บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 198
เมเรดิธเดินทางไปที่บ้านมอนต์โกเมอรีด้วยความโกรธที่ท่วมท้น เมื่อเธอกลับมาถึง แม่บ้านได้รินชาให้เธอหนึ่งถ้วยและนำขนมมาให้เธอ
“เป็นอะไรไปคะ คุณเมเรดิธ? ทานผลไม้จานนี้เพื่อไล่ความโกรธสักหน่อยเถอะค่ะ” แม่บ้านมองเธออย่างยิ้ม ๆ
“เธอเป็นใครมายุ่งเรื่องของฉัน?” เมเรดิธกลอกตาอย่างไม่พอใจ “แม่ของฉันอยู่ที่ไหน?”
เสียงรถแล่นเข้ามาจากประตูหลัง หลังจากที่เธอเอ่ยถาม แม่บ้านได้มองไปที่ประตู “ฉันคิดว่าคุณหญิงกลับมาแล้ว”
เมื่อนั้น เมเรดิธลุกขึ้นยืนทันที “บอกแม่ทีว่าฉันอยู่ในห้องเมื่อแม่ถามหา”
เมื่อออกคำสั่งแล้ว เธอคว้ากระเป๋าและรีบวิ่งขึ้นบันไดไป
แม่บ้านรับรู้และมองร่างที่เดินออกไปของเมเรดิธด้วยความเกลียดชังที่มีในดวงตาของเธอ
“แกเป็นคนฆ่าบริทนีย์ทางอ้อม เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด! บริทย์คงจะยังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและเรียบง่ายหากเพียงลูกสาวคนโตอย่างแกไม่ปรากฏตัวและขโมยเอาทุกสิ่งของเธอไปในทันที!”
หลังจากพูดจบ เธอรู้สึกได้ว่าเอโลอิสกำลังใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที
“เมเรดิธอยู่ไหน ไดอาน่า? เธอกลับมาบ้านหรือยัง?” เสียงของเอโลอิสลอยมา
ในขณะที่แม่บ้านชราอยู่ตรงหน้าเอโลอิส เธอแสดงกริยาไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ในแง่ของการกระทำหรือแม้กระทั่งอารมณ์
เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับเอโลอิส และเธอตอบด้วยความเคารพว่า “คุณเมเรดิธเพิ่งกลับมาสักพัก เธอน่าจะอยู่ในห้องของเธอในเวลานี้ค่ะ”
เอโออิสพยักหน้าและหันหลังเดินขึ้นบันไดด้วยรอยยิ้ม
“ดูสิว่าแม่มีอะไรให้หนูด้วย เมเรดิธ? ลูกสาวของแม่เท่านั้นที่ควรคู่กับเครื่องประดับที่สวยงาม หนึ่งในเกลนเดลทั้งหมด สิ่งนี้ แม่มั่นใจว่าหนูจะกลายเป็นดาวเด่นของความสนใจจากทุกคนในงานพิธีฉลองครบรอบ 50 ปีของบริษัทวิทแมน”
เอโออิสพูดในขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องของเมเรดิธ เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน เธอทิ้งกล่องเครื่องประดับด้วยความตกใจในสถาณการณ์ที่เกิดเหตุภายในห้อง
“เมเรดิธ! นี่ทำอะไร?” เอโลอิสรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อแย่งมีดผลไม้ออกไปจากมือเมเรดิธ “เกิดอะไรขึ้น เมเรดิธ? ใครรังแกลูก? บอกแม่มา แม่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกสาวที่มีค่าของแม่แน่นอน!”
หัวใจของเอโลอิสเต้นระรัวด้วยความกังวลและหวาดกลัวขณะที่เธอดึงเมเรดิธที่จะ ‘ฆ่าตัวตาย’ เข้ามาในอ้อมแขน
เธอได้สูญเสียลูกสาวที่มีค่าไปเมื่อ 20 ปีก่อน และเธอก็ไม่ยอมสูญเสียลูกที่มีค่าคนนี้ไปอีก
เมเรดิธพิงอกของเอโลอิสอย่างเศร้าโศก เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบีบน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ “มันเจ็บจัง คุณแม่ หนูเหนื่อยมาก…ทำไมความสัมพันธ์ของหนูกับเจเรมี่ถึงยากขนาดนี้? เมื่อก่อนก็มาเดลีน ตอนนี้ยังเป็น วีล่า ควินน์ มาขัดขวางอีกด้วย หนู…”
“วีล่า ควินน์?”
ในหัวของเอโลอิสนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่ดูคล้ายมาเดลีน
“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรลูก?”
“เธอทำให้หนูอับอายในที่สาธารณะ และล้อเลียนหนู หาว่าเจเรมี่จะไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงอย่างหนู เธออยู่กับเจเรมี่ตลอดเวลา แม้กระทั่งใช้แจ็คเพื่อให้ได้เข้าใกล้เขามากขึ้น และหนูคิดว่าเจเรมี่ก็มีความรู้สึกชอบพอกับเธออยู่เหมือนกัน…”
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่แดงก่ำจากน้ำตา “ความรู้สึกของหนูที่มีต่อเจเรมี่มันลึกเกินไปแล้วคุณแม่ หนูตกหลุมรักเขาในตอนที่เห็นเขาในตอนเรายังเป็นเด็ก หนูขาดเขาไม่ได้จริง ๆ หนูยอมตายดีกว่าถ้านั่นหมายความว่าหนูไม่สามารถอยู่กับเขาได้…”
“อย่าคิดแบบนั้น เด็กโง่ โลกมันยังไม่แตก! แม่จะไม่ยอมเสียลูกไปอีกแล้ว!” เอโลอิสปลอบโยนลูกสาวของเธอด้วยความทุกข์ใจขณะที่ดวงตาของเธอมืดมนลง “วีล่า ควินน์ เป็น หญิงไร้ยางอาย ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะยั่วยวนเจเรมี่แม้ว่าเขาจะมีคู่หมั้นอยู่แล้วก็ตาม ไม่ต้องกังวล เมเรดิธ แม่ของลูกจะจัดการเธอให้เอง!”
“ไม่ค่ะ แม่ อย่าไปนะค่ะ” เมเรดิธรีบดึงเอโลอิสกลับมา
“จะให้แม่นั่งดูเวลาที่คนอื่นรังแกลูกแม่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เมเรดิธ หนูไม่สามารถใจดีเกินไปได้ตลอด ความกรุณาจะทำให้ได้รับการกลั่นแกล้งเท่านั้น”
“หนูรู้ว่าแม่รักหนู คุณแม่ แต่เธอจะบอกเจเรมี่แน่นอนถ้าคุณแม่ไปราวีเธอและหนูไม่อยากให้เจเรมี่เสียใจ”
เมเรดิธเช็ดน้ำตาขณะที่เธอจับมือของเอโลอิสไว้ในมือของเธอ
“หนูมีอีกวิธีหนึ่งที่จะทำให้หัวใจของเจเรมี่กลับคืนมา คุณแม่ จะช่วยหนูได้ไหม?”
ไม่มีทางที่เอโลอิสจะปฏิเสธลูกสาวของเธอ “บอกแม่มาสิ เมริดิธ แผนการของหนูคืออะไร? แม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้หนูมีความสุข”