่ไป๋ ฉันส่งนายกลับก่อน แล้วนายค่อยไปส่งเสียวหว่านก็แล้วกัน!”
“ไม่ต้องหรอก”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวชิง ซูหว่านก็รีบส่ายหัวทันที
“ส่งกลับบ้านฉันด้วยกันนี่ล่ะ ห้องพักชั้นบนของมู่ไป๋ครบกำหนดแล้ว เขาถูกเจ้าของห้องไล่ออกมาแล้ว จะให้ซุกหัวนอนอยู่แต่ในร้านก็คงไม่ดีเท่าไหร่ พอดีฉันมีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่ง ให้เขาอยู่ที่นั่นสักระยะก่อน พอขายของได้กำไร มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องก็ค่อยว่ากัน!”
เซียวชิง “…..”
พับผ่าสิ ถึงฉันจะอยากให้พวกเธอคู่กัน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพัฒนาความสัมพันธ์กันไวขนาดนี้หรือเปล่า