ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ นักนิติจิตวิทยาแบบฟู่กุ้ยได้เวลาออกโรง
“คุณจับเธอหันมาสิครับ ไม่อยากลูบเธอ ไม่อยากจูบเธอเหรอ?”
พอฟู่กุ้ยพูดแบบนั้นคนบ้าก็คลายมือตามคาด เสี่ยวเชี่ยนไอออกมาอย่างแรง รีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งรอดจากความตาย คนบ้าจะกอดเสี่ยวเชี่ยนอีกครั้ง แต่มีหรืออวี๋หมิงหลางจะให้โอกาสนั้น?
ตอนที่คนบ้าเริ่มคลายมือจากเสี่ยวเชี่ยนเพราะคำพูดของฟู่กุ้ย ตอนที่มือของเขาอยู่ห่างจากเสี่ยวเชี่ยนไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร อวี๋หมิงหลางก็เหนี่ยวไก
ลูกกระสุนวิ่งไปในอากาศ พุ่งเข้าไปที่แขนคนบ้า!
“โอ๊ย!!!” คนบ้าร้องออกมาเพราะความเจ็บ จังหวะนั้นเองฟู่กุ้ยรีบเข้าไปคว้าตัวเสี่ยวเชี่ยนที่กำลังไอออกมาไว้ข้างตัว!
“ว้าย! ทำไมต้องยิงลูกชายฉันด้วย เขาเป็นโรคประสาท เขาฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายนะ!” พอเห็นลูกชายถูกยิง เอามือจับแขนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด คนเป็นแม่ก็ร้อนใจ
คนบ้าที่ถูกยิงแขนยังไม่ยอมตัดใจ คิดจะโผเข้าไปหาเสี่ยวเชี่ยนอีก ทันใดนั้นกระสุนนัดที่สองของอวี๋หมิงหลางก็พุ่งออกไปโดนที่ขาของเขาพอดี!
คนบ้าทรุดลงไปกองกับพื้น ขณะเดียวกันทหารจำนวนมากก็กรูกันเข้ามาจับคนบ้าไว้ อวี๋หมิงหลางรีบวิ่งเข้ามากอดเสี่ยวเชี่ยนที่เพิ่งรอดจากความตาย
ผ่านช่วงเวลาจากถูกจับจนถึงได้รับการช่วยเหลือมีแค่ไม่ถึงสองนาที แต่สำหรับคู่รักคู่นี้แล้วเหมือนอยู่กันคนละโลก เสี่ยวเชี่ยนถูกรัดตรงคอจนพูดไม่ออก หลังจากที่เธออยู่ในอ้อมกอดของอวี๋หมิงหลางแล้วก็เงยหน้าลูบใบหน้าของเขา พอเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเขาเธอก็สบายใจ ร่างกายอ่อนยวบ แล้วสลบลง
ก่อนเธอสลบไปได้ยินเสียงเขาตะโกน “รีบไปตามหมอมา! เอาปืนมา ผมจะยิงคนบ้าให้ตาย!”
เสี่ยวเชี่ยนอยากพูดออกไปว่า อย่าบุ่มบ่าม เธอไม่เป็นไร อย่าทำผิดเพราะคนบ้า สองนัดที่เขายิงอยู่ในหน้าที่ แต่ถ้านอกเหนือจากนั้นจะผิดกฎหมาย อย่านะ…
หมอทหารรีบมาอย่างรวดเร็ว โชคดีที่พวกเขาเตรียมอุปกรณ์มาพร้อมเมื่อต้องเข้ามาในเขตภูเขา เสี่ยวเชี่ยนถูกวินิจฉัยว่าขาดออกซิเจนเพราะถูกรัดคอแน่น เธอได้รับการปฐมพยาบาลทันที ส่วนอวี๋หมิงหลางที่กำลังโมโหสุดขีดถูกรองหัวหน้าสองคนห้ามไว้
“หัวหน้าใหญ่ใจเย็นก่อนครับ!”
“ปล่อย ผมรู้ดีว่าต้องทำไง” อวี๋หมิงหลางผลักลูกน้องออก ถอดเครื่องแบบ ถอดหมวก เรื่องที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้ห้ามอยู่ในชุดทหาร
คนบ้าถูกทำให้สงบแล้ว สองนัดที่อวี๋หมิงหลางยิงล้วนอยู่ในกฎ ไม่ถือว่าทำผิด ถ้าอวี๋หมิงหลางจะเล็งไปที่หัวก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่สติของการเป็นทหารทำให้อวี๋หมิงหลางควบคุมความบุ่มบ่ามเอาไว้ได้ เขาจึงทำแค่ให้คนบ้าหมดแรง ไม่ได้หมายเอาชีวิต
“ทำไมต้องยิงลูกชายฉันด้วย เขาเป็นโรคประสาท สิ่งที่เขาทำลงไปเขาควบคุมตัวเองไม่ได้” แม่คนบ้าคิดจะเข้าไปทำร้ายอวี๋หมิงหลาง แต่ถูกอวี๋หมิงหลางยกมือห้ามไว้
แม่คนบ้าพอเห็นดวงตาแดงกล่ำของอวี๋หมิงหลางก็กลัวจนตัวสั่น
ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก อย่างกับจะกินคน
“รู้ว่าเขาป่วยแล้วทำไมยังปล่อยออกมาอีก?”
“เขาเป็นโรคประสาท คุณจะมาโมโหฉันทำไม ฉันก็เอาเขาไม่อยู่ อีกอย่างคุณเป็นทหารไม่ใช่เหรอ เมียคุณก็เท่ากับเป็นสะใภ้ทหาร เห็นในเพลงชอบร้องไม่ใช่เหรอสะใภ้ทหารยิ่งใหญ่ ครั้งนี้ก็ถือว่าเขาทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ก็แล้วกัน”
เดิมอวี๋หมิงหลางยังควบคุมตัวเองได้ แต่พอได้ยินป้าคนนี้พูดเรื่องสะใภ้ทหารเขาก็หัวร้อนขึ้นมาทันที
อวี๋หมิงหลางคลายมือออก ทันใดนั้นเขาก็กระชากคอเสื้อป้าคนนี้ขึ้นมาแล้วลากไปขึ้นรถพยาบาลของหมอทหาร เพื่อให้เห็นเสี่ยวเชี่ยนที่กำลังได้รับการปฐมพยาบาล
“เขาเป็นโรคประสาท แล้วคนที่มีหน้าที่ดูแลอย่างพวกป้าแดกขี้เป็นอาหารเหรอ?! จะบอกให้นะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงวันนี้ป้าตายไปแล้ว! โรคประสาทไม่ใช่เหตุผลที่ป้าจะยกมาอ้าง! ดูเมียผมให้เต็มตา ดูซิ ไหนกล้าพูดว่าลูกชายตัวเองเป็นโรคประสาทฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายอีกไหม?”
“ลูกชายฉันเดิมเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับเขา—โอ๊ย!” ป้าคนนี้รู้สึกเจ็บตรงเข่า อวี๋หมิงหลางเตะหลังเข่าป้าคนนี้จนป้าแกลงไปนั่งในท่าคุกเข่าให้เสี่ยวเชี่ยน
นี่ก็เพราะเห็นอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงหรอกนะ ไม่อย่างนั้นอวี๋หมิงหลางจับถลกหนังแล้ว ถ้าจะบอกว่าคนบ้านั่นอาการกำเริบ ไม่ถือว่าผิดจนอภัยไม่ได้ แต่ท่าทีของคนในครอบครัวผู้ป่วยทำให้เขาหมดความอดทน
…
“นายทำอะไรลงไป!”
ภายในห้องทำงานระดับหัวหน้าของเขตทหาร อวี๋หมิงหลางยืนตรง นายทหารระดับสูงชี้หน้าเขาด้วยความโมโห
“ผมน้อมรับคำติชมในการแก้ปัญหาของผมครับ!”
“แบบนี้เรียกแก้ปัญหาเหรอ? นายบอกจะช่วยคนก็ช่วยคน ยิงปืนก็ไม่มีปัญหา แล้วทำไมช่วยคนออกมาได้แล้วนายยังไปทำร้ายญาติผู้ต้องหาด้วย? ถึงไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่ผู้หญิงคนนั้นมาถึงค่ายทหาร มาเรียกร้องขอความยุติธรรม!”
“รายงานหัวหน้า ผมเตะเขาจริงครับ ต้องพักงานก็พัก ต้องขึ้นศาลทหารก็ขึ้น ผมทำคนเดียวขอรับผิดคนเดียว แต่ผมไม่เสียใจที่ทำครับ!”
ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็ยังจะเตะป้าคนนั้นอยู่ดี ป้าคนนั้นติดค้างการคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าเมียเขา อวี๋หมิงหลางไม่เสียใจที่ทำ
“ไม่ถึงกับต้องขึ้นศาลทหารหรอก ยังไงผลมันก็ไม่ได้เลวร้าย…แต่ดูนายซิ! เพิ่งเป็นรักษาการหัวหน้าได้ไม่กี่วัน ทำไมก่อเรื่องแล้ว!”
คนเป็นหัวหน้าคนไหนเจอลูกน้องแบบนี้ก็ต้องปวดหัว
ความสามารถเป็นเลิศ ทักษะการต่อสู้เป็นที่หนึ่ง คนเก่งในรอบร้อยปี แต่นิสัยแบบนี้ก็เอาเรื่องอยู่ เพิ่งเข้ารับตำแหน่งก็ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว
“ตอนนั้นผมทำลงไปโดยไม่ได้อยู่ในสถานะทหารนะครับ ไม่ได้ทำกองทัพขายหน้า!”
หัวหน้าโมโหถีบอวี๋หมิงหลางไปหนึ่งที แต่อวี๋หมิงหลางก็ยังยืนนิ่ง
เอาคืนให้เมียตัวเอง ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้เป็นหมื่นครั้ง เขาก็ไม่เสียใจ!
“ทำไมนายถึงได้ดื้อแบบนี้นะ? ถ้านายไม่เตะป้าคนนั้น พวกเราก็จะรายงานต่อเบื้องบนเรื่องยิงปืนช่วยตัวประกันให้นายได้รับคำชม พอเบื้องบนสัมภาษณ์นาย ชื่นชมนาย หน่วยเสินเจี้ยนก็จะพลอยได้หน้าไปด้วย เรื่องมันจะดีอยู่แล้วเชียว เพราะนายไปเตะเขาเรื่องมันเลยวุ่นวายไปใหญ่!”
ถ้าอวี๋หมิงหลางไม่เตะ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่หน่วยเสินเจี้ยนควรจะได้รับคำชมอยู่แล้ว!
ภรรยาของหัวหน้าถูกจับเป็นตัวประกัน แต่หัวหน้ากลับมีสติ ให้เกียรติชีวิตอีกฝ่ายด้วยการไม่ระเบิดหัว นี่คือแบบอย่างที่ดีของทหารสมัยนี้ ตอนนั้นมีคนจำนวนมากดูอยู่ เรื่องดีๆแบบนี้เพียงพอที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้หน่วยเสินเจี้ยนได้
ปรากฏว่าอวี๋หมิงหลางดันลากป้าคนนั้นไปขึ้นรถแล้วเตะไปหนึ่งที เตะผลงานที่น่าชื่นชมนี้ให้กระเด็นออกไปด้วย แถมอาจต้องรับบทลงโทษที่จะตามมา
“ผมไม่เสียใจในการกระทำของตัวเองครับ พฤติกรรมของผู้ป่วยโรคประสาทนั้นควบคุมไม่ได้ ถึงเขาจะทำร้ายภรรยาผมก็ตาม แต่ผมจะไม่ติดใจเอาความเขา แต่คำพูดของแม่เขา ในฐานะที่ผมเป็นสามีของตัวประกันผมให้อภัยไม่ได้ครับ! ผมขอถามหัวหน้าครับ ถ้าคนในครอบครัวหัวหน้าถูกคนบ้าทำร้ายแล้วกำลังถูกกู้ชีพอยู่ ยังไม่ทราบชะตากรรม ท่านจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเขาครับ? ลูกชายของเขาเป็นโรคประสาท เป็นเหตุผลที่เขาจะใช้ทำร้ายใครก็ได้เหรอครับ? ผมไม่ลืมหน้าที่ของตัวเอง แต่ผมก็ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นสามีของเหยื่อด้วยครับ!