บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 191
ดวงตาของแจ็คสันเบิกกว้างอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นรอยยิ้มของเมเรดิธ
“ผมต้องการให้พ่อเซ็นการบ้านของผม”
เมเรดิธยิ้มอย่างอบอุ่นขณะมองสมุดการบ้านในมือของแจ็คสันที่สบตาเธอ “แล้วถ้าแม่เป็นคนเซ็นให้ล่ะ?”
แจ็คสันบีบมุมสมุดงานและหันไปมองเจเรมี่อย่างคาดหวัง
“ก็แค่ให้แม่เซ็นแทน และอย่าเข้านอนดึกเกินไปล่ะ” จากนั้น เจเรมี่ก็ปิดประตูห้องของเขา
ขณะที่มองไปยังประตูที่ปิดอยู่ แสงทั้งหมดในดวงตาของแจ็คสันก็ถูกแทนที่ด้วยความกลัวที่ไม่รู้จักและความมืด
เขาหันไปรอบ ๆ แล้วรีบเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว
เมเรดิธดันขวางประตูห้องลูกไม่ให้ปิดทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอถูกลดลง
เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง เธอเดินหน้าเข้าไปในห้องของแจ็คสัน แล้วเธอก็เตะประตูที่อ้าเปิดอยู่ในขณะที่เขากำลังจะปิดใส่
คำว่า “แม่” อยู่ที่ปลายลิ้นของแจ็คสัน แต่เขาไม่กล้าเรียกเมเรดิธเลย
“เป็นอะไรไป แจ็ค? ฉันเป็นแม่ของลูกไง ทำไมลูกดูเศร้าทุกครั้งที่เห็นแม่?”
เธอเดินเข้าหาเเจ็คสันด้วยรอยยิ้ม เพื่อเปลี่ยนการแสดงออกของเธอในวินาทีถัดไป ราวกับว่าเธอเป็นปีศาจที่ฉีกหน้ากากชนิดหนึ่งออก มันไม่มีอะไรเลยนอกจากความน่าเกลียดอยู่ข้างใน
“ตลอดเวลา ทำไมเเกถึงต้องปรากฏตัวเพื่อขัดขวางแม่ในเวลาแบบนั้น? ทั้งหมดนี้เเกรู้ใช่ไหมมันคือการทำลายแผนของฉัน! คิดว่าฉันจะไว้ชีวิตแกไหมถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะแกมีประโยชน์ต่อฉัน? ทุกครั้งที่ฉันเห็นแกฉันล่ะเกลียดแกมากขึ้นทุกที!” เมเรดิธตะคอกโดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ
แจ็คสันวิ่งหนีเข้าไป แจ็คสันซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำและหลังจากนั้นก็ล็อคประตู
เมเรดิธวิ่งตามเขาไปที่ประตู และยังคงทำการดุด่าด้วยวาจาของเธอไม่หยุดซึ่งมันฟังดูน่าแย่อย่างมาก
เธอไม่ได้ชอบแจ็คสันแม้แต่นิดเดียว หากมีสิ่งใดที่เปรียบได้กับความรู้สึกตอนนี้คือความเกลียดชังของเธออย่างที่สุด! คงเป็นเช่นเดียวกับที่เธอเคยเกลียดมาเดลีนมาก่อน!
แม้ว่าแจ็คสันจะเป็นต้นเหตุของผลประโยชน์มากมายของเธอก็ตาม
แน่นอนว่า ทุกคนคงคิดว่าตาและคิ้วของแจ็คสันเป็นของถอดแบบมากจากเจเรมี่ แต่เมเรดิธก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าแจ็คสันเติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ จนมีลักษณะคล้ายกับมาเดลีน
และใช่ เขาเป็นลูกชายของมาเดลีนและเจเรมี่!
มันสมเหตุสมผลแล้วที่ลูกชายจะคล้ายแม่ของเขา!
สิ่งที่ไม่มีใครรู้คือเธอทรมานแจ็คสันลับหลังทุกคนได้อย่างไร แจ็คสันอายุห้าขวบ แต่เขาไม่มีบุคลิกที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาที่เหมาะกับเด็กในวัยของเขา
ในขณะนั้น แจ็คสันกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ที่มุมห้องพร้อมกับหลับตาแน่นและมือเล็ก ๆ ปิดหูของเขา เขากำลังปกป้องตัวเองจากการดุด่าของเมเรดิธ
‘ทำไมแม่ของผมถึงแตกต่างจากคนอื่น ๆ ? ทำไม…
‘แม่ไม่ใช่คนที่ควรรักลูกมากที่สุดหรือไงกัน?’
จิตใจของเขาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามขณะที่ขนตางอนยาวของเขาเสียดสีกับดวงตาทำให้น้ำตาเขาเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
กลับมาที่อพาร์ทเมนท์ของมาเดลีน เธอได้อาบน้ำเย็นเพื่อให้ตัวเองสดชื่น
เธอไม่อยากถูกเจเรมี่หว่านเสน่ห์อีกแล้วเพียงเพราะเขาเรียกเธอว่า ‘มาเดลีน’
เมื่อเดินไปที่เตียงของเธอ ความมุ่งมั่นในการแก้แค้นของเธอได้ถูกเติมไฟให้เข้มแข็งขึ้นเมื่อเธอจ้องมองไปที่เด็กน้อยที่กำลังหลับอย่างสงบ
ลิเลียนจะมีพี่สาวถ้าไม่ใช่เพราะเจเรมี่และเมเรดิธ
กำปั้นของมาเดลีนถูกกำแน่นขึ้น เธอสาบานว่าจะล้างแค้นให้ตัวเองและลูกที่ล่วงลับไปแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เย็นวันรุ่งขึ้น มาเดลีนมาที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อไปรับลิเลียนจากโรงเรียนตามปกติ แต่วันนี้การจราจรแย่มากเนื่องจากฝนตกและเธอก็ไปรับลูกสายเป็นครึ่งชั่วโมง
เด็กส่วนใหญ่ถูกเรียกตัวไปพบผู้ปกครองที่มารับแล้ว เมื่อเธอมาถึงก็เห็นลิเลียนและเด็กชายอีกคนถูกฝากไว้ที่ป้อมยาม
หลังจากเดินเข้าไปใกล้ มาเดลีนพบว่าเด็กคนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแจ็คสัน วิทแมน
เมื่อเห็นมาเดลีน ลิเลียนวิ่งเข้าหาเธออย่างตื่นเต้น “คุณแม่! กอดหน่อย!”
ตัดภาพมไปที่เด็กสาวที่น่ารักและไร้เดียงสา มาเดลีนอุ้มลิลลี่ไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วจูบที่แก้ม
แจ็คสันรู้สึกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในตัวเขาขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าของมาเดลีนจากด้านข้าง
เขาเงยหน้าหล่อเหลาขึ้นมามองแต่มีความไร้เดียงสา และเขาเริ่มเรียกความกล้าที่จะเดินไปหามาเดลีน
เมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ มาเดลีนจึงลดสายตาที่สับสนลงเพื่อสบตากับแจ็คสัน “มีอะไรหรือเปล่า?”