ศพกองระเนระนาดอยู่ทั่ว เลือดไหลออกจากตัวพวกเขาช้าๆ แล้วรวมตัวกันเป็นสายธารเล็กๆ ไหลผ่านข้างเท้าพวกเขาไป
หมู่บ้านถูกเผาทำลายแล้ว ครั้นมองไปก็ไม่เห็นบ้านที่ยังสมบูรณ์สักหลัง บนกระเบื้องหลังคามีอีกาจับกลุ่มเกาะอยู่ ส่งเสียงร้องกาๆ ดัง
กู้ชูหน่วนเจ็บใจ
ในศพเหล่านั้นมีเถ้าแก่แผงลอย ผู้ใหญ่บ้าน แล้วยังมีคนที่นางคุ้นหน้ามากมาย แต่ละคนถูกฟันสิบกว่าแผล เลือดไหลจนตาย แม้แต่คนแก่แปดสิบกับเด็กทารกในอู่ก็ไม่ละเว้น
นี่เป็นโศกนาฏกรรมแดนมนุษย์
มือของกู้ชูหน่วนกำจนดังลั่นกรอบแกรบ
เย่เฟิงหน้าซีดจนไร้สีเลือด เขาแทบไม่กล้ามองศพพวกนั้น เพราะทุกคนที่นี้ล้วนดีกับเขาราวกับญาติมิตร
เขาวิ่งโซเซกลับบ้านของตน พร้อมกันนั้นก็ตัวสั่นพึมพำ
“ท่านยาย…ท่านยาย…”
ฝ่ามือกู้ชูหน่วนสั่น ตะโกนเสียงดัง “เซียวหยู่เซวียน! เซียวหยู่เซวียน! เจ้าอยู่ที่ไหน…ถ้ายังไม่ตายก็ส่งเสียงกับข้าหน่อย!”
กู้ชูหน่วนหาเซียวหยู่เซวียนจากกองซากศพไปก็ตะโกนเสียงดังไป นาทีนี้ นางไม่มีความยโสดังก่อนหน้านี้อีก มีแต่ความหวาดกลัว
กลัวว่าเซียวหยู่เซวียนจะเหมือนกับพวกเขา เลือดไหลจนตาย
นางเป็นเหมือนกับไม่รู้ทิศรู้ทาง ค้นหาไปทั่ว ความร้อนรนในดวงตานั้น อย่างไรก็ปิดไม่อยู่
เย่จิ่งหานเจ็บในทรวง
นางเป็นแค่เพื่อนพ้องกับเซียวหยู่เซวียนจริงหรือ?
ตอนที่เขาเกิดเรื่อง นางเคยตื่นตระหนกเช่นนี้ไหม?
ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ เขาก็อิจฉาเซียวหยู่เซวียนขึ้นมา
อย่างน้อยเขาก็มีที่นั่งในใจนาง
เย่จิ่งหานหน้าขรึม
แต่กล่องดวงตาเซียวหยู่เซวียนที่มีบาดแผลเต็มตัวและถูกลูกน้องของเย่จิ่งหานพยุงออกมากลับแดง หัวใจเขาไม่เคยอบอุ่นขนาดนี้มาก่อน
“ยัยขี้เหร่”
เขาตะโกนอย่างอ่อนแรงเสียงหนึ่ง
ผู้หญิงคนนี้ยังห่วงใยเขา ไม่เสียแรงที่เขาต้องรับกับดาบมากมาย
ครั้นได้ยินเสียงเซียวหยู่เซวียน แล้วเห็นเขายืนโบกมือทักทายกับนางอยู่ไกลๆ
กู้ชูหน่วนก็ชกหน้าเขาไปแบบรวมอารมณ์ความรู้สึกในหมัดเดียว
“ไม่ตายก็ไม่รีบขานรับเล่า! เจ้าอยากขึ้นสวรรค์หรืออย่างไร?”
เซียวหยู่เซวียนเจ็บ หากไม่ใช่เพราะมีคนประคองอยู่ เกรงว่าคงล้มไปนานแล้ว
เขาหัวเราะเอ่ย “ยัยขี้เหร่ เจ้าจะฆ่าเพื่อนพ้องหรืออย่างไร? ลงมือหนักขนาดนี้ ข้าไม่ถูกพวกมันฆ่าตายก็ต้องมาถูกเจ้าชกตายนี่แหละ”
ความตึงเครียดของนางผ่อนลงทันที กวาดสายตามองอาการบาดเจ็บของเขา บนตัวเขามีอยู่ห้าหกแผล ไม่เจ็บถึงภายใน และที่โชคดีก็คือ แผลเหล่านั้นไม่ถึงจุดตาย เพียงแต่เสียเลือดมากเท่านั้น
“ท่านยาย…ท่านจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ ท่านยาย…”
ข้างใบหูเป็นเสียงสะอื้นที่หวั่นกลัวของเย่เฟิง
กระท่อมหลังหมู่บ้านถูกเผาไปแล้ว เหลือเพียงเศษซากปรักหักพัง
น้ำตาเย่เฟิงร่วงพราก ค้นหายายเย่จากซากปรักหักพังนั้นราวกับเสียสติ
รอยยิ้มของเซียวหยู่เซวียนหายไปในพริบตา
เขาเดินกะเผลกไปอยู่ตรงหน้าเย่เฟิง เอ่ยเสียงหนัก “ยายเจ้าถูกพวกมันจับตัวไปแล้ว ขอโทษด้วย ข้าปกป้องนางให้ดีไม่ได้”
การกระทำเย่เฟิงหยุดชะงัก สีหน้าขาวซีดมองเซียวหยู่เซวียน
ราวกับต้องการความแน่ชัดอะไรจากเขา
ดวงตาเซียวหยู่เซวียนสลด แล้วเอ่ยช้าๆ
“วันนั้นหลังจากพวกเจ้าจากไปไม่นาน หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็ส่งคนมาล้อมหมู่บ้านสายธาร พวกมันล้อมเราอยู่หลายวัน วันก่อนก็เริ่มฆ่าคน ข้า…สู้คนจำนวนมากไม่ได้ ถูกพวกมันทำร้ายบาดเจ็บ หากมิใช่ท่านอ๋องเทพสงครามส่งคนมาช่วย เกรงว่าข้าคงถูกพวกเขาฆ่าไปแล้ว”
“ก่อนที่ข้าจะหมดสติ เห็นชัดเจนว่าพวกเขาจับยายของเจ้าไป ยายเจ้ายังไม่ตาย…”