ตอนที่ 1526 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (3)
“นี่สำหรับจวินหลิงเอ๋อร์!”
จวินเซวี่ยนตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะสั่งสอนเฉาเย่ว์ฉินต่อหน้าพวกเขาแต่ก็ต้องบอกตามตรงว่านี่มันสะใจจริงๆ!
“แม่นางอวิ๋น” ผู้อาวุโสสูงสุดขมวดคิ้วน้อยๆ “ไม่ว่าคุณหนูเฉาจะทำผิดแค่ไหนนางก็เป็นคนของตระกูลจวิน อย่างน้อยก็ไม่เหมาะสมที่เจ้าจะทำกับนางแบบนี้…”
เมื่อได้ยินว่าผู้อาวุโสสูงสุดเข้าข้างนาง เฉาเย่ว์ฉินก็รีบตอบสนองแล้วจ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างโกรธแค้น “ผู้อาวุโสสูงสุด ข้าอยากให้เจ้าเตะผู้หญิงคนนี้ออกไปจากตระกูลจวินเดี๋ยวนี้! ข้าไม่ยอมให้ตระกูลจวินของข้าต้องมาแปดเปื้อนเพราะนาง!”
“เจ้ากล้าหรือ!” จวินหลิงเอ๋อร์ส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วยืนอย่างกล้าหาญตรงหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง ใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของนางถูกปกคลุมด้วยความโกรธ
“ท่านพ่อ ท่านพี่หญิงอวิ๋นทำร้ายเฉาเย่ว์ฉินก็เพื่อแก้แค้นให้ข้า! ข้าเชื่อฟังท่านและยอมนางทุกอย่างแต่ฟังสิ่งที่นางเพิ่งพูดสิ นางดูถูกว่าท่านแม่ว่าเป็นคณิกา และข้าก็เป็นเด็กที่ถูกคณิกาเลี้ยงดูมา!”
ใบหน้าของจวินเซวี่ยนเย็นเยียบ เขาย้ายสายตาไปที่เฉาเย่ว์ฉิน “เจ้าดูถูกภรรยาข้างั้นหรือ”
หัวใจของเฉาเย่ว์ฉินสั่นสะท้านแต่ก็โต้ตอบอย่างดื้อรั้น “ข้าดูถูกนางแล้วทำไม ข้าเป็นหลานสาวทางสายเลือดของท่านตา เจ้าจะทำอะไรข้าได้”
จวินเซวี่ยนกำมือแน่นแล้วออกหมัดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง หมัดของเขาพุ่งผ่านอากาศตรงไปที่หน้าของเฉาเย่ว์ฉิน
“ท่านผู้นำตระกูล!” ผู้อาวุโสสูงสุดรีบตะโกน หน้าเขาเปลี่ยนสีไปทันที
เฉาเย่ว์ฉินตัวแข็ง ในสายตานาง ในเมื่อจวินเซวี่ยนยินดีสละชีพตัวเองเพื่อช่วยนาง เขาย่อมไม่มีทางกล้าทำร้ายนางแน่ แต่ว่านางดูถูกความสำคัญของนายหญิงจวินในใจของจวินเซวี่ยนเกินไป
สุดท้ายหมัดของจวินเซวี่ยนก็หยุดก่อนห่างจากใบหน้าซีดเผือดของเฉาเย่ว์ฉินประมาณเส้นผมก่อนที่เขาจะดึงเจตนามุ่งร้ายกลับมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เรื่องที่เกิดวันนี้ต้องจบลงตอนนี้ ทุกอย่างจะถูกจัดการเมื่ออาจารย์กลับมา! ถ้าอาจารย์ให้นางอยู่ต่อ ข้าก็จะออกจากตำแหน่งผู้นำตระกูลแล้วออกไปพร้อมภรรยาและบุตรสาว! ถึงแม้ว่าข้าไม่ได้กลับมาที่นี่ทั้งชีวิตก็ดีกว่าให้ภรรยาและบุตรสาวข้าต้องทนกับความอยุติธรรมที่นี่!”
เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังจากไปแต่หมัดที่สั่นของเขาก็แสดงให้เห็นถึงความเกรี้ยวกราดในใจ
“ผู้อาวุโสสูงสุด” เฉาเย่ว์ฉินเรียกเมื่อเห็นผู้อาวุโสสูงสุดกำลังจะจากไปเหมือนกัน เขาหยุดฝีเท้า “เจ้าจะปล่อยเรื่องนี้ไว้แบบนี้หรือ ข้าถูกรังแกนะ เจ้าไม่คิดจะแก้แค้นให้ข้าหรือ”
ผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจเบาๆ “ก่อนหน้านี้ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าคิดว่าได้คืบจะเอาศอก! ถ้าเจ้าไม่หาเรื่องเองเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ดังนั้นเจ้าก็ทำตัวเอง! ลืมมันเถอะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้รออดีตผู้นำตระกูลกลับมาจัดการ!”
ถ้าจวินเซวี่ยนออกจากตระกูล ตระกูลจะไม่สามารถอยู่ในแคว้นนี้ได้อย่างมั่นคงถ้าอดีตผู้นำตระกูลเสียชีวิตดังนั้นผู้อาวุโสสูงสุดก็อดคิดไม่ได้ว่าการตามหาหลานสาวของอดีตผู้นำตระกูลเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่
เฉาเย่ว์ฉินกระทืบเท้าอย่างโมโหแล้วตั้งใจจะเอ่ยปากด่าต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาของอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็ตัวสั่นด้วยความกลัวรีบปิดปากเงียบก่อนจะจากไป ผู้หญิงคนนี้กล้าทำร้ายนางตอนที่ผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสสูงออกจากที่นี่ไปแล้ว นางจะไม่ยิ่งโหดร้ายกว่านี้หรือ ดังนั้นนางออกไปจากที่นี่ดีกว่า หลังจากที่ท่านปู่กลับมาแล้ว นางจะทำให้คนพวกนี้ต้องทรมาน
“พวกเราไปกันเถอะ” มุมปากของอวิ๋นลั่วเฟิงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเฉื่อยชาก่อนจะค่อยๆ หันหลังเดินกลับไปที่นางอย่างเกียจคร้าน
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น ท่านไม่เดินเล่นต่อแล้วหรือ” จวินหลิงเอ๋อร์ถามแล้วกะพริบตาปริบๆ
ตอนที่ 1527 ท่านปู่จวินกลับมาแล้ว (4)
“ไม่ ข้าเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน” เสียงร้ายกาจของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้จวินหลิงเอ๋อร์แน่ใจว่านางไม่ได้มาที่นี่เพื่อเดินเล่น แต่มาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้นาง…
หวาอี้เฟยมองร่างที่เดินจากไปของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพูดขึ้น “ถ้า…แม่นางอวิ๋นเป็นหลานสาวของท่านปู่ ข้าคิดว่าหลายๆ เรื่องคงไม่เกิดขึ้น…”
ใบหน้าของจวินหลิงเอ๋อร์เต็มไปด้วยความผิดหวัง “น่าเสียดายจริงๆ มีแค่คนอย่างท่านพี่หญิงอวิ๋นเท่านั้นที่เหมาะสมจะเป็นหลานสาวของคนอย่างท่านปู่ ทำไมต้องเป็นคนอย่างเฉาเย่ว์ฉินด้วย”
หวาอี้เฟยส่ายหน้าพร้อมยิ้มขมขื่น ตระกูลจวินถูกกำหนดให้เกิดความวุ่นวายเพราะการมาของเฉาเย่ว์ฉิน…
…
อันที่จริงหวาอี้เฟยก็พูดถูกแล้วเพราะการมาของเฉาเย่ว์ฉินนั้น นอกจากตระกูลจวินแล้ว นครจวินเองก็เสียความสงบสุขไปเหมือนกัน
กลุ่มคนรุ่นเยาว์ของชนชั้นสูงในนครจวินได้ยินเรื่องความขัดแย้งของเฉาเย่ว์ฉินและจวินหลิงเอ๋อร์ ดังนั้นรุ่นเยาว์ทุกคนที่ไม่ชอบจวินหลิงเอ๋อร์อยู่แล้วจึงพุ่งเข้าไปอยู่ข้างเฉาเย่ว์ฉินทันที พวกเขาเสนอตัวเองให้นางโดยไม่หวังอะไรนอกจากได้เลียรองเท้าของนาง
จวินหลิงเอ๋อร์ไม่เคยสนใจพวกคุณหนูคุณชายพวกนี้อยู่แล้วตั้งแต่รู้ว่าพวกเขาเป็นพวกเลียแข้งเลียขา แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเห็นพวกเขาเข้าไปประจบประแจงเฉาเย่ว์ฉิน หัวใจของนางก็ลุกโชนด้วยความโกรธ
โดยเฉพาะเมื่อจวินหลิงเอ๋อร์พาอวิ๋นลั่วเฟิงไปที่เหลาอาหาร พวกนางบังเอิญเจอชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังเดินตามก้นเฉาเย่ว์ฉินเหมือนสุนัข เขาก็อดไม่ได้ที่หันมาเยาะเย้ยจวินหลิงเอ๋อร์
“คนบางคนเคยดูถูกคนอื่นเพราะนางเคยเป็นคุณหนูของตระกูลจวิน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะทายาทที่แท้จริงของตระกูลจวินกลับมาแล้ว มาดูกันว่าผู้อาวุโสจวินจะยังรักใคร่นางคนเดียวอยู่หรือไม่”
เมื่อก่อนเฉาเย่ว์ฉินมักจะโดนล้อเลียนและเยาะเย้ยเพราะภูมิหลังของครอบครัวนาง เมื่อไหร่กันที่นางได้รับการยกย่องเหมือนทุกวันนี้
นางเชิดหน้าขึ้นแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงและจวินหลิงเอ๋อร์ที่กำลังเดินเข้ามาอย่างหยิ่งยโสก่อนยิ้มเยาะ “เพราะว่าท่านตาเสียท่านแม่ไปตั้งแต่นางยังเด็กและเศร้าโศกเสียใจมาก ดังนั้นเขาจึงนับบิดานางเป็นตัวแทนท่านแม่ข้าและนางเป็นตัวแทนข้า ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว ตระกูลจวินก็ไม่มีที่ให้นางอีกต่อไป เมื่อวานนี้ข้าส่งจดหมายไปให้ท่านตาแล้ว เขาสัญญาว่าจะไล่จวินหลิงเอ๋อร์ออกไป”
ไม่มีการส่งจดหมายอะไรไปตั้งแต่แรกแต่นางแค่ต้องการชักชวนให้คนพวกนี้ช่วยนางเยาะเย้ยจวินหลิงเอ๋อร์ ดังนั้นนางจึงกุเรื่องขึ้นมา ไม่อย่างนั้นถึงแม้จวินหลิงเอ๋อร์จะเป็นแค่บุตรสาวของศิษย์ผู้อาวุโส แต่นางก็เป็นคุณหนูตระกูลจวิน เพราะฉะนั้นฐานะของนางก็ยังถือว่าสูงส่ง
การที่นางถูกไล่ออกจากตระกูลจวินเป็นทางเดียวที่จะทำให้คนอื่นไม่ต้องไว้หน้าจวินหลิงเอ๋อร์
“ไร้สาระ!” จวินหลิงเอ๋อร์ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “ท่านปู่ไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก!”
“ฮึ่ม ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้าก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้” เฉาเย่ว์ฉินยักไหล่ “รอจนกว่าท่านตาจะกลับบ้านแล้วทุกอย่างก็จะชัดเจนเอง พวกเราไปกันเถอะ”
จวินหลิงเอ๋อร์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธจนดวงตาลุกเป็นไฟ นางชะงักไปเมื่อเห็นเด็กสาวชุดสีน้ำเงินเดินออกจากเหลาอาหารแล้วรีบตามเฉาเย่ว์ฉินไป
“เยี่ยหรง ทำไมเจ้าถึง…”
เยี่ยหรงยังคงก้มหน้า เมื่อนางเดินมาหาจวินหลิงเอ๋อร์นางก็หยุดแล้วพูดขึ้น “ขอโทษด้วยหลิงเอ๋อร์ สำนักของข้าต้องใช้เส้นสายของตระกูลจวิน ข้าเป็นเพื่อนกับเจ้าก็เพราะเจ้าเคยเป็นบุตรสาวของตระกูลจวิน แต่ตอนนี้…ข้าไม่มีทางเลือก”
พูดจบนางก็ก้มหน้าเดินตามหลังเฉาเย่ว์ฉินไป