บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 189
เธอพยายามดึงมือกลับ แต่เจเรมี่ไม่ได้แสดงอาการที่จะปล่อย
“ได้โปรดปล่อยฉันไป คุณวิทแมน”
“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว”
อะไรกัน?
มาเดลีนตกใจกับคำสารภาพผิดที่ไม่คาดคิดของเจเรมี่
เธอหันไปจ้องเขาด้วยความสับสน ไม่คาดคิดว่าเจเรมี่จะดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา
ขณะที่เธออยู่บนรองเท้าส้นสูง มาเดลีนเสียหลักในขณะที่ถูกกระชากอย่างกะทันหันและล้มลงบนตัวเจเรมี่
เป็นเสี้ยววินาที เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างคุ้นเคยที่สัมผัสได้ถึงแม้จะรู้สึกถึงระยะเวลาที่เเตกต่างของมันก็ตาม
เขาอาจไม่เคยรักเธอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
เธอรวบรวมอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว และพยายามดันตัวเองขึ้นเป็นเหตุให้เจเรมี่โอบแขนรอบเอวของเธอ
“คุณกำลังทำอะไร คุณวิทแมน?”
ในขณะที่เธอรู้สึกถึงความอึดอัดนี้ มาเดลีนพยายามดิ้นรนให้พ้นจากการรัดแน่นนี้ของเขา ความพยายามของเธอไร้ผลเนื่องจากเป็นความแตกต่างระหว่างพละกำลังของพวกเขาทั้งสอง
ทันใดนั้น แขนที่สัมผัสรอบเอวของเธอกระชับขึ้น รัดให้มาเดลีนกับเจเรมี่ใกล้กันมากขึ้นก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาที่มึนเมาของเขาถูกขยายต่อหน้าต่อตาเธอ เมื่อลมหายใจและจมูกที่สัมผัสกัน มาเดลีนตกตะลึงกับระยะห่างที่ขาดหายไประหว่างพวกเขา
เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ใกล้ชิดกับเจเรมี่อีกครั้ง
กระนั้น เจเรมี่ดูเหมือนเมาอย่างแท้จริง ดวงตาของเขามึนงงและแวววาวในขณะที่ดวงตาคู่นั้นจ้องมองไปที่มาเดลีน
เขายกมือขึ้นช้า ๆ ปลายนิ้วอุ่นของเขาลูบไล้แก้มของมาเดลีน ในดวงตาของเขาหมุนไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้พูดมากมาย
มาเดลีนไม่เข้าใจความหมายของการกระทำนั้น และเธอไม่ต้องการความใกล้ชิดและตำแหน่งนี้อีกต่อไป
เธอยกมือผลักเจเรมี่ออกไปด้วยความไม่พอใจ “คุณเมาแล้ว!”
มาเดลีนเดินไปหยิบกระเป๋าของเธอเพื่อจะออกไป โดยปล่อยให้เจเรมี่กอดเธอไว้จากด้านหลังเท่านั้น ความอบอุ่นที่เธอเคยโหยหาได้กลืนกินเธออยู่ตอนนี้ ทำให้เธอยากที่จะหลีกหนีจากตรงนี้
“มาเดลีน”
น้ำเสียงโทนต่ำแหบแห้งของเจเรมี่ฟังดูหนา เสมือนมีอารมณ์ที่หลากหลาย
มาเดลีนหยุดก้าวเดิน ด้วยความสงสัยในความจริงของสถานการณ์ด้านหลังของเธอ
“ผมคิดถึงคุณ มาเดลีน …” ชายคนนั้นพูดข้างหูเธอเบา ๆ
มาเดลีนยิ้มให้กับความตลกของสถานการณ์ ‘คุณคิดว่าฉันคงไม่รู้เหรอว่าคุณกำลังพยายามทดสอบว่าฉันเป็นอดีตภรรยาของคุณหรือเปล่า เจเรมี่?’
‘คุณคิดถึงฉัน?
‘ฮึ่ม!
‘คนเดียวที่คุณคิดถึงคือคนชั่วร้ายที่ชื่อ เมเรดิธ!
‘คุณเคยคิดถึงฉันตอนไหนกัน?
‘คุณไม่เคยคิด สักครั้งเดียว ว่าฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน? ฉันก็เจ็บเหมือนกันที่รูปลักษณ์ของฉันเสียโฉมเมื่อกระจกตาถูกถอดออกจริงไหม? ไม่สิ!
‘คุณไม่เคยคิดถึงมัน เจเรมี่ วิทเเมน!
‘อย่าบอกฉันว่าคุณคิดถึงฉันหรือว่าคุณต้องการฉัน ทั้งหมดที่คุณต้องการคือให้ฉันตาย!’
ปัง!
ประตูถูกเตะเปิดออก
หลังจากได้ยินเสียงจากประตู เมเรดิธรีบเข้าไปหาเจเรมี่ที่กอดมาเดลีนไว้ในอ้อมแขนของเขา ด้วยความโกรธ เธอวิ่งเข้าไปหยิบขวดไวน์แดงจำนวนมากที่วางอยู่รอบ ๆ
“วีล่า ควินน์ นังแพศยา! ฉันจะฆ่าแก!”