บทที่ 297
เฉินโม่ตบไหล่ถานชิวเซิง “นายวางใจเถอะ ฉันบอกว่าจะให้ตระกูลจินให้คำอธิบายแก่นาย พูดแล้วจะต้องทำได้อย่างแน่นอน ฉันเฉินโม่พูดคำไหนคำนั้น!”
ถานชิวเซิงไม่เชื่อ ถึงแม้ว่าพ่อของเฉินโม่จะเป็นปสารวัตร แต่กำลังของเขานั้นจำกัด เมื่อเทียบกับตระกูลใหญ่อย่างตระกูลจินแล้ว มันแตกต่างกันเกินไป
“เสี่ยวโม่ นายอย่าบุ่มบ่าม เรื่องนี้นายอย่าเข้ามายุ่ง!” ถานชิวเซิงกำชับเฉินโม่ด้วยท่าทางกังวล
สวีจื่อหาวคิดว่าเฉินโม่กำลังพูดโอ้อวด จึงรีบเตือน “เฉินโม่ชิวเซิงพูดถูก เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่นายจะสามารถแก้ปัญหาได้ พวกเราจำเป็นต้องใช้แผนระยะยาว!”
เมื่อเห็นเฉินโม่เงียบ สวีจื่อหาวถามถานชิวเซิงอีกครั้ง “แล้ววันนี้ที่นายมาหาหูเจี้ยนหวานายมีแผนการอะไร?”
ถานชิวเซิงกล่าวด้วยความโมโหว่า”หูเจี้ยนหวาบอกฉันว่าขอเพียงฉันยอมเป็นลูกน้องของเขา แล้วเขาจะเกลี้ยกล่อมหูเหวินเหว่ยพ่อของเขา ให้ครอบครัวของพวกเรามีทางรอด แต่หลังจากพบเขาวันนี้ ฉันก็เข้าใจว่าความจริงแล้วเขาเพียงแค่ต้องการทำให้ฉันอับอายขายหน้าเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะปล่อยครอบครัวของฉันไปหรอก”
สวีจื่อหาวกล่าวด้วยความไม่พอใจและด่าว่า “สมองของนานมันเลอะเลือนไปแล้ว ถึงได้ไปเชื่อคำพูดของเขา นายไม่รู้หรือว่า หูเจี้ยนหวาเป็นคนแบบไหน? เขาเป็นศัตรูกับพวกเรามานานแล้ว เขาจะหวังดีขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
สีหน้าของถานชิวเซิงเต็มไปด้วยความละอายใจ “เพราะมันเป็นเรื่องร้ายแรงฉันก็เลยเลอะเลือน โชคดีที่มีพวกนายอยู่ ทำให้ฉันรู้ธาตุแท้ของหูเจี้ยนหวา มิเช่นนั้นฉันอาจจะตกหลุมพรางของเขาจริง ๆ”
สวีจื่อหาวเข้าใจอารมณ์ของถานชิวเซิงถ้าใครเจอเรื่องแบบนี้ ทุกคนต่างก็กังวลเหมือนกัน
“เอาล่ะ วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า พรุ่งนี้เป็นวันตรุษจีน ช่วงตรุษจีนคิดว่าตระกูลหูไม่น่าจะลงมือ พวกเราอาศัยเวลาช่วงสองวันนี้ คิดวิธีว่าจะจัดการตระกูลหูอย่างไร?” สวีจื่อหาว กล่าว
สวีจื่อหาวขับรถไปส่งเฉินโม่ที่บ้าน หลังจากนั้นเขาก็ขับรถจากไปพร้อมกับถานชิวเซิง
ขณะที่เดินเข้าไปในประตูชุมชน เฉินโม่โทรศัพท์ไปหาคุณท่านจิน จากนั้นเขาก็เดินเข้าบ้าน
เวลาสองทุ่ม เฉินซงจื่อกลับมาและรายงานเรื่องให้เฉินโม่ตามลำพัง
สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ แต่มีเจตนาฆ่าปรากฏอยู่ในดวงตา
วันส่งท้ายปีเก่า เฉินโม่กับครอบครัวดูรายการทีวีในช่วงเทศกาลตรุษจีน เล่นไพ่นกกระจอก และเคาท์ดาวน์ด้วยกัน
ทั้งครอบครัวส่งท้ายปีเก่าอย่างมีความสุข
วันแรกของปีใหม่ หลังจากกินเกี๊ยวหลี่ซู่เฟินและเวินฉิงเป็นคนทำ เฉินโม่ก็พาเฉินซงจื่อออกไปจากชุมชน
โรงแรมซื่อไห่เป็นโรงแรมของครอบครัวถานชิวเซิงถึงแม้จะไม่สามารถเทียบ โรงแรมอู่หวงของตระกูลหูได้ แต่ก็เป็นโรงแรมชั้นหนึ่งของอำเภอเฟิ่งซาน
ถานกวงเย่าพ่อของถานชิวเซิงเริ่มต้นจากศูนย์ และตอนนี้มีทรัพย์สินหลายสิบล้าน นอกจากนี้ เขายังเป็นผู้มีชื่อเสียงของอำเภอเฟิ่งซาน
วันนี้เป็นแรกของปีใหม่ ปกติแล้ววันนี้จะไม่ไปเยี่ยมญาติ แต่ โรงแรมซื่อไห่เต็มไปด้วยแขกที่มาแสดงความยินดี ซึ่งบรรยากาศคึกคักเป็นอย่างมาก
แสดงให้เห็นถึงสถานะของตระกูลถานในอำเภอเฟิ่งซาน
ถานชิวเซิงเดินตามพ่อตนเอง และยุ่งอยู่กับการทักทายแขกจากทุกสาขาอาชีพที่มาอวยพรปีใหม่ เขาอายุยังน้อย แต่เขานั้นมีความสง่างามเหมือนพ่อตนเองแล้ว
เวลาสิบโมงเช้า ตระกูลถานได้ต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
หูเหวินเหว่ยสวมสูทสีเทา รูปร่างผอมและหน้าตาอัปลักษณ์ ส่วนสีหน้าของหูเจี้ยนหวาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ข้างหลังของพวกเขาตามด้วยบุคคลที่มีชื่อเสียงสิบกว่าคนของอำเภอเฟิ่งซาน และพวกเขาเดินเข้ามาในโรงแรมซื่อไห่ของตระกูลถานด้วยกัน
“ไอ้น้องถาน สวัสดีปีใหม่! ผมมาอวยพรปีใหม่ให้คุณเป็นพิเศษ!” หูเหวินเหว่ยประสานมือแล้วคำนับและยิ้มอย่างสดใส
แขกของตระกูลถานต่างตกตะลึง มองหูเหวินเหว่ยด้วยความประหลาดใจ และสายตาที่ครุ่นคิด
สีหน้าของถานชิวเซิงเคร่งขรึมยิ่งขึ้น เขาจ้องไปที่หูเหวินเหว่ยด้วยความโมโห วันแรกของปีใหม่ ตระกูลหูทนไม่ไหวและจะลงมือแล้วเหรอ?