บทที่ 442
บทที่ 442
คำพูดของจีหยิงถูกกลั่นกรองออกมาอย่างดี เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดและนึกคิดตรงกัน
ถังหยินพยักหน้าให้ “สิ่งที่เจ้าพูดมาก็ถูกต้อง ถ้าเช่นนั้นข้าจะสั่งห้ามเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพื่อที่เราจะได้มาดูกันว่ากู่เฟิงต้องการอะไรกันแน่”
“นายท่านช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก ที่สามารถเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว” จีหยิงตอบ
ถังหยินเริ่มคิดแล้วว่ากู่เฟิงหลอกเขาและมีแผนอื่นที่วางเอาไว้อยู่ ดังนั้นภายในเที่ยงวันนี้เอง เขาจึงเรียกมูฉิงกับจีหยิงเพื่อมาหารือกัน
จริง ๆ แล้วมูฉิงเองก็รู้สึกผิดปกติเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทว่าหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของถังหยินแล้ว เขาก็พลันตระหนักได้ถึงปัญหาในทันที !
ถังหยินถาม “มูฉิง เจ้าว่ากู่เฟิงมันกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่ ?”
“ข้าเองก็บอกไม่ได้ แต่ข้าว่าท่านควรส่งคนไปจับตาดูเขาเอาไว้”
“ข้าได้สั่งไปแล้ว” ถังหยินจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว
มูฉิงเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับหัวเราะออกมาพลางกล่าวว่า “นายท่านหลักแหลมยิ่ง ถ้างั้นท่านก็ไม่ต้องกังวลแล้ว เพราะเขาคนเดียวไม่สามารถก่อเรื่องได้แน่”
เช้าวันต่อมากู่เฟิงก็ได้มาหาถังหยินด้วยตัวเองเพื่อหารือรอบเช้า และเพราะทุกคนเห็นว่าเขาอยู่ฝ่ายเดียวกันแล้วจึงไม่ได้คิดอะไรมาก
เมื่อเริ่มประชุมกันแล้ว ถังหยินก็พลันถามหน่วยข่าวว่ากองทัพจี้เฟิงจะมาถึงที่นี่ตอนไหน
อัยเจียจึงตอบไปว่า “กองทัพจี้เฟิงตอนนี้กำลังข้ามแม่น้ำอยู่ พวกเขาน่าจะถึงที่นี่ในราว ๆ 6 วัน”
“นานขนาดนั้นเชียว ?” ถังหยินพึมพำแล้วหันมองไปยังกู่เฟิงที่อยู่ไกลออกไป ก่อนพบว่าชายวัยกลางคนกำลังก้มหัวลงแล้วกำหมัดแน่นด้วยความกังวล
ถังหยินถามจีหยิง “จีหยิง การป้องกันเป็นยังไงบ้าง ?”
“อย่ากังวลไปนายท่าน ข้ามั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน” จีหยิงตอบก่อนพูดถึงแนวป้องกันของพวกเขาทั้งหมด ซึ่งทุกคนต่างก็ฟังอย่างตั้งใจ มีเพียงแค่กู่เฟิงเท่านั้นที่ไม่สนใจอะไรเลย
เมื่อจีหยิงพูดจบ กู่เฟิงก็พลันเดินออกมาแล้วพูดกับถังหยิน “นายท่าน ข้ามีเรื่องจะรายงาน”
“มีอะไรหรือ ?”
“นายท่าน ข้าแนะนำให้ท่านเข้าโจมตีทางตอนเหนือของเมืองในคืนนี้ !”
“หืม ?” คำพูดดังกล่าวทำให้ทุกคนสงสัย ก่อนเป็นหยวนยู่ที่เดินออกมา “แม่ทัพกู่หมายความว่ายังไง ?”
“เทียบกับกำแพงด้านอื่นแล้ว ทางเหนือถือว่าอ่อนแอกว่ามาก ด้วยแม่ทัพที่คุมอยู่นามเฉินติงนั้นเป็นพวกบ้ากามแถมยังชอบกินเหล้า ถ้าหากคืนที่แล้วเราไม่ได้ทำตัวให้โดดเด่น งั้นแล้วคืนนี้เขาจะต้องไปหาดื่มสุราเคล้านารีเป็นแน่”
นี่ถือเป็นข้อมูลที่สำคัญมาก และถ้าหากกู่เฟิงพูดความจริง งั้นแล้วกำแพงด้านเหนือก็ย่อมต้องสามารถถูกตีแตกได้โดยง่ายเป็นแน่ !
หยวนยู่ที่ได้ยินแบบนั้นก็จึงตาลุกวาวแล้วถาม “ท่านพูดจริงหรือ ?”
“แน่นอนว่าย่อมเป็นความจริง เพราะเรื่องเช่นนี้ข้าคงไม่อาจเอามาพูดเล่นได้หรอก”
หลังจากนิ่งคิด หยวนยู่ก็พลันเลียริมฝีปากแล้วถามอีกครั้งว่า “พวกมันมีกันเท่าไหร่ ?”
“ไม่ถึงหมื่นนาย”
หยวนยู่ที่ได้ยินแบบนั้นจึงรีบหันไปถามถังหยินทันที “นายท่าน ให้ข้านำทหาร 5 พันนายเข้าโจมตีที่นั่นเถอะ !!”
ชายหนุ่มครุ่นคิดเป็นเวลานาน ก่อนเป็นกู่เฟิงที่เข้ามากระซิบข้างหู “ถ้าท่านพลาดคืนนี้ไป พวกเขาอาจจะเปลี่ยนคนคุมทัพก็เป็นได้”
คำพูดนั้นทำให้หยวนยู่ยิ่งกระวนกระวายเข้าไปใหญ่ เขาเดินออกมาตรงหน้าถังหยินแล้วพูดอีกครั้ง “นายท่าน ข้าขอคำสั่งด้วย !”
เมื่อเจอกับคำขอเช่นนี้ ถังหยินก็ถึงกับกัดฟันแน่น ก่อนที่เขาจะหันมองไปยังมูฉิงกับจีหยิงเพื่อขอคำปรึกษา “พวกเจ้าคิดเห็นยังไงกันบ้างกับเรื่องนี้ ?”
มูฉิงตอบกลับไป “ข้าคิดว่าคืนนี้ถือเป็นโอกาสอันดีงามอย่างที่ท่านแม่ทัพกู่เฟิงบอก และถ้าใช้แม่ทัพเก่ง ๆ สักคนล่ะก็ พวกเราจะต้องตีเมืองทางนั้นแตกได้แน่ !!”
ถังหยินเมื่อได้ยินแบบนั้นก็จึงพยักหน้าให้ด้วยความดีใจ และหลังจากมูฉิงพูดจบ เขาก็พลันหันมองไปที่จีหยิงต่อ “ข้าเองก็เห็นด้วยกับมูฉิง นายท่านควรคว้าโอกาสนี้ไว้เพราะมันอาจไม่กลับมาอีกแล้ว !!”
เมื่อทั้งสองเห็นด้วยแบบนี้ ถังหยินจึงพยักหน้าให้ “ถ้างั้นหยวนยู่ คืนนี้เจ้าจงพากำลังทหาร 5 พันนายเข้าไปต่อสู้ซะ ห้ามพลาดล่ะ !”
“รับทราบ !”
จากนั้นถังหยินก็จึงหันไปพูดกับทุกคน “ทุกท่าน ตามข้าไปยังทางเหนือเพื่อรอสัญญาณการโจมตีจากหยวนยู่ได้เลย ถ้าเขาทำสำเร็จเราจะไปเด็ดหัวซ่งเทียนด้วยกัน !”
“ทุกคนไปเตรียมตัวซะ เราจะเข้าโจมตีในคืนนี้ !”
“แม่ทัพกู่ !!”
“ขอรับนายท่าน ?”
ถังหยินมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ข้อมูลนี้ของแม่ทัพกู่ถือว่าช่วยพวกเราได้มากทีเดียว ดังนั้นศึกนี้ข้าจะให้เจ้าเป็นคนนำทัพ !!”
ถังหยินเป็นคนตัดสินใจเร็วเสมอ ตราบเท่าที่ลูกน้องเขาไม่มีปัญหาทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้ภายในชั่วพริบตา !!
ท้ายที่สุดแล้วหลังจากทุกคนออกไป ถังหยินก็พลันสั่งให้พวกทหารป้องกันค่ายนี้แน่นหนากว่าเดิน เพื่อไม่ให้มีเรื่องใดผิดพลาด
และเมื่อพวกทหารยามออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็จึงหันไปมองมูฉิง จีหยิง และหลีเทียน “เจ้าคิดว่ากู่เฟิงพูดจริงหรือไม่ ?”
“ข้าน้อยบอกอะไรมากไม่ได้เท่าไหร่ขอรับ”
จากนั้นถังหยินก็หันมองไปที่มูฉิง
อีกฝ่ายเองก็กำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ ชายหนุ่มที่เห็นแบบนั้นจึงไม่ได้คิดจะขัดคอแต่อย่างใด เขาเพียงนั่งลงที่เก้าอี้เพื่อรอเวลาให้ผ่านไป
ไม่นานนักมูฉิงก็ดึงสติกลับมาได้ เขาหันไปถาม “นายท่านจำที่ข้าเคยบอกได้หรือไม่ขอรับ ?”
ถังหยินทำสีหน้าไม่เข้าใจ “เจ้าหมายถึงเรื่องใดกัน ?”
มูฉิงที่เห็นแบบนั้นจึงพูดอย่างจริงจัง “ที่ข้าเคยบอกว่าพวกศัตรูมันจะต้องหาจังหวะออกมาโจมตีค่ายของพวกเราสักวันหนึ่ง และตอนนี้กู่เฟิงก็มาพูดว่าจางหยูไม่มีทหารเลยเพื่อหลอกให้พวกเราขึ้นไปทางเหนือ ซึ่งถ้าสิ่งที่ข้าพูดเกิดขึ้นจริง งั้นแล้วพวกศัตรูจะต้องเข้าโจมตีทางทิศใต้เป็นแน่ …หากเราไม่ระวัง มีหวังพวกเราได้พังพินาศกันหมด !”
เมื่อได้ฟังแบบนั้น ถังหยินกับจีหยิงก็เริ่มเข้าใจแผนร้ายของศัตรูขึ้นมาบ้างแล้ว
เพราะเป็นแบบนี้กู่เฟิงถึงได้ให้ข้อมูลปลอม ๆ ขึ้นมาเพื่อหลอกให้พวกเขาไปทางเหนือ ที่แท้อีกฝ่ายก็ต้องการเปิดทางให้ศัตรูฉวยโอกาสเข้าโจมตีทางใต้นี่เอง !!
“ช่างเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมยิ่งนัก !” หลังจากทราบแผนการร้ายทั้งหมด ถังหยินก็ถึงกับต้องมองพวกเปิงในมุมมองใหม่ทันที
จีหยิงถอนหายใจ “นี่ไม่ใช่แผนของพวกมันหรอก จ้านอู่ฉางจะต้องเป็นคนคิดมันขึ้นมาแน่ !!”
ถังหยินพยักหน้าให้ “ถ้าไม่จัดการเขา ข้าว่าอีกฝ่ายจะต้องกลายเป็นขวากหนามเสี้ยนใหญ่ไปอีกนานเชียวล่ะ”