หยางเฟิงไม่ได้มองเย่ชิวแม้หางตา ถามเบา ๆ ว่า “ที่รัก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัวพูด “ฉันไม่เป็นไร!”
“หยางเฟิง เธอมาทันเวลาพอดี รีบฆ่าไอ้สารเลวนั่น!”
และในขณะนี้
หลันซินวิ่งออกมาจากด้านหลังโซฟา ชี้ไปที่เย่ขวงและตะโกนพูด
หยางเฟิงหันไป จ้องไปที่เย่ขวงอย่างเย็นชา
“นายก็คือเย่ขวง?
“ฮึ!”
เย่ขวงพูดอย่างเย็นชา: “ใช่ ฉันคือเย่ขวง นายเป็นใคร?”
หยางเฟิงพูดนิ่ง ๆ : “ฉันชื่อหยางเฟิง!”
“นายก็คือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่ของเราคนนั้นเหรอ？”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ขวงสีหน้าตกใจ
ปีนั้น
หยางเฟิงแต่งงานกับเย่เมิ่งเหยียน
เย่ขวงก็ถูกไล่ออกจากตระกูลเย่มานานแล้ว
ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักหยางเฟิงเลย
ในเวลานี้ เห็นหยางเฟิงนำทหารหลายพันนายมาด้วย
ให้ลูกน้องนับร้อยของตัวเองยอมแพ้
หักขาของเย่ชิว
นี่ยังเป็นเพียงแค่เขยแต่งเข้าอีกเหรอ?
หยางเฟิงเดินไปหาเย่ขวง ถามเสียงเย็นชา “นายจะฆ่าพ่อตาของฉันงั้นเหรอ”
เย่ขวงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “ถูกต้อง! เย่ไห่ฆ่าพี่รองของฉัน ชิงเอาทรัพย์สินตระกูลเย่ของฉัน ฉันจะฆ่ามัน!”
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้น นายก็ไปตายเหมือนกัน!”
หยางเฟิงไม่พูดไร้สาระใดๆ จิตสังหารก็เกิดขึ้น
“อยากจะฆ่าฉัน ไม่ง่ายขนาดนั้น!”
ตะโกนด้วยความโมโห
เย่ขวงมือถือดาบพิฆาตพุ่งเข้าหา หยางเฟิง
เสือขาวยกปืนขึ้น พร้อมที่จะยิง
หยางเฟิงยื่นมือมาห้ามเขาไว้
“ก็ดี ไม่ได้ขยับไม้ขยับมือมานานแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสือขาวก็เก็บปืนในมือ
“ไอ่หนุ่ม แกกำลังรนหาที่ตาย！”
เมื่อเห็นเสือขาวเก็บปืนในมือ
เย่ขวงใบหน้าที่ดุร้าย
การเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้น
ร่างกายแผ่กลิ่นอายสังหารที่น่ากลัวออกมา
ชั่วพริบตา ก็มาถึงตรงหน้าของหยางเฟิง
เผชิญหน้ากับเย่ขวงที่ท่าทางที่ดุดัน
หยางเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน
“ไอ่หนุ่ม ไปตายซะ！”
เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงนิ่งเฉย
ใบหน้าของเย่ขวงก็แสดงความโหดร้ายออกมา ฟันด้วยดาบพิฆาตที่อยู่ในมือไป
ในสายตาเขา หยางเฟิงรู้สึกหวาดกลัวจนนิ่งไปแล้ว
เขาเหมือนกับว่าเห็น ภาพศพของ หยางเฟิงที่แยกจากกัน
“หยางเฟิง！”
ดูถึงตอนนี้
เย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆ อุทานออกมา
โฉ้ง！
วินาทีที่มีดของเย่ขวงฟังลงมา
หยางเฟิงชกออกไปหนึ่งหมัด
ฟึบ！
เสียงดังสนั่น
เย่ขวงทั้งคนบินออกไป
ดาบพิฆาตในมือหักเป็นสองท่อนตกลงที่พื้น
พู่！
เย่ขวงไม่สามารถควบคุมได้ กระอักเลือดออกมากลางอากาศ
จากนั้น คนทั้งคนก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง
เย่ขวงมองไปที่หยางเฟิงอย่างไม่เชื่อและกล่าวว่า “นายทำลายศิลปะการต่อสู้ของฉัน!”
ในเมื่อกี้
หยางเฟิงหมัดเดียวต่อย จุดตันเถียนของเย่ขวงแตก
ในเวลานี้เย่ขวงทั้งคน กลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว
ลูกน้อยหลายร้อยคนจาก แก๊งคลั่งบู๊ สีหน้าที่เหลือเชื่อ
ต้องรู้ว่า เย่ขวงเป็นยอดฝีมือด้านไว่จิ้งแล้ว
แต่เมื่ออยู่ในมือของหยางเฟิง ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่หมัด
และยังศิลปะการต่อสู้ยังถูกทำลายอีกด้วย
เมื่อเสือขาวเห็นสถานการณ์นี้ สีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
กล้าลงมือกับท่านแม่ทัพ ไม่เจียมตัวจริงๆ
หยางเฟิงเดินไปหาเย่ขวงทีละก้าวทีละก้าว
จากบนมองลงล่างไปที่เขา
“เย่ขวง นายจะฆ่าพ่อตาของฉัน วันนี้นายจะต้องตาย!”
เสียงพูดจบลง
หยางเฟิงเหยียบไปที่หัวเย่ขวงด้วยเท้าเดียวอย่างแรง
เหยียบไปทีนี้
หัวของเย่ขวงจะถูกเหยียบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ในขณะนี้
เย่ขวงสีหน้าดูหวาดกลัว
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึก ความตายกำลังมาถึง
“หยางเฟิง รอก่อน!”
และในขณะที่หยางเฟิงกำลังจะเหยียบเย่ขวงให้ตายนั้น
เย่ไห่จู่ๆก็พูดขึ้น
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เย่ไห่อย่างสงสัย
เย่ไห่ถอนหายใจและกล่าวว่า “หยางเฟิง ปล่อยเขาไปเถอะ!”