“พ่อ พ่อใจอ่อนเกินไปแล้ว!”
หยางเฟิงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้
เย่ไห่พูดด้วยใบหน้าเจ็บปวด: “ฉันรู้ แต่น้องชายฉันได้ตายไปคนหนึ่งแล้ว หรือนายต้องการให้น้องชายฉันตายไปอีกคนเหรอ”
เย่กวงตายไปแล้ว
เขาก็เหลือเพียงเย่ขวงน้องชายเพียงคนเดียวแล้ว
ถ้าเย่ขวงยังถูกหยางเฟิงฆ่าอีกครั้ง
เช่นนั้น เย่ไห่ก็จะไม่มีพี่น้องอีกต่อไป
ดังนั้นแม้ว่าเย่ขวงจะต้องการฆ่าตัวเอง
เย่ไห่ยังคงไม่อาจฝืนทนที่จะเห็นเย่ขวงถูกฆ่าตาย
“ฮ่าๆๆ!”
จู่ๆเย่ขวงก็หัวเราะออกมาและพูดว่า: “เย่ไห่ แกยังคงขี้ขลาดเหมือนเมื่อก่อน แกคิดว่า แกไม่ฆ่าฉัน ฉันจะขอบคุณแกเหรอ? ฝันไปเถอะ! ฉันก็จะตามหาแกชำระบัญชี!”
ได้ยินอย่างนี้
เย่ไห่สีหน้าเศร้าสลด
พี่น้องทำร้ายกัน
นี่คือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลก ไม่มีอะไรเกินกว่านี้แล้ว
เมื่อเห็นเย่ขวง ใกล้ตายก็ไม่ยอมกลับใจ
หยางเฟิงจ้องที่เขา ดวงตาเย็นชาและพูดว่า: “โทษประหารยกเว้นได้ โทษทุกข์ในชีวิตหนียาก!”
เพิง！
เสียงพูดจบลง
หยางเฟิงหนึ่งเท้าเหยียบลงไป
อ๊ากกก！
เสียงกรีดร้องที่บีบร้าวหัวใจ
“ขาของฉัน!”
เย่ขวงเอามือกุมขาตัวเองไว้ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
หยางเฟิงหนึ่งเท้าลงไป
หักขาของเย่ขวง
ตั้งแต่นี้ไป
เขาจะกลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง
หยางเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก: “ชั่วชีวิตที่เหลือ คุณก็ใช้ชีวิตที่เหลือบนรถเข็นเถอะ!”
“มานี่ เอาพวกเขาโยนออกไปให้หมด!”
“ครับ!”
ต่อจากนั้น
เย่ขวงและเย่ชิวทั้งสองคน ถูกโยนออกไปเหมือนกับสุนัข
สำหรับ ลูกน้อยหลายร้อยคนจาก แก๊งคลั่งบู๊ ทั้งหมดถูกส่งไปที่กรมตำรวจในพื้นที่
แก๊งคลั่งบู๊ทั้งหมดถูกทำลาย!
“คุณหยาง เพราะผมปกป้องไปครอบคลุม ทำให้ประธานเย่ตกใจไป”
หม่าตงมาตรงหน้าหยางเฟิงพูดด้วยความประหม่าเป็นอย่างยิ่ง
หยางเฟิงกล่าวนิ่ง ๆ : “เรื่องนี้ไม่โทษคุณ ฉันคิดไม่รอบคอบเอง”
พูดเสร็จ เขาก็หันไปมองที่เสือขาวและกล่าวว่า “เสือขาว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขตวิลล่าเขาหยุนวางกำลังพลหนึ่งกอง”
“ครับ！”
เสือขาวพยักหน้า ไปจัดการทันที
“พ่อ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
หยางเฟิงเดินไป มองไปที่เย่ไห่ถามด้วยความเป็นห่วง
เย่ไห่สีหน้าเศร้าโศก
น้องชายทั้งสองอยากจะฆ่าตัวเอง
นี่สร้างผลกระทบต่อเขาอย่างใหญ่หลวง
เย่ไห่ส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร ฉันอยากกลับไปพักที่ห้องเงียบๆ สักพัก”
เมื่อพูดเสร็จ เขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
“หยางเฟิง พ่อฉัน…”
เมื่อเห็นแผ่นหลังเย่ไห่ที่เดินจากไป เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าดูเป็นกังวล
หยางเฟิงยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร ให้พ่ออยู่คนเดียวสักพัก เขาจะดีขึ้นเอง”
นอกเขตวิลล่าเขาหยุน
เย่ขวงและเย่ชิวสองคนกำลังนอนอยู่บนพื้นราวกับสุนัขสองตัว
เย่ชิวกัดฟันถาม “อาสาม ไอ้สารเลวหยางเฟิงนั้นโหดร้ายเกินไปแล้ว กลับทำพวกเราพิการ เราควรทำยังไงดี?”
เย่ขวงกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม: “หยางเฟิงทำลายศิลปะการต่อสู้ของฉัน ทำลายขาของฉัน ฉันจะต้องแก้แค้น!”
“แต่เราเป็นแบบนี้แล้ว และแก๊งคลั่งบู๊ก็ถูกทำลายแล้ว เราจะแก้แค้นได้ยังไง”
เย่ชิวกล่าวด้วยท่าทางสิ้นหวัง
สู่กับหยางเฟิงมาหลายครั้ง เขาความพ่ายแพ้อย่างยับเยินทุกครั้ง ทำให้หัวใจของเขาเป็นเถ้าถ่าน
จากคุณชายสูงส่งของตระกูลเย่
ถึงตอนนี้กลายเป็นคนพิการขาทั้งสองข้าง
ยังต้องการแก้แค้น?
เกรงว่าแม้แต่ชีวิตก็ไม่มีแล้ว!
เย่ขวงพูดอย่างเย็นชา: “หึ เธอวางใจเถอะ ฉันมีวิธีที่จะแก้แค้น!”
ได้ยินเช่นนี้
เย่ชิวถามอย่างคาดหวัง “อาสาม อามีวิธีแก้แค้นอะไร?”
เย่ขวงพูดด้วยใบหน้ามืดมน: “ตัวพ่อพื้นที่สีเทาตงไห่ หัวหน้าแก๊งพยัคฆ์ หวางหลงเป็นพี่น้องร่วมสาบานของฉัน ครั้งนี้ฉันจะไปหาเขา ให้เขาจัดการฆ่าหยางเฟิงซะ!”
“เยี่ยมเลย เราจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้…”
เย่ชิวสีหน้าตื่นเต้น
แต่แล้วต่อมา คำพูดของเขาก็หยุดชะงัก
เพราะเขาพบว่า ตัวเองและเย่ขวงทั้งสองคนไม่สามารถขยับได้แล้ว